«Αουτς!»
Η φωνή του Άρη ήχησε για ακόμη μια φορά σε ολόκληρο το σπίτι μετά το τράβηγμα της όγδοης αποτριχωτικής ταινίας από την γάμπα του. Τρία άτομα τον κρατούσαμε όσο πιο ακίνητο γινόταν καθώς η Εβελίνα αποτρίχωνε τα πόδια του. Θέλαμε να είναι αρκετά λεία ώστε να ταιριάξει καλά στο ρόλο που του ετοιμάζαμε. Μετά από μια ώρα ταλαιπωρίας επιτέλους καταφέραμε να αφαιρέσουμε κάθε ίχνος τρίχας κι τώρα τα πόδια του ήταν τόσο απαλά όσο και το μετάξι.
Με μια κίνηση σηκώθηκε από το κρεβάτι που τον είχαμε ξαπλωμένο και άρχισε να περπατάει πέρα δώθε. Τον παρατηρούσα με προσοχή και ήμουν σχεδόν σίγουρος πως το σχέδιο μας θα αποτύχαινε, κρίνοντας από τον τρόπο που κινούνταν.
«Ρε Άρη προσπάθησε να δώσεις μια πιο έντονη κίνηση στους γοφούς. Σταμάτα να πηγαίνεις σαν τους πιγκουίνους!» Είπα
«Αλέξη αγόρι μου σκάσε λίγο! Δεν φτάνει που συμφώνησα να συμμετέχω σε αυτό το παλαβό σχέδιο σας αλλά μου κάνετε και παρατήρηση και από επάνω. Κάτσε κάνε εσυ αποτρίχωση ηλίθιε και να δω μετά αν θα περπατάς σαν το πιγκουίνο»
«Εντάξει έχεις δίκιο αλλά πρέπει να σπάσεις λίγο τις κινήσεις σου, να γίνεις πιο θηλυκός και προ πάντων να γλυκάνεις την φωνή σου αλλιώς θα ακούγεσαι σαν τον νταλικέρη παγιδευμένος σε σώμα γυναίκας»
«Μάλιστα» είπε βαριεστημένα καθώς κουνούσε τους γοφούς του δεξιά κι αριστερά «καλύτερα τώρα;»
«Πολύ! Εύγε αγόρι μου. Έλα τώρα να σε ετοιμάσουμε»
Κάθισε σε μια πολυθρόνα και με την σειρά της η Εβελίνα ανέλαβε τα υπόλοιπα. Έκανε το μακιγιάζ με κάθε λεπτομέρεια δίνοντας έμφαση κα ένταση στα μάτια και ολοκλήρωσε τοποθετώντας του μια ίσια, καστανή περούκα. Στην συνέχεια τον έντυσε με ένα ενισχυμένο σουτιέν το οποίο το γεμίσαμε με μπόλικο χαρτί υγείας και ένα γαλάζιο φόρεμα που ανέδειξε την σταρένια του επιδερμίδα.
Τώρα η μεγαλύτερη δοκιμασία από όλα ήταν τα τακούνια. Με το που στάθηκε με αυτά το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο το πρόσωπο του ήρθε σε επαφή με τα πλακάκια του σπιτιού. Ο Χρήστος έτρεξε να τον βοηθήσει ενώ οι υπόλοιποι με τα χίλια ζόρια συγκρατήσαμε τα γέλια μας.
«Αν γελάστε σας σκότωσα» μας απείλησε καθώς προσπαθούσε να στηριχτεί στα πόδια του
«Συγγνώμη αδερφέ»
«Ποιό είπαμε είναι το σχέδιο και γιατί το κάνω αυτό;»
YOU ARE READING
Το κορίτσι που αγάπησα
RomanceΔεύτερο βιβλιο. «Αλέξη;» Μια γνώριμη φωνή με σταμάτησε στην μέση του δρόμου. Μια φωνή που είχα χρόνια να ακούσω και δεν ήξερα αν ηταν αλήθεια ή απλά η ζωηρή φαντασία μου. Η καρδιά μου σφίχτηκε σαν άκουσα την γλυκιά μελωδία της χροιάς της. Δεν μπορ...
