Ξεφύσηξα δυνατά καθώς πήρα φόρα και κλώτσησα με δύναμη τον πρώτο κάδο απορριμμάτων που βρήκα μπροστά μου. Ένιωσα το αίμα μου να βράζει από θυμό και το μόνο πράγμα που σκεφτόμουν ήταν να χτυπήσω εκείνο το λαμπερό και αυτάρεσκο χαμόγελο του. Μου την έδινε τόσο πολύ το ύφος και η συμπεριφορά του. Αντιπροσώπευε ακριβώς ότι δεν μου άρεσε στο αντρικό φύλο. Δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένας θρασύς αλαζόνας που νομίζει πως μπορεί να έχει ότι θέλει.
Περπάτησα μέσα από όλα τα στενά μέχρι που βρέθηκα κάτω από την είσοδο της πολυκατοικίας μου. Μπήκα μέσα και ανέβηκα τα σκαλιά μέχρι τον όροφο μου. Ήμουν ανάμεσα στο να πήγαινα απευθείας στο διαμέρισμα μου ή να περνούσα από τον Αντρέα. Τελικά η ανάγκη μου να μιλήσω σε κάποιον υπερτέρησε και έτσι βρέθηκα να χτυπάω επανειλλημένα το κουδούνι του διπλανού διαμερίσματος. Μετά από τουλάχιστον πέντε λεπτά ο Αντρέας άνοιξε, φορώντας μονάχα μια αθλητική φόρμα. Το βλέμμα του καρφώθηκε στο πάτωμα καθώς μου μίλησε βαριεστημένα.
«Τι θες;» Είπε
«Να σου μιλησω. Είναι ανάγκη. Συγγνώμη για νωρίτερα.» Μουρμούρισα
«Αν σε αφήσω να περάσεις θα ακούσεις τίποτα από αυτά που θα σου πω ή θα κάνεις πάλι το κεφαλιού σου;»
«Θα σε ακούσω αυτή την φορά»
«Και μου υπόσχεσαι πως δεν θα με διακόψεις όσο σου μιλάω;»
«Στο υπόσχομαι.»
«Ωραία, τώρα μπορείς να περάσεις»
Έκανε ένα βήμα προς τα πίσω και άνοιξε την πόρτα διάπλατα δίνοντας μου μια πλήρη πρόσβαση στο σπίτι του. Μπήκα μέσα και δίχως να χάσω ούτε ένα λεπτό κατευθύνθηκα προς την κουζίνα. Άνοιξα το ψυγείο και έβγαλα το μπουκάλι της βότκας έξω έτοιμος να πιω μερικές γουλιές. Την ώρα όμως που αφαίρεσα το καπάκι ένα χέρι το άρπαξε και μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου άδειασε το περιεχόμενο του στο νεροχύτη.
«Τι κάνεις εκεί;! Θα το έπινα αυτό» αναφώνησα
«Δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσω να πιεις, εσυ και το αλκοόλ είστε κακός συνδυασμός. Την τελευταία φορά που είχες πιεί σε υπερβολικό βαθμό κατέληξες να κάνεις την μεγαλύτερη χαζομάρα της ζωής σου» είπε ο Αντρέας με αυστηρό τόνο
«Ελπίζω να μην υπονοείς τον Κύριο Πεπλς» είπα με έναν μορφασμό που θύμιζε πεντάχρονο
«Τον κύριο, τι; Για μισό λεπτό. Έδωσες όνομα στο τατουάζ σου;!» Ρώτησε καθώς τράβηξε την άκρη της μπλούζας μου προς τα επάνω αποκαλύπτοντας το τατουάζ μου κουνελάκι στην δεξιά πλευρά των πλευρών μου
YOU ARE READING
Το κορίτσι που αγάπησα
RomanceΔεύτερο βιβλιο. «Αλέξη;» Μια γνώριμη φωνή με σταμάτησε στην μέση του δρόμου. Μια φωνή που είχα χρόνια να ακούσω και δεν ήξερα αν ηταν αλήθεια ή απλά η ζωηρή φαντασία μου. Η καρδιά μου σφίχτηκε σαν άκουσα την γλυκιά μελωδία της χροιάς της. Δεν μπορ...
