Beyond the beauty you can see (onhold)

Chapter 9

Trishia Khyleigh

Unti-unti ko'ng minulat ang mata ko at naaaninag ko ang liwanag ng mga iba't ibang kulay ng lugar kung nasaan man ako ngayon.

The blur view of mine is still blur after few blinks that I did. Yet I can see the built of the people in front of me.

Sobrang gaan nang pakiramdam ko, hindi na kumikirot ang puso ko pati na ang paghinga ko, sobrang malumuwag na. Para akong binunutan ng tinik sa aking dibdib pero hindi lang mula sa puso ko kundi mula rin sa buong katawan ko, sa buong systema ko. Oh holy shit, ang sarap sa feeling na magaan ang pakiramdam.

I wanted to believe that miracle really happened but it's impossible for me.

Sa sobrang gaan at maganda nang pakiramdaman ko ay para akong nawalan ng sakit. Ang gaan-gaan ng pakiramdaman ko. Napakasarap lang sa pakiramdam maging ganito araw-araw. Ngunit, anong nangyayari saakin? Patay na ba ako para makarandam ng ganito? Nasa langit na ako o ilusyon ko lang ito? Please po, ayokong umasa sa wala kaya gisingin niyo ako. Pagod na ho akong umasa.

Habang tinitignan ako ng mga doctor, nililibot ko ang aking tingin. This is unbelievable. This is illusion it is, right? I was dying earlier, how come? Damn it! Wag niyo po akong paglaruan, Lord. Kapag umasa talaga ako, magtatampo ho ako.

Makalipas ang ilang minuto inayos ng isang doctor ang upo ko. A doctor put my glasses, who happened to be tita Flairen. I saw them, my treasures and gems, gosh, God thank you for this another life. Thank you for another blessing. Hindi niyo ho talaga ako pinapabayaan.

Seeing them right in front of me is so unreal. I felt blessed. Their worried reaction, tired face and sleepy eye. It's all surreal. I'm alive, God gave me another life. God blessed me with his grace and mercy. My prayers are worthwhile. Thank you so mch for everything, Lord.

"Okay kalang ba, Sky?" That's Berde's worried voice, I'm sorry...

"She okay?" Damn, Laurieh you're here.

"Hey, how is she?" Kuya Dianthuos, gosh kuya is here. Is kuya Schy and Schny too?

"Damn! Shit gising na siya. Shit, gising na talaga siya." Serenity, what the f?

"Damn! Don't curse, she can hear it." Dia, omg I wanted to cry. Why are they all here? Kamusta kaya sila dito? Did I made them so worried?

"Alam niyo, uso din ang personal space kay Sky. Gosh, andito ang pamilya oh, wag kayong exaggerated. Hindi kayo malapit na kaanak!" Syd, your mouth is hell'a savage as always.

"Sorry po." Sabay nilang aniya.

Kulang nalang talaga, mapatalon sila sa saya dahil nagising ako. Kitang kita ng dalawang mata ko na kanina pa naglilibot ng tingin ang bawat reaksyon nila. Gusto kung umiling dahil sa kalokohan ng mga pinsan ko. Kahit minsan talaga, mga baliw silang pinanganak dala-dala ang saltik sa utak ng mga magulang nila.

"Hey, princess are you okay? Like, how does your feeling? Do you know me?"

Tahimik lang akong nakamasid sa mga natatakot nilang mukha. Mukhang walang mi-isa ang kulang e. No, my Pierre is not here. Busy with his love life.

"Is there a reason to forgot everything, dad?" tanong ko, ang maramung tanong nyang mga mata kanina at ang walang reaksyon sa mukha nila ay napalitan nang isang ngiti sa mga labi sabay bumuntong hininga, wari bang nabunutan ng tinik sa dibdib.

Did they really thought that I might forget them? So saan pala ako natamaan? Sa aking ulo hindi sa likod? Baka kinalog nila ang ulo ko noong tulog ako! Mga inggit talaga sa talino ko.