အျဖဴ​ေရာင္​စည္​း(အဖြူရောင်စည်း){completed}

part30

"သိ​နေတယ်​Chan.....
ငါ့မှာ​သွေးကင်​ဆာရှိတယ်​ဆိုတာကို
ငါသိ​နေခဲ့တယ်​........"

ထွက်​ပေါ်လာ​သော အသံ​လေးက
တိုးငြင်းစွာ......သို့​သော်​
ကျွန်​တော့နားထဲတွင်​တော့ အရမ်းကို
ကျယ်​လောင်​နေခဲ့သည်​...........

"ဘယ်​ကတည်းကလဲ Baek......
ဘယ်​ကတည်းက သိ​နေခဲ့တာလဲ........"

ခဏတာ ငြိမ်​သက်​သွား​သော Byun​လေးသည်​
ကျွန်​တော့မျက်​လုံးတို့ကို စိုက်​ကြည့်​လာရင်း.....

"တရုတ်​ကို လိုက်​သွားလည်​ကတည်းကဘဲChan..
တရုတ်​ကိုလိုက်​သွားပြီး​နောက်​နေ့မှာ
မူးလဲလို့​ဆေးရုံ​ရောက်​ပြီးမှသိတာ......"

ကျွန်​တော်​က သူ့အတွက်​
အ​ရေးမပါလို့ ဖွင့်​မ​ပြောခဲ့တာလားလို့
စကားနာ မထိုးချင်​ပါ.....
ကျွန်​တော်​ခံစားရမှာစိုး၍သာ ဖွင့်​မ​ပြောခဲ့ခြင်းဖြစ်​မည်​ဟု
ဖြည့်​တွေးလိုက်​ရင်း...ကျဆင်းလာ​သော
မျက်​ရည်​တို့ကို သုတ်​လိုက်​ရင်း.........

"အဲ့​တော့...ဒီတိုင်းဘဲ​နေခဲ့တာလား......"

​ခေါင်းကိုခပ်​လေး​လေးခါပြရင်း........

"ငါကြိုးစားခဲ့ပါတယ်​Chan.....
မင်း​ဘေးနားမှာ ကြာကြာဆက်​ရှိချင်​လို့
ငါအ​ကောင်းဆုံးကြိုးစားခဲ့ပါတယ်​....
အ​တော်​ဆုံးဆိုတဲ့သမား​တော်​တွေနဲ့
တရုတ်​မှာ​နေရင်း ပြခဲ့တယ်​....
Bone marrowလဲဖို့လည်း
ကိုက်​ညီတဲ့သူကို ရှာ​တွေ့ခဲ့တယ်​......"

"ဒါဆို.......အခု​ရောရှိ​သေးလား...."

​ရေနစ်​သူကဲ့သို့ အနားသို့​ရောက်​လာ​သော
​ကောက်​ရိုးတစ်​မျှင်​ကိုပင်​အားကိုးတကြီးဆုပ်​ကိုင်​ထား
ချင်​တာမို့​မျှော်​လင့်​ချက်​အပြည့်​ဖြင့်​မေးလိုက်​သောအခါ

"မရှိ​တော့ဘူး....Chan....."

ထိန်းထား​သော မျက်​ရည်​တို့ကို
မနိုင်​တော့စွာ လွှတ်​ချလာ​သော Baek​လေး၏
မျက်​ဝန်းအိမ်​တွင်​မျက်​ရည်​စက်​တို့ပြည့်​နှက်​သွားလျက်​
တအင့်​အင့်​ဖြင့်​ရှိုက်​ငို​နေတာကို
မ​ချော့နိုင်​ဘဲ.....ကျွန်​တော်​လည်း ဖက်​၍သာ
ငို​နေမိသည်​......

"ဘာလို့လဲ Baek......ဘာလို့မရှိ​တော့တာလဲ."

