ACI

BÖLÜM 6

OKUMA SAYISI SÜPPER DEE VOTELAR VASAT YA EĞER ONLAR DA ARTARSA HARİKA OLUUUR :) BU ARADA BAYRAM DOLAYISIYLA YAKLAŞIK 4 GÜN YAZAMAYACAĞIM O YÜZDEN YAZABİLDİĞİM KADAR YAZDIM UMARIM BEĞENİRSİNİİZ! BENCE EN ÇOK BEYENECEĞİNİZ BÖLÜM BU OLACAK

Sabah 3 saatlik uykuyla uyandım erkenden.Almaya gelecekti çünkü. Nasıl heyecanlıyım ama anlatamam sevmiyorum desem de deli gibi seviyorum taşaksızı.Neyse dedim daha bir buçuk saat var dediği saate oyalanayım ben de.Oturdum televizyon izliyorum bir ara karardı her şey sonrası yok zaten.Sesler gelmeye başladı gözümün tekini bir açtım açar açmaz Emir'i gördüm. Şaşırdım ama uyku sersemi bir şey diyemedim.Zaten uyanınca öyle bir huyum var ki 10 dakika boyunca sadece bir noktaya otistikler gibi bakıp kalmazsam kendime gelemiyorum.Odaklandım Emir'in alnına yok görüntü var ses yok.Bu tepiniyor orda gülesim var ama halim yok resmen.Neyse sonra kendime geldim de uyumuş kalmışım koltukta onu anladım.Bu da korkmuş kapıyı çalmış dakikalarca açmamışım aramış onu da duymayınca Sibel'in yanına gidip anahtarla içeri girmiş.Uyurken görünce de uyandırmamış.Ben mal gibi uyumuşum.Neyse yavaş yavaş kendime geldim de bari dışarı çıkalım dedik.Tuttu kolumdan götürüyor ama nereye gidiyoruz bilmiyorum. Soruyorum söylemiyor.Çekiştire çekiştire götürüyor beni bir yerlere. Tabii ben içimden diyorum bir gidelim oraya ağzına sıçmasını bilirim.Zorla götürdü beni bir yere hiç bilmediğim bir yere.Zincirlikuyu Mezarlığı yazıyordu girişte.En çok korktuğum şey mezarlığa girmekti.Aklıma annemin hali geldi.Cesedini gördüğümde nasıl sarılıp ağladığım,bağırdığım.Teni soğuk diye üstüne sayısız battaniye atmıştım.Kabullenememiştim annemin öldüğünü.Hayatta en çok kaybetmekten korktuğum şey annemdi.Beni en çok korktuğum şeyle başbaşa bıraktı.Annesizlikle.Babam desen bana destek olması gerekirken hemen birini bulup evlenmişti.Kötü bir boşluktu.Aklıma gelince yapıştım Emir'in koluna "Gidelim burdan nolur" diye ama dinlemedi.Annemin mezarlığını bile bilmiyordum.Burda ölmüştü İzmirde otururken biz ama hiç gelmemiştim.Beni buraya niye getirdi onu bile bilmiyordum.Sarıldı sımsıkı bana ağlamaya başladım.Kafamı kendisine doğru çevirip "Pişman olmayacaksın" dedi. Kucağına aldı sımsıkı sarıldım.Korkmuyordum artık.Gözlerimi sımsıkı yumdum.Sonra bir yerde durdu."Gözlerini aç şimdi" dedi.Yavaş yavaş yere indirdi.Gözlerimi açtım.Taşta "Leyla xxxxx." yazıyordu. Annemin mezarlığıydı bu.Ama öyle miydi emin olamadım. Baktım kaldım. Elim ayağım kilitlendi sanki.Ağlamaya başladım ama öyle böyle değil.Bir yandan Emir'e sarılıyor bir yandan deliler gibi ağlıyordum.Bütün makyajım Emir'in üstüne geçmiş.Durmadan teşekkür edip durdum.Milyonlarca kez.Sonra Emir sırt çantasından bir demet çiçek çıkarttı.Koyduk başına.Annemin en sevdiği çiçeklerdi.Ağladım ağladım.