Alone Of Love [ON-GOING]

Kabanata 2 : Huli

After incidents na nangyari sa'min ni tristan ay araw-gabi ay iyak na iyak ako sa gilid ng kama ko. Ang saya ko noong araw na kasama ko siya! Pero, ngayon ay wala na siya ay nakatali lang ako sa aking kuwarto.

Yung tao na mahal ko na sobra higit pa sa lahat ay bestfriend ko pa ay iniwan ako? May masama ba akong nagawa sa kaniya. Wala naman . . . Baka siguro.

He leaved me without sayings . . .

[FLASHBACK]

"S-sige? Bye!" Muli kong pagpapaalam sa kaniya. Parang bad trip siya ha . . . O baka nagalit siya kanina sa pinagsasabi ko?

"Bye. And take care, ok?", Ngayon ko lang napansin na seryoso siya, "Good bye . . ." At ba't ang lungkot ng tono niya.

Wait? May problema yata siya? Malay ko. At saka, baka ayaw pa man niya sa akin sabihin eh. At mapahiya pa ako.

Tumango naman ako at binigyan ko siya ng matamis na ngiti. Ganiyan ko pa ba siya kamahal . . .

And suddenly he kissed my forehead. Gosh! This is a first time! D*mn. Nakaramdam ako ng ngiti sa puso ko.

At sumakay na siya sa kaniyang kotse. Pagkaalis niya ay pumasok na rin ako sa bahay. Diretso akong pumunta sa kuwarto ko. Putang*na! Ba't ba ako kinikilig? Hindi ko mapigilan kiligin.

Tumalon talon ako sa kama ko. At biglang pumasok si mama sa kuwarto ko at hindi ko akalaing na nahulog ako tuloy sa sahig.

"A-aray!" Napangiwi ako sa sakit ng paa ko. Ang sakit talaga . . .

Bigla-bigla kasi pumapasok si mama. Ta's hindi pa kumatok kahit isang beses lang. Minsan kasi nakaka-irita din 'yon. Alam ko na nabigla ako . . . Pero, it's my fault too kasi hindi rin pwedeng magtalon talon sa kama baka marupok pa.

"Kenneth! Ayos ka lang ba?" Nag-alalang tanong ni mama at tinulungan niya akong tumayo. Ang sakit para bang may kuryente na dumaloy sa sobrang sakit.

Ouch.

"A-yos lang ako. Baka ilang saglit ay mawawala rin ito." Sabi ko sa kaniya para mawala rin ang pag-alala niyang tingin sa akin. Umupo ako ng matuwid

"Kenneth . . ." Malumay na sabi ni mama.

Kaya parang kinakabahan talaga ako. Sobrang kinakabahan talaga ang puso ko . . . What's wrong? May something ba? Basta ang tanging nasa sarili ko ay may masamang . . .

"A-ah? Ano po 'yon mama?"

Huminga ng malalim si mama at hinawakan niya ang dalawa kong kamay sabay tingin sa'kin ng malungkot. Hindi ko talaga alam ba't ang seryoso ni mama ngayon.

"Wala bang sinabi si tristan sayo?" Malungkot na tanong niya. Aba, wala siyang - - - ah! Mayroon yung 'Take care.' Lang. Muntik ko ng makalimutan.

"M-mayroon! Pero ayokong sabihin yun! It's a private, mama!" Pangiti ngiti ako pero kinakabahan pa rin ako. Di ko talaga alam ano ang susunod na sasabihin mama.

She looked at me with a worried on her face. Kaya napakanuot ang noo ko.

"Talagang . . . Wala siyang sinabi sayo."

Teka? Anong walang sinabi sa'kin si tristan? Dapat sinabi niya sa'kin kasi bestfriend niya ako at higit sa lahat ay may pinagdaanan kaming dalawa. Kailangan pa niyang ilihim sa'kin? Ang unfair naman 'yon. Hmp!

"Ano ba ang hindi niya sa'kin sinabi? Mama? Sabihin mo sa'kin . . . Please?" Pagmamakaawa ko kay mama. Gusto ko talagang malaman kapag kay tristan. Pero hindi niya sa'kin sinasabi kundi sa iba na lang niya ipapasabi padala sa'kin.