İblislerin başrol oynadığı geçmiş tiyatrosunun son perdesi; tek bir bakışla yerle bir oldu.
Tüm zamanları acıyla haykırırken, kadın tek bir yaşına tutundu; göğsünü yıldızlara yasladı.
Şeytan boynuzlarını gizleyen bir maskeyle sergilenen şimdinin öl...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Haksar* Perişan, kararsız.
11.BÖLÜM: HAKSAR
Eve geldiğimde sessiz olmaya çalışarak kapıyı kapattım ve doğruca merdivenlere yöneldim. Tam yukarı çıkacaktım ki annemin "Hüma?" diyen sesini duyup duraksayarak içimden bir küfür savurdum. "Seni salonda bekliyoruz."
"Harika!" diye mırıldandım sessizce. Şimdi onlara dün gecenin açıklamasını yapmalı ve üstüne bu akşam için de izin almalıydım. Annem ve babamın baskısı benim için her zaman katlanılmaz olmuştu, bu kaç yaşıma gelirsem geleyim öyleydi.
Adımlarımı geriye çevirip salona gittim ve babamla annemin salondaki büyük kadife koltukta yan yana oturduklarını gördüm. Benim karşımdayken asla aralarındaki uzaklığı ve soğukluğu yansıtmazlardı, daha doğrusu yansıtmamaya çalışırlardı. Aslında hiç kimsenin aralarındaki hiçbir şeyi bilmelerini istemezlerdi. Onlar Alaska ailesiydi, her zaman kusursuz ve mükemmel görünmelilerdi.
Karşılarına geçip oturduğumda ikisi de bakışlarını üzerime dikti ve o an içten içe bu ailenin bir parçası olmadığımı düşündüm. Kusursuz değildim, mükemmel hiç değildim. Bir sürü hata yapmıştım ve yapmaya devam edecektim. Onların benden yana şikayeti de tam olarak buydu; onlar gibi davranmıyordum, Alaska ailesine layık biri gibi değildim.
"Dün gece neredeydin Hüma?" Babamın sert bir tınıyla sorduğu sorunun hemen ardından annem konuştu.
"Ve telefonunu neden açmadın?"
Evet, şimdi ne yapacaksın Mai Hüma? Her zamanki gibi boyun mu eğeceksin onlara, yoksa bir kez olsun baş mı kaldıracaksın?
"Cevap bekliyoruz," Babam öfkeliydi. "Dün gece kimin yanındaydın?"
Kısa bir an anneme baktım ve yüzümü incelediğini gördüm. Babamın aksine sakindi, kaşları hafifçe çatıktı ve gözlerindeki endişeyle yüzüme bakıyordu. Annem, babama boyun eğen taraftı. Bu zaman kadar beni ona boyun eğmem için büyütmüştü. Ama artık kendim için savaşmanın zamanı gelmişti.
Omuzlarımı dikleştirdim ve saatler önce bir yıkıma şahit olmuş bedenimle onların karşılarında durdum. "Sevgilimin yanındaydım, onunla kaldım." Artık dürüst olmayacaktım, bundan sonra herkese başka bir Mai Hüma'ydım.
"Ne?" Babam kaşlarını hafifçe çattı ardından dişlerini sıkarak "Bana sevgilin olmadığını söylemiştin." dedi.
"O zaman yoktu ama şimdi var." Aysar beni istediği şekilde kullanabiliyorsa, ben de onun adını kullanacaktım artık. Çıkarlar çift taraflı olmalıydı.
"Kim o adam?"
Bakışlarımı anneme çevirdim ve sahte bir gülümseme yerleştirdim dudaklarıma. "Annem bizzat tanıştı," dedim ona bakarak. "Hatırlıyor musun anne?"
