BİRAZ KISA OLARAK YAZDIM BU BÖLÜMÜ OKUMA SAYISINA BAKACAĞIM ÇÜNKÜ UMARIM BEĞENİRSİNİZ ☺️
Bana upuzun gelen bir ayrılık,sonu görünmeyen. Gitmem gerek ona gidemiyorum,kalamıyordum da işte. İçim içimi yiyor ona dönmek için çıldırsam da yazamıyordum ona. 4. Aya giriyordum onsuz geçen. Hastalığım gittikçe kötüleşiyordu zaten. İlaç tedavisi uyguluyorlardı ama iyileştirmeye yönelik değil, iyileşecek bir hastalık değildi çünkü. Daha çok olası tehlikelere korumak için. Patlamaya hazır bir bomba gibiymişim. Öyle dedi doktorlar. Derken bir gün eve geldim yine uyuyakalmışım gelir gelmez. Telefonuma yaklaşık 3 haftadır bakmıyordum. Şarjı bitmiş şarja taktım ve tekrar vurdum kafayı yattım. Uyandığımda telefonumu aldığım gibi dışarıya attım kendimi. Okula gitmiyordum uzun zamandır. Telefonumu kurcalamaya başldım. Gelmeyeceğini bilsem de mesajlara girdim bir baktım ki :
Kimden: Unutamadığım ( Bu Emre oluyor arkadaşlar evet !!!)
Mesaj: Sen en özelimsin,en özlenensin.
-Mesajı o an screenshot almıştım 2 yıldır saklıyorum medya olarak ekliyorum göz atabilirsiniz.-
O an heyecandan ne yapacağımı bilemedim ağlamaya başladım. Ve o panikle verdiğim tek cevap :
-Ne güzel dedin be! oldu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ACI
Literatura Femininaherkesin bir özgeçmişi vardır benimkisi hayata tutunuş hikayesiydi ve hayat sadece pembe hikayelerden ibaret değildi . Beyaz olduğu kadar siyah da vardı. Ben, benim hikayemin sadece siyahlardan ibaret olduğunu sanırdım ta ki onu tanıyana kadar ..
