Alone Of Love [ON-GOING]

Kabanata 3 : Siya (Part One)

After few years, ay medyo gumagana ang puso ko sa sakit. Tama na nga si mama, kailangan ko rin mahalin ang sarili bago magmahal ng iba. Simple lang naman ang pagmahal ng sarili mo bago ka magmahal ng todo.

Natuto rin akong lumaban kahit wala akong kasama. Noong una, ay palagi rin akong tinatanggol ni tristan pero ngayun ay wala . . . Parang ito na ang oras na dapat kong itayo ang sarili ko bilang matapang.

"Kenneth! Bumaba ka na diyan." Tawag ni mama sa'kin mula sa baba. Ang lakas naman niya tumawag parang rinig na rinig sa kapit bahay namin. Pwes, sanay na rin ako.

Agad akong bumagon na parang zombie. Kulang pa yung tulog ko eh, gustong gusto kong bumalik pero baka magalit pa si mama. Tiniis ko lang ang antok na nararamdaman ko.

"Ito na, po!" At kinuha ko yung tuwalya sa kabinet ko. Deritso akong pumunta ako banyo at nagsimula na akong naligo.

Ilang mga minutos, ay natapos na rin akong maligo. Pinatuyo ko ang mahaba kong buhok at nagbigis na ako ng uniporme. Bumaba na ako at nakita ko si mama na kumakain mag-isa. Medyo nanlumo ang puso kapag may nakikita akong masikip.

"Mama? Nandito na po ako." Umupo ako sa tabi niya at tumingin siya sa'kin. At bumalik ang tingin niya sa kaniyang pagkain.

I sigh.

"Kain na baka ma-late ka pa sa klase mo." At nagsimula na rin akong kumain. Hindi ko talaga gustong magklase ngayon . . . Parang tinatamad na ako. Pero, kailangan ko rin ang pangarap ko bilang regalo sa'kin.

At akala ko ba naman walang klase. Nakakatamad kasi . . . No more friends.

Tahimik kaming kumakain ni mama. Ako talaga ang nahihiya kapag walang imikan. I sigh and I try to calm myself. Pagkatapos kong kumain ay nagpaalam din ako kay mama. Lumabas na ako sa bahay at pumara ako ng taxi.

Sumakay na ako. Habang nagmamaneho kami ay nakatingin lang ako sa labas ng bintana at kung ano-ano pa ang tinitingnan ko. Wala rin aoong time na mamasyal kasi wala akong kasama.

"Nandito na po tayo." Huminto ang driver sa harap ng gate namin at kumuha ako ng pera sa wallet ko.

Tumingin muna ako sa bintana. Well, maraming student rin dito . . . Hindi ko inaakala. But, It's pretty sure!

"Ito po." Sabay abot ng bayad at bumaba na ako.

Tumingin ako sa gate pass habang may ngiting nakaguhit sa aking labi. Matagal ko na 'tong namimiss . . . This is my first time na wala akong kasama papuntang school.

Noong una, ay sabay kaming pumapasok at umuuwi ni tristan. At tuwing araw niya din akong hinahatid. Pero, ngayon ay ako na talaga ang hahatid sa sarili ko. Kaya ko naman . . . Pero nakaka-miss talaga 'yon. Past is past! Never comeback and I know.

*SPISH*

Argh! What the hell is this? Naputikan yung uniporme ko ng may dumaan na magarang kotse sa harapan ko. Kaloka nitong tao! Patuloy siyang pumasok sa gate pass. At ako naman na tanga ay nakatingin sa kawalan. Nakakainis na.

Susugudin ko 'yon. Alam mo kung sino eh, gago! Kahit sorry lang naman ay hindi niya sinabi. Ganiyan ba ang mga mayayaman? Medyo ma-pride sa sarili. Mga mata pobre!

Bwesit! Wala akong dala na extrang damit. Pinagtitingnan ako ngayun. Ano pa ang hinihintay ko? Kailangan ko 'yon sugudin. Tumakbo ako ng mabilis at sinundan ko kung nasaan siya. Plate number niya 123423 humanda ka!

Nagparking siya. Pagbaba niya ay agad akong lumapit sa kaniya habang dinuduro duro ko siya. Wala akong pakealam kung sino man ito! Tao siya at tao rin ako.

"Hoy, ikaw!" Kahit malakas ang pagkasabi ko doon. Pake ba nila?

Ako ang mapapahiya kung ganito ang itsura ko kaya mas gustong kong kaming dalawa ang mapahiya para fair. Oh, wala naman masama doon. Hindi ako masamang tao pero nakakairita. Di porket nakasalamin 'tong nasa harap ko ay imamata pobre niya ako.

