My deceitful heart (Complete)

IV

A/N

First time na mag kaka POV si Sidney after nung Prologue. Ngayon pa lang siya magkakapangalan kasi na reveal naman na siya sa last chapter. Iniba ko ang character ni Sidney, hindi na siya si Barbara ah, Rachel McAdams na po tayo.

Gaya ng sinabi ko.. please bare with my english.. paninindigan ko ito. Kaya ko ito.. para sa ikakasisiya ng mga readers ko ito.
_______

Sidney

Nagising ako sa mabangong amoy na sumasalubong sa ilong ko at sa mabining init ng araw na lumalapat sa balat ko. I opened my eyes and I can't help but to be awed to the most beautiful kinds of flower na nakalagay sa iba't-ibang mamahaling vase sa kuwarto. Ibinaon ko pa lalo ang mukha ko sa malambot na unan and not quite ready to give up the comfort of sleep.

A dream.

Sana nga panaginip na lang ang lahat ng ito dahil kung ako lang ang tatanungin, ayoko na talagang gumising.

Pero ang mahinang pagpatak ng ulan sa labas ng bintana ang nagpapatunay na hindi ako nananaginip. I was truly inside St. John's Mansion, snuggled under a thick comforter that covered the grandest bed I've ever seen.

Halos hindi ko na matandaan kung papaano ako nakarating dito kahapon. Malaki ang naging part ng ibinigay na gamot ng doktor sa akin. Hindi lang sakit, kirot at hapdi ang napawi nito, but had also made me knock down for the entire night. Pero napangiwi na lang ako sa sigid ng kirot na naramdaman ko ng kumilos ako. Apparently, its not permanent though. Napahawak ako sa ulo ko na ngayon ay pumipintig-pintig sa pag-kirot. I gently take a deep breathe just to ease the pain, and it worked. When the pain eased, dahan-dahan akong bumangon at umupo. Lalo akong namangha sa kabuoan ng kuwarto ng mapagmasdan ko ito ng maayos.

It was an elegant, victorian-inspired room. Canopied bed, lace curtains, floral wallpaper and a French country armoire.nAt yung mga bulaklak na naaamoy ko lang kanina, para tuloy akong isang mang-mang dahil hindi ko mahuma ang sarili ko dala ng gulat.

Ngayon ko lang napakatitigan ang kikinang na kulay ng mga bulaklak, long-stemmed pink roses, white carnations, lilies, all in a huge, cut crystal vase tapos sa isang gilid naman may nakasabog na mga petals sa ibaba ng isang glass bowl na may laman namang mga red roses.

Maluha-luha ako habang pinagmamasdan ang magagandang bagay na nakikita ko ngayon. Hindi ko rin ine-expect na ganito sila kabait. Si Sir Ed, Dr. Yabut and even yung nurse na si Fatima, kahit na mukha siyang nakakatakot.

At si Mick.

Dun pa lang sa sasakyan nakita ko na kung gaano siya kabait, how he'd been so gentle, and his piercing green eyes back at the infirmary which was full of concern. Nang hawakan niya yung mukha ko, nag hammer ng todo yung dibdib ko, every inch of his touch aginst my skin, as if many voltage of electricity has shocked me. Halos nakalimutan ko na nakaupo ako almost practically naked before him under an infirmary gown. At halos makalimutan ko kung bakit ako napadpad dito.

I hated myself, because hes blaming himself. Kahit alam kong ako ang tunay na may kasalanan.

Kung mayroon lang paraan para maibalik ang mga pangyayari... some way to turn back the clock and make things right.

Napapikit ako at napakapit ng ubod ng higpit sa kumot ko.

But there wasn't.

Kahit bali-baliktarin ko ang sitwasyon, I couldn't change a thing now.

It was too late.

I couldn't look back.

I have no choice...

I have to move forward.

Isang katok sa pintuan ang nagbalik sa akin sa kasalukuyan. Sinubukan kong umupo sa pagkakahiga ko pero lalo lang akong nahilo, at tumindi din ang pananakit ng ulo ko.