Το κορίτσι που αγάπησα

Κεφάλαιο πέμπτο

Άφησα το μπουκέτο πίσω στην θέση του γεμάτος απορίες για το ποιός το άφησε και σηκώθηκα προς τα επάνω. Το βλέμμα μου παρέμεινε καρφωμένο στα ολόφρεσκα λουλούδια ,γεγονός που μαρτυρούσε πως δεν βρίσκονταν εκεί για περισσότερο από ένα τέταρτο. Έχωσα τα χέρια μου στις τσέπες της βερμούδας και ξεκίνησα να περπατάω προς την έξοδο του νεκροταφείου όταν είδα κάτι που μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Μια νεαρή γυναίκα με μεγάλα γυαλιά ηλίου και ντυμένη στα μαύρα στέκονταν στο απέναντι πεζοδρόμιο.

Την κοίταξα λιγάκι και δεν μπορούσα παρά να σκεφτώ πως μου ήταν γνώριμη φυσιογνωμία. Αυτή έστρεψε το βλέμμα της προς την αντίθετη κατεύθυνση και από τον τρόπο που κινήθηκε αναγνώρισα την ταυτότητα της. Με γοργές κινήσεις την πλησίασα και με ότι δύναμη κατείχα της έριξα το πιο θερμό μου χαμόγελο. Εκείνη έβγαλε τα γυαλιά και με κοίταξε κατάματα με τα μεγάλα, πράσινα μάτια της ενώ τα κόκκινα της μαλλιά ανέμιζαν από το ξαφνικό αεράκι.

«Γεια σου Δάφνη» είπα και αυτή απλά ξεφύσηξε

«Γεια σου Αλέξανδρε. Καιρό έχω να σε δω. Από το μνημόσυνο το ξαδέρφου μου αν θυμάμαι καλά»

«Ναι καλά θυμάσαι, και εσυ το μνήμα του επισκέφτηκες;»

«Ναι πέρασα να αλλάξω το καντήλι, εσυ;»

«Εγώ είπα να αφήσω λουλούδια. Πολύ ωραίο το μπουκέτο που άφησες. Ανέκαθεν του άρεσαν τα μπλε τριαντάφυλλα» απάντησα και αυτή απλά ανασήκωσε το φρύδι της με μια έκφραση απορίας στο πρόσωπο της

«Ποιά μπλε τριαντάφυλλα;»

«Ε τίποτα μπερδεύτηκα, εγώ να πηγαίνω καλύτερα, έχω μια υποχρέωση» ψέλλισα βιαστικά και έκανα αναστροφή να φυγω

«Καλή ημέρα να χεις»

«Επίσης!» Φώναξα και συνέχισα να περπατάω

Πήρα τον δρόμο της επιστροφής για το σπίτι όταν ξαφνικά άκουσα βήματα πίσω μου. Έριξα μια κλέφτη ματιά και είδα ένα ζευγάρι μαύρα πέδιλα να ακολουθούν τα βήματα μου. Αύξησα την ταχύτητα μου και το άτομο έκανε ακριβώς το ίδιο. Ήμουν έτοιμος να γυρίσω και να φωνάξω στην άγνωστη φιγούρα όταν ξαφνικά μίλησε.

«Αλέξη;»

Μια γνώριμη φωνή με σταμάτησε στην μέση του δρόμου. Μια φωνή που είχα χρόνια να ακούσω και δεν ήξερα αν ηταν αλήθεια ή απλά η ζωηρή φαντασία μου. Η καρδιά μου σφίχτηκε σαν άκουσα την γλυκιά μελωδία της χροιάς της. Δεν μπορούσε να ήταν στα αλήθεια αυτή. Ήταν όλα στο μυαλό μου. Το φάντασμα του παρελθόντος.