Beyond the beauty you can see (onhold)

Chapter 24

Trishia Khyleigh

I wanted to tweak my hair so badly. I want to slap myself over and over again. I can't believe everything I've heard from Keil. I even avoided him when we're in America, hindi ako nagpakita sa kanya even anino ko hindi nya nakita. Tapos ako pala ang sinundan nya sa US? I really thought it was just a coincidence. He's smart and talented, kaya alam ko sa sarili ko na kaya nyang makapasok sa Grand.

Inaamin ko na kinamuhian ko sila noon dahil sa sakit na pinaramdam nila saakin, sa sakit na dinulot nila saakin at sa sakit na hindi ko deserve maramdaman pero nawala rin yun kalaunan pero hindi parin ako nagpakita sa kanilang lahat, lalo na sa kanya.

They are all the people who can make me remember things that I don't want to remember anymore. Alam ko rin na past is a bitch like fate but i already ready myself for that day in case. If time comes i will face it with grace and class.

Tinignan nya ako, hindi naman kasi uma-alis ang tingin nya saakin kanina pa. Gusto kung umalis para hindi na maramdaman ang mga titig nya pero hindi ko rin kayang tumayo. Ironic isn't it?

Nasaktan sya dahil saakin, napalayo sya sa pamilya nya dahil saakin, nagpa-America sya para saakin, ang pagdo-doctor nya ako rin ang dahilan. Lahat ba nang sa kanya ako ang dahilan? Pati ba ang pag bago nya ako pa rin ang dahilan? Bakit ba ako nalang lagi? Ano bang mayroon saakin ba't ako nalang gali? Ba't ako?

Minsan gusto kung sumigaw ng napakalakas na 'bakit ako nalang lagi?'. Hindi ko gusto ang mga yun, sabihin man nila na napakaswerte ko pero hindi ko gustong may masaktan dahil saakin, dahil ayaw kung maramdaman nila ang naramdaman ko noon. Ayaw na ayaw ko sa buong buhay ko na may matulad saakin kaya nga kapag alam kung matutulad sya saakin, ginagawan ko ng paraan.

Sa abot ng makakaya ko, tutulongan ko ang mga pinsan ko. Sa buong buhay ko isa lang ang rule ko sa hindi ko nalalabag kahit kailan. Bawal kantinhin ang pinsan't kaibigan ko, kahit magkamatayan... haharapin ko magbayad lang ang dapat magbayad. Dahil sila kahit kamatayan hinarap nila noon mapatunay lang na inosente ako. Kahit lesensya pa noon ni Tito Marcus ang nakataya, pinaniwalaan nila ako't nilaban kahit patayan.

'Walang dapat kumanti sa pinsan't kaibigan ko dahil ako ang makakalaban nila.' Laging nakatatak yun sa isip ko. Simula noong nagkaroon ako ng lakas ng loob para lumaban para sa sarili ko't pamilya ko. Noon, pamilya ko lang kasi nga may trust issues ako sa 'friendship' pero ngayon wala na.

"May gusto kaming itanong sa huling pagkakataon, Keillor Ahron Sullivan if it is okay?" Biglang aniya ni ate Kath

"Sure no problem."aniya nito habang nakatingin saakin, sa totoo lang? Gusto kung tusukin ang mata nya na nakatingin saakin. Sa sobrang rami ng nga mata na nakatingin saakin dadagdag pa ba sya dun?

"Tsk, did you know that staring is rude?" Bulong ko at pinaikotan ko sya ng mata. Sya naman ay bahagyang napangiti

Kapag ito talaga? Hindi inalis ang mata kakatitig saakin? Pota kukunin ko mata nyan! Andami pa naman'g bata na gustong nagkaroon ng mata. Kapag ako. Tinupak ooperahan ko sya ng di sa oras. Makikita nya!

"May nakarating saamin na ganyan ka daw noon pero bakit ngayon? Nag-iba ka daw?" Tanong ni ate Kath sakaniya

Napabaling ako sa kapatid nya na kanina pa halos lumabas ang mata nito sa mukha nya. Sa pagkaka-alam ko kasi mukhang hindi naman close ni Keil sa kapatid nya kahit mula noon, dikit na dikit lang yan sa tropa nya.

Pero alam kung mahal nya ang kapatid nya, naalala ko noon kapag may nagbubully sa kapatid nya ini-intay nya sa gate, biglang bigwasan at babala-an nya. Si Liane kasi mahinhin tyaka babae talaga, inosente't tahimik na bata. Hindi nya kayang ipagtanggol ang sarili nya kahit sa gamitin pa nga ang bunganga nya. Medyo naging masalita nalang sya nitong highschool na sya.