UKIYO 網 ʲⁱᵏᵒᵒᵏ

零陸

Rachel Yamagata, La La La. Bu, Ukiyo'nun şarkısı olacak kadar onu barındıran bir şarkı. Dinlemeden geçmeyin~

零陸
06

Jungkook resmen saniyeleri sayıyordu. Bu yeni bir hobiydi. Saniyeleri saymak.

Peri çocuğun uykusuna misafir olabilmek için güneş batana kadar saniyeleri sayıyordu. Biraz hızlı sayıyordu gerçi, muhtemelen saniye değil salise sayıyordu ama bu zamanı hızlı akıtmaya yaramıyordu tabii. Ve sonunda ay çam ağaçlarının gölgeleri arasında yerini aldığında, gökyüzünde resmen taklalar atarak ulaşıveriyordu artık aşina olmaya başladığı pencereye doğru. Öyle ki saçları karman çorman oluyordu, her bir teli ayrı birer tarafa uçuşuyordu. Rüzgar öyle hızlı çarpıyordu ki tenine, üstünde hapsoluyordu adeta hava parçacıkları ve her zaman olduğundan daha soğuk kalıyordu cildi. Gözleri kısılıyordu; kocaman gülümsediği için. Belki enerjisindendi, pencereyi kolayca hareket ettirebiliyordu ihtiyacı olmamasına rağmen. Ve çiçek yapraklarını sayma ritüeli de raflarda yerini almıştı, tek derdi bir an önce peri çocuğun yatağının önünde yerini almaktı.

Tüm bunlar, Uyuyan Güzel'ine ulaştığı süre boyunca olan küçük ayrıntılardı. Jungkook içerinin sıcak havasına girdikten sonra da saniyeleri saymaya devam ediyordu. Ve bu seferkiler muhtemelen saniye değil de dakikaydı, öylesine yavaş saymaya başlıyordu çünkü. Sanki akıp gitmelerini önlemeye çalışıyordu, zamanı durdurabilse durdururdu, ama ne onu durdurmak gibi bir becerisi vardı ne de daha yavaş akıp gitmesini sağlamak gibi.

Birkaç gün olmuştu. Ya da belki hafta. Uzun geceler. Jungkook genelde öylece durmaktan, hareketsiz kalmaktan nefret ederdi ölesiye. Ama bu sanki hiçbir şey yapmamak değildi. Park Jimin'i izlemek sanki bir sürü şeyi aynı anda yapmaktı. Milyonlarca şeyi. Mesela taptaze kirazları onar onar mideye indiriyor gibi hissediyor, aynı zamanda da mis gibi vanilya kokusunu ciğerlerinden içeri dolduruyordu buram buram. Serin bir meltemde, yemyeşil ve lacivert gökyüzünün birleştiği kırlarda dolaşıyor gibiydi. Dünyanın en yumuşak sesinin mırıldandığı aryaları dinlemek gibiydi. Aynı anda hem millerce yolu bir çırpıda koşmuş (ya da aslında uçmuş) kadar nefes nefese, kalbi gümbür gümbür, hem de dünyanın en pamuksu yatağına gömülmüşçesine rahat, sakin ve yumuş yumuştu. İpek yapraklara sahip buket buket papatyaları ve gülleri parmak uçlarının her bir zerresinde hissetmek gibi... Jungkook on binlerce şey daha sayabilirdi böyle.

Fazlasıyla alışmıştı bu duruma. Her gün onlarca yatağı ziyaret ederdi de, her seferinde içi sıkıntıyla dolardı şimdiye kadar ama, onca yatağın içindeki onca kişinin vermediği duyguları bahşetmişti peri çocuk ona. Tek bir kişi, tek bir ufak beden.

İkinci ve üçüncü gelişinde uslanmaz bir çocuk edasıyla inatla saçlarına dokunmaya çalışmıştı. Yapamamıştı elbette, bu aslında imkansızdı. İmkansız olduğunu bildiği bir şeyi inatla deniyor oluşunu beyni uzun bir süre arkaya atmış, üstünü kapamıştı, zira Jungkook sahiden de yüzden fazla kez dokunmaya çalışmıştı onlara. Sadece saçlarına. Fazla yumuşak ve... ipeksi görünüyorlardı. Muazzam kokuyorlardı, tek kelimeyle muazzam. İştah açıcı. Burnunu gömmek isteyeceği kadar mükemmel. Ve ellerinde bırakacakları hissin de tıpatıp aynı olacağından adı kadar emindi. Bunu beceremeyişi oldukça hüsran vericiydi tabii. Çatık kaşlarla geri geri gitmiş, yatağın birkaç adım ötesinde bağdaş kurup oturmuştu her defasında.

Artık bilindik gelen odada içeri süzülürken sırıtışı büyüdü. Böyle epey korkunç görünüyor olmalıydı, yaptığı pek de terbiyeli bir davranış değildi gerçi genel olarak. Neyse ki vicdanını onu sadece 'izlediğini' öne sürerek susturabiliyordu. Öylece durup izlemekten zarar gelmezdi değil mi? Saçlarına dokunmayı falan başaramamıştı nasıl olsa.