İlk defa gelmiştim annemin yanına ama içim öyle huzurluydu ki.Sanki hep bu anın eksikliğini yaşamışım gibi.O boşluğu da Emir'le kapatmışım gibi.Nasıl gelişti olaylar hiçbir fikrim yok ama bana çok iyi gelmişti.Sımsıkı sarıldım Emir'e.Ağlaya ağlaya.Yaklaşık 2 saat orda öylece oturduk sonra elimle kumlara dokunup "Seni seviyorum" dedim anneme. Kalktık yürümeye başladık.Elimi tuttu "seni bir yere götüreceğim" dedi. Sesimi çıkartmadım.Bir mezarlığa daha geldik.Birinin adı yazıyordu ama kim bilmiyorum.Emir yere çömeldi.Eliyle "Anne bu benim yıllardır sevdiğim,peşinde koştuğum kız.Almira bu da annem." O an anladım ben baktım gözleri kıpkırmızı olmuş "Merhaba Özge abla" dedim.Mezar taşında yazıyordu.Hemen koştum topraya dokundum.Oturdu Emir yere,ben de onun yanına oturdum. "Benim de sana anlatmam gereken şeyler var" dedi.Kafamı kaldırdım "dinliyorum" dedim.Başladı anlatmaya "11 yaşındaydım annem MS hastasıyken.Tuvaletini bile yapmaya gidemezdi.Babam 6 aydır başka bir kadınla beraberdi biliyordum mesajlarını yakalamıştım ama anneme söylemedim o üzülmesin diye.O kadınla başka bir evi daha vardı.Eve gelmezdi hiç.Annemi tuvalete bile ben götürürdüm.Sonra annem iyice kötüleşti.Dedemin yanına Manisa'ya gitti.Ben de şimdi babaannemlerle yaşıyorum o büyüttü beni şu zamana kadar."Anlatıyor arada ağlıyordu.Ben de kafamı göğsüne gömdüm orada sessizce ağlıyordum farketmesin diye.Arada başımı kaldırıp ona bakıyordum.Ama o bana bakmıyordu gözleri dolmuştu çünkü. Sonra yutkundu devam etti "Manisa'ya gitti annem.Orada öldü zaten" Bunu duyduktan sonra daha kötü oldum.Daha çok gömdüm kafamı göğsüne.Sonra farketti galiba ki başımı kaldırdı."Sen ağlama,sadece benimle ol bırakma beni.Biz de böyle olmayalım bitmesin?" dedi."Bitmesin" dedim.Baktı gözlerimin içine ikimiz de ağlamaya başladık.Çenemden çekti ve öptü beni.Hiç bir şey demedim.Sonra kalktık ,sahile indik.Oturduk bir banka öylece.Sarıldım sımsıkı.Şu ana kadar hayatımda kimse olmamasının sebebi,sonumun annem gibi olmasından korktuğum içindi.Unutulmaktan korktuğum içindi.Ama Emir bana unutulmayı bile unutturmuştu.Hayatım simsiyahtı evet ama o gün renklenmişti sanki. Hayatta siyahlar sadece benim hayatımda yokmuş onu anladım.Kimsenin hayatı sadece siyah da değilmiş.Griler de varmış ve böyle nadir de olsa beyazlar.Önemli olan o anları iyi değerlendirmekmiş. ŞU ZAMANA KADAR HEP KAYBEDECEK BİR ŞEYİN OLMAZSA KAYBETMEKTEN DE KORKAMANA GEREK KALMAZ DİYE DÜŞÜNÜP HEP ELİMİN TERSİYLE İTTİM HERKESİ. Ama bu sefer farklıydı.Yanımda artık sevdiğim biri vardı.Kaybetmekten korkmama gerek yoktu,çünkü kaybetmeyecektim.Bitmeyecekti,hissediyordum. Her şeyimle o olmaya hazırdım ben.Bunları düşündükten sonra daha sıkı sarıldım ona. "Bitmesin" dedim "bitmesin" dedi. Sabaha kadar orada öylece oturduk.Bir ara uyumuşuz hatta. Gözümü açtığımda öğlen olmuştu.Dizlerine yatırmış beni saçlarımla oynuyordu.Kalktım gözlerimi açtım.İlk işim ona sımsıkı sarılmak olmuştu.Kocaman öptüm yanağından."Günaydın sevgilim" dedim. "Günaydın hayatım" dedi. Kahvaltı yaptık beraber.Sonra bizim eve gittik.O gün Serpil sevgilisinde kalacakmış.Emir de bizde kalsın diye düşündük.Film izliyorduk ki kapı deli gibi çalındı.Kimdi bu saatte.Hemen fırladım delikten baktım ki babam karşımda öylece duruyordu.