Siyah beyaz hayatıma Çilek Tadında Aşk..
Gözlerimi sıkıcı bir güne daha açmış bulunmaktayım.Yine kavga,yine bağırış sesleri. 2 sene önce yakalandığım hastalık onları birleştirme sebebim olmuştu. Bana destek olmak için ayrılmaktan vazgeçmişlerdi. Bir bardağın kırılması bile onlar için büyük bir kavga sebebi. Bu kadar vahim durum. Kulaklığımı taktım. Onların seslerini duymamak için gene kurtuluşu müzikte aradım.
Genellikle Cem Adrian,Duman dinleyerek dinlenirdi ruhum. Hastalığımdan beri yüzümü güldüren sayılı şey vardı.
Hayatımın bir düzeni yoktu,sürekli uyuyordum,ölümü bekliyor gibi bi halim vardı.
Artık hastanenin önünden geçerken bile Midem bulanıyordu. Nasıl normal insanlar günlük yemek yiyorlarsa bene öyle ilaç ve serum kullanıyordum.
Sürekli yanımda birileri vardı. Kısacası Özgürlük denen o kelimenin ''Ö'' sünü bile kullanamıyordum.
Uzun saçlarımdan eser yoktu. Hastalık yüzünden dökülmüştü hepsi,her gün bir tutam döküldükçe hayata bir kez daha küsüyordum sanki.
Normal hayatımda kendimi her zaman iyi hissetmiş sürekli gülen çılgın bir kızdım. Çevremdekileri güldürür farklı fikirler ortaya atardım.. Aslında ruhum kanatlanıp uçmak isteyen,delice bağırıp sokakta dans etmek isteyen tipteydi. Ama artık hiçbir şey yapamıyordum.
Bu süreç içersinde çocukluk arkadaşım Masal vardı yanımda. Uzun sarı saçları , mavi gözleri ile tamamlanmış sevimli suratı daima pozitif, her daim yanımda olan gerçek bir arkadaştı o.
Liseye başladığımızda arkadaş bulamamaktan korkuyorduk. İlerleyen dönemlerde kendimizce anlaştığımız arkadaş grubu kurduk. Birinci dönem boyunca en arka sırada oturuyorduk Masalla. Önümüzde kendini beğenmiş arkadaşımız Bulut , yanında hayatı dalga ve şakalarla geçen şen arkadaşımız Tunç oturuyordu.
Onların önünde Ceylin ve Pelin vardı. Onlarla da iyiydi aramız. Bazen beraber takılırdık. Orta sırada okulun başından beri nefret ettiğimiz zengin sürtüğümüz Özge ve sürtük grubu otururdu. Özgenin en zayıf noktası sevgilisi Okandı.. Okan onu sevdiği için değil, zevki için çıkıyordu. İlk geldiğim günden beri benimle konuşmaya çalışan bir tipti Okan. İşte sırf bu yüzden Özge benden nefret ederdi. Sürekli atışır, her fırsatta laf sokardık birbirimize.
Bulut da Özge'den hoşlanıyordu maalesef. Aman ne kadar hoş.. Bulut hiçbir zaman elindeki fırsatı değerlendirmeyen bir tipti. En yakınındaki Masal'ın ona aşık olduğunu göremiyordu. Masal da her zaman üzülürdü bu duruma.. Duygularını dışına vuramıyordu..
Böyle bir hayatım vardı işte.. Mutluydum.. ta ki Lösemi hastalığımı öğrenene kadar. Yine normal bir günde uyandığımda burnumun çok fazla kanamasıyla götürülmemle bu lanet hastalığa hayatımı mahvetmesi için ''Merhaba'' demiştim. Artık okula gitmeyecektim ve açıktan okuyacaktımki bu çok zor bi durumdu.. En sevdiğim arkadaşlarımdan uzak kalacaktım. Taa kii ismini vermek istemeyen o müthiş insan hayatıma girip bana ihtiyacım olduğum iliği verene kadar Ona o kadar minnettardım ki, bi teşekkür bile edememek koymuştu.
Yorgundum ama zor bir mücadelenin ardından ben de normal insanlar gibi yaşayacaktım. Yani umarım..
