Alone Of Love [ON-GOING]

Kabanata 9 : Sagot

Pagkatapos ng klase ay lahat ng kaklase ko ay lumabas. Ako lang ang nag-iisa dito sa classroom. It's creepy . . .

I sigh.

Tumingin ako sa labas ng bintana. Hindi ko talaga alam kung kakain ba ako sa cafeteria? or sa bahay na lang? Bahala na. Hindi ko naman kasalanan na wala akong kaibigan o lumalapit lang sa'kin.

Sumandal ako sa aking lamesa. Naging alone ang buhay ko . . . I'm look a like an idiot! I think. But, I really need a friends like tristan.

Niisa walang lumapit sa'kin. Anong kulang sa'kin? Isa rin akong tao na kagay nila . . . Siguro, may kulang sa'kin.

Niyakap ko na lang ang bag pack ko. Ito lang naman ang mayayakap ko sa ganitong oras na wala akong kasama.

After few minutes, may naramdam akong mga yapak na sapatos. Hollyshit! Ba't ako kinakabahan? Don't tell me . . .

This is a . . .

"Hey!"

Nanigas ako sa upuan ko ng marinig ko 'yon. Akala ko ba mahihimatay na ako. Nabigla pa ako doon sa pagkasabi niya ta's nakakatakot.

Inangat ko ang aking ulo. Nanlaki ang mga mata ko . . .

Ba't siya nandito?

Nakasandal siya sa pinto na para bang ang sarap i-picture kasi pang pose ng mga artista. Well, bagay rin sa kaniyang mukha. Edi, siya na!

Nakangiti pa siya sa'kin ng mapalad. Hindi talaga ba siya titigil? Nakakalito 'tong lalaki. Palagi na lang siya ang nakikita ko dito sa school.

Ano siya? Isang . . . Nevermind!

"Ano na naman ba? Ha?" Naiinis na tugon ko habang nanlilisik ang aking mga mata sa kaniya.

"Wala. I'm just being nice here? So, nice to meet you?" At nilahad niya sa'kin ang isang kamay niya.

My ghad! Is this a real? or I'm just dreaming of it? Well, this is my first - - - Opps? I mean second time. Wew . . . Nakatingin lang ako sa kamay niya habang nakalahad sa'kin. Wait? Tatanggapin ko ba 'to? O hindi?

No choice.

"N-nice to meet you too." I accept his hand and then, we shake our hand . . .

Ba't parang hindi ako makakahinga ng mabuti. Agad kong bumitaw at binigyan ko siya ng isang ngiti. It's kinda awkward!

"I'm Luke bryce _ Lacroix! And you are?" Pagpapakilala niya sa kaniyang sarili. Baka may balak naman siyang gagawin?

Don't know.

"Ano ba naman ang trip mo, ha?" Nakaka-inis na. Bwesit naman! Pero, sa tingin ko lang ay seryoso siya o baka ako lang ang hindi seryoso?

Napataas ang dalawa niyang kilay. Well, ngayon ko pala napansin na isa siyang cute kapag nakataas ang dalawa niyang kilay.

"Wala naman akong trip."

I sigh.

Wala pa siyang trip. Akala ko ba . . . Meron? Ang hangin ko naman. Sa sobrang gwapo 'tong lumapit sa akin ay i-bubusted ko? Kawawa naman. Hayst!

Iba na ngayon kapag gwapo at maganda ka, 'di ba? Diretsong hindi ka ma-bubusted. Maganda naman ako pero I'm just a silent beauty in this school. Siguro, medyo ako mahangin! Kasi manang mana ako kay bestfriend - - - Nothing. Yeah, he is. Hindi ko talaga siya makakalimutan kahit kelan. I'll make sure that he's okay without me.

"Ok, I'm kenneth shey _ Lacsa. And why did you come here? To pissed me off? Ganoon ba?" Alam ko na sobrang napakasungit ko sa kaniya pero I'm sure he is a kind.

Hindi ko talaga alam kung ano ang pumasok sa kokote ko. Gusto ko talagang maging masungit . . . Hindi ako gaya ng mga easy-to-get diyan na babae.

He laugh soft.

Nang-aakit ba ito? Makatawa ng mahina ta's sexy voice pa wagas! And, I didn't expected na may pagkamoreno ang balat niya. Kapag malayo siya ay pagkakita ko sa kaniya ay maputi.

"No, I want you to be my friends?"

Lalong nanlaki ang mata ko ng marinig 'yon. Huh? Did he say that to me? Pero, kailangan ko itong pag-isipan hindi basta-basta na lang ako papayag.

Baka magaya na naman yung dati na ayaw ko ng balikan pa at alaalahin. Alam ko na mahirap 'yon . . . Pero, kailangan ko rin mag-isip . . . Try to use my brain and heart.

"Ah . . . Ehh . . . I'm going to C.R? So, excuse me." Pagkatapos ko 'yon sabihin sa kaniya ay hindi na ako nagdadalawang isip na tumakbo ako ng mabilis.

Ayokong magaya yung unang panahon na kami ni tristan pa ang mag-bestfriend! Pero . . . Noong nawala si trsistan ay gusto ko rin magkaroon ng kaibigan pero hindi madaling mahanap ang totoong magmamahal sa akin. At ngayon ay may gustong makipag-kaibigan sa akin pero parang . . .

I feel so doomed!

Naguguluhan talaga ako ngayon! Hindi ko na talaga alam ano ang isasagot ko! Gaguhan ba talaga ito?! Argh! Hindi ko alam kung saan ako pupunta baka hinihintay pa niya ako doon. Ang hirap mamili! Bwesit. Dalawa lang naman ang pipiliin ko . . . Yes or No?

Pagkapasok ko sa C.R ay hingal na hingal ako. Nag-retouch muna ako ng saglit. Ayaw ko pa naman magklase dahil gusto ko talagang mamasyal! Pero, wala akong kasama.

Hindi ako ma-eenjoy kung ako lang ang mag-isang mamasyal.

Pagkatapos ko mag-retouch ay huminga ako ng malalim bago ako lumabas. Habang naglalakad ako ay hindi ko alam saan ako pupunta! Napahinto ako kung babalikan ko siya doon o hihintayin ko mag-ring yung bell? Hayst!

Bahala na.

Hihintayin ko na lang mag-ring yung bell kaysa hindi ko naman maisasagot ang gusto niyang mangyari. Umupo ako dito sa gilid ng isang malaking puno. Masarap ang singhap ng hangin dito at sobrang tahimik rin.

Parang dito na yung malaya ka ng ilabas lahat ng nararamdaman mo na lungkot. Pero hindi ko man lang magawa baka may makakita sa akin na akala nila ay isa akong baliw.

Tumingin ako sa langit habang iniisip ko kung kumusta na si mama at tristan habang wala sila sa tabi ko. Sana hindi na nagbago ang ugali ni tristan . . .

At sana rin si mama ay masayang kasama si papa. Wala akong alam kundi naisipan ko na lang sagutin ang tanong ni luke.

Gusto ko rin magkaroon ng kaibigan . . . Pero, ito na yung oras na may isang lumapit sa akin upang makipag-kaibigan. Mas bitter kung lalaki ang friend ko kasi walang siraan. At kaya akong ipagtanggol sa mga masasamang tao.

Pero, masakit kapag nawawala sila.

- Kenneth's POV