"မင်း.....accidentဖြစ်​တဲ့​နေ့ရဲ့​နောက်​နေ့မှာ
ငါ ခွဲစိတ်​ဖို့စီစဉ်​ပြီးသား......
အိမ်​ကို​တောင်​အသိမ​ပေးဘဲ...
Kris hyungတို့အကူအညီနဲ့​ပေါ့
ပြီးမှ ပုံမှန်​အတိုင်းပြန်​လာမယ်​လို့
စီစဉ်​ထားခဲ့တာ........"

"အဲ့တာဆို....ဘာလို့ပြန်​လာခဲ့တာလဲ....Baekhyun"

မာသွား​သော​လေသံသည်​ဂရုဏာ​ဒေါသ​ကြောင့်​
ဆိုတာ​ရော သူ​ရော ကျွန်​တော်​ရော
သိ​နေတာမို့ သူ စိတ်​မ​ကောက်​ပါ​လေ....

"မင်း​ကြောင့်​ဘဲ....Chan.....
မင်းတစ်​ခုခုဖြစ်​ပြီဆိုတာသိလို့
ချက်​ချင်းပြန်​လာခဲ့တာ..........."

"Baekရယ်​......"

"မင်းက ငါ့အသက်​ထက်​တောင်​
ငါ့ဘဝမှာ အ​ရေးပါတယ်​Chan......"

"ဘာလို့ မင်းအသက်​ကို​တောင်​
ဂရုမစိုက်​ဘဲ ငါ့ဆီ လာခဲ့ရတာလဲ....."

"ငါ......မင်းကို သိပ်​ချစ်​လို့​ပေါ့........
မင်းအသက်​ရှင်​မလား မရှင်​မလားမသိတဲ့အချိန်​မှာ
ငါအသက်​ရှင်​ဖို့အတွက်​ငါခွဲစိတ်​ရင်​
ငါ လူမဟုတ်​ဘူး​လေ Chanရယ်​......"

"ဒါဆို အခု ငါနဲ့ကြာကြာဆက်​ရှိ​နေ​ရ​အောင်​
Chemotherapy ယူကြရ​အောင်​......."

"မင်း...ယူ​စေချင်​ရင်​တော့ ယူမှာပါ.....
ငါလဲ မင်းနားမှာ ရှိ​နေ​ချင်​သေးတယ်​လေ........
ဒါ​ပေမဲ့ ငါ့အတွက်​မျှော်​လင့်​ချက်​က
သိပ်​မရှိ​တော့တာမို့ မင်းကအများကြီး
​မျှော်​လင့်​မ​နေပါနဲ့...
ငါ.....ဆရာဝန်​ကြီး မှာလိုက်​တဲ့
​ရောဂါပိုးဝင်​လွယ်​တဲ့​နေရာ​တွေ
လူထူထပ်​တဲ့​နေရာ​တွေမသွားနဲ့ ဆိုတာမျိုး​တွေကို
နားမ​ထောင်​ဖြစ်​ခဲ့ဘူး........
မင်းသတိမရ​သေးတဲ့ ၃နှစ်​လုံး​ရောဂါပိုးများတဲ့
​ဆေးရုံမှာ​နေ့​ရောည​ရောရှိ​နေခဲ့တယ်​.......
ငါ့အတွက်​....အသက်​ရှင်​ဖို့​မျှော်​လင့်​ချက်​ဆိုတာထက်​
မင်းအနားမှာ တစ်​ရက်​လောက်​ပို​နေခွင့်​ဆိုတာကိုဘဲ
လိုအပ်​တာပါ..........."

အခန်းထဲတွင်​တော့...........စကား​တွေ
​ပျောက်​ဆုံးကာ​ပြောစရာစကားရှာမ​တွေ့ခဲ့​သော
​ကောင်​လေးနှင့်​ဝမ်းနည်း​နေ​သော​ကောင်​လေးကို
ကြည့်​ကာ....​ရောဂါကို​မေ့ရင်း ပူ​ဆွေး​နေ​သော
​ကောင်​လေးလည်းရှိ​နေခဲ့​လေသည်​............