İblislerin başrol oynadığı geçmiş tiyatrosunun son perdesi; tek bir bakışla yerle bir oldu.
Tüm zamanları acıyla haykırırken, kadın tek bir yaşına tutundu; göğsünü yıldızlara yasladı.
Şeytan boynuzlarını gizleyen bir maskeyle sergilenen şimdinin öl...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
13.BÖLÜM: RECÂ
Yaşam yağmurdu.
Ölüm toprak.
Ana rahmine tutunan ve can bulan bütün ruhlar, yaşamın bulutlarından düşer, kader yollarından süzülerek eninde sonunda ölümün toprağına karışırdı.
Ölüm, içinde yaşamı da barındırıyordu ve yağmur düşmeyen topraklar kururdu.
Ölüm var olmak için yaşama muhtaçtı.
O gece ölüm, kırık bir ruha tecelli edecekti. O ölümden peydahlanan şeyler yalnızca sırlar ve kayıplar olacaktı.
O gece tevlit edecek ölüm, her şeyin başlangıcı olacaktı.
Sertçe bastıran yağmur büyük bir hızla ölümün topraklarına karışırken, o yağan yağmurlara meydan okuyan göz yaşları genç kızın yanaklarında asla silinmeyecek izler bırakıyordu. Yağan yamurun altında hızla koşarak ağlarken niyeti şu an, şu dakika ruhunun teslim edilmesiydi.
Yaşamak için ölmeye cesaretin olmalıydı.
Genç kızın zihnini kemiren bu düşünce ona, ölmeye cesareti olmadığını fısıldıyordu. Ansızın kalbinin durmasını istiyordu, ölümü tatmak istemiyordu.
Boş sokağı inleten, ayaklarının yere vurdukça asfaltta biriken suyun etrafa saçılma sesiydi ve o ses bir kaderin dağılışını anımsatıyordu. Suya düşen mürekkep misali ağır ağır parçalanıyordu, bu işin sonunda tamamen yaşadığı hayatın kalıbını alacak, benliği yok olacaktı.
"Mai dur!" diyen haykırışı duyunca daha fazla ağlamaya başladı ve titreyen bacaklarına biraz daha yüklendi.
Gecenin bir yarısı, şeb vaktini esir alan yağmurun altında sadece iki ruh vardı. Birisi hayatın gerçeklerinden kaçıyordu ve yalnızca on dört yaşındaydı. Diğeri hayatının tek gerçeğini kovalıyordu ve daha yirmi bir yaşındaydı.
"Mai lütfen dur!" diye bağırdı tekrar genç kadın ama kız durmak bilmedi. Görüşünü bozan yaşların eşliğinde sırılsıklam olmuş bir halde sadece ve sadece koşuyordu.
Boş sokakları koşarak geçtiler, ve ölüm onları aynen takip etti. Ölmek isteyen belliydi ama Azrail'in bu gece hangi canı alacağını Tanrı çok önceden belirlemişti.
Kızın koşmaktan nefesi tıkandığında duraklayarak öksürmeye başladı ve genç kadın da tükenmiş bir halde ondan beş metre geride dizlerinin üstüne çöktü.