"What?" Aba, ang sungit! Ang sarap sapakin eh. Nakikita naman niya na naputikan ang uniporme ta's hindi niya gets? Wow?

Ano 'yon? bobo na mayaman?

'Yan kasi ang ugali ng mga mayayaman eh. Mayaman nga pero bobo naman. Hindi ako nagmamayabang sadyang nagiinit ang ulo ko. Kadalasan lang 'yon sa mga mayayaman.

"Ikaw, ha! Makamaang ka diyan parang wala lang! Tingnan mo ito, oh?", sabay pakita ko sa kaniya ang uniporme ko, "Ikaw ang gumawa nito. Bwesit! Gago!!!"

Napatingin siya sa paligid. Parang sasabog na yata ang ulo niya. Alam ko na madaming tao kasi rinig ko ang pagbubulungan nila. Pake rin nila sa ginagawa ko? Kung sila kaya ang nakatayo nagyon dito?

"Miss? Look, I'm sorry. Y-you look alike a puppy. Pfft! Hahaha." At may gana pa siyang tawanan ako. Wow? Ang lakas mang-trip. Jusko!

And I'm look alike a puppy? Argh!

"Tatawa ka na lang diyan? And for your information, hindi ako tuta na gaya ng alaga mo." Gago 'tong lalaki parang drug lord kung ano-ano pa ang pinagsasabi. Hmp!

Tumigil din siya pagkakatawa. Ng matingnan niya ako ay para bang tatawa na naman. Aba, nakakairita na. At wala ba siyang balak seryosohin 'to? Nakakainip na talaga at ang baho ko pa. Kahiya na . . . Bwesit! Hindi siya nahihiya kundi ako talaga ang nahihiya sa sarili niya.

"Sorry nga eh. Di ko 'yon sinadya, ok? Take a ride with me." Ano daw? Take a ride with him? Baka rapist 'to ha.

"Rapist ka ba? Ba't naman ako sayo sasama? Hindi pa nga kita kilala. At hindi mo sinadya 'yon? So, ikaw ang maglaba nito kung gusto mong tanggapin ko 'yang sorry mo." Pagbabanta ko sa kaniya.

Napanganga siya sa sinabi ko. At ano naman ang masama doon? O baka may nasabi akong bastos? Green minded yata 'to.

He sigh.

"Miss? Hindi ako rapist, ok? At isa pa, hindi ko 'yon sinadya. Sumama ka na lang sa'kin para palitan ko 'yang damit mo. Hindi ako naglalaba lalo pa sa hindi ko damit." 'Yon pa pala eh? Ang dami pang sinasabi. Hayst!

Maka-Oo na lang kaysa ako ang malulugi. Infairness, gwapo rin siya pero mas gwapo si tristan. 'Yon lang . . . Wala akong sinabi na iba. Nakatingin siya sa'kin. Para bang hinihintay niya ang sagot ko.

"Oh, sige . . ."

Agad naman silang nagbubulungan. Ano problema nila? Eh, gusto ko man lang palitan niya 'to kasi hindi niya lalabhan eh. Ang simple pa ta's hindi magawa. Alam ko naman na walang ginagawa ang mga mayayaman kundi mag-fashion show sa mundo.

I'm saying the truth.

Yung sabi nila na 'Mind you own business.' Tama nga sila, pero sinasabi ko lang naman ang totoo kaysa makipag-plastikan.

"Hope in." Pinagbuksan niya ako ng pintuan ng kotse. Gentleman pala nito o chics lang niya ako kung bakit siya nagkakaganito? Dahil ba na maganda ako?

I sigh. At ngayon ko pala lang napansin na kakasara niya lang sa pintuan ng kotse.

Pumasok na rin siya sa driver seat. Pinagtitingnan kami ngayon ng mga students.

"What the hell? Ang feeling niya . . . Mas maganda pa nga ako kaysa kaniya. Ako talaga ang nasusuka! Hindi ba siya nahihiya kay luke?" Clown #1. Habang nakatingin sa akin ng masama.

"Argh! Inigaw niya si luke ko! Bwesit 'yang babae. Humanda ka!" Clown #2. Kailangan ko pa bang matakot? Siguro nga.

"That bitch girl is so disguisting. Eww~" Clown #3. Ako isang bitch? It's okay . . .

"Tsk! Ang sarap sabunutan." Clown #4. Puwede naman pero sabi-sabi lang 'yon . . . Hindi lang pala gagawin.

What a suprise? And who is luke?

Wala naman akong ginawang masama sa kanila ta's ako pa ang masama. Maka-panglait naman sila parang mga perpekto.

Noong una, ay walang nakaka-pagsabi sa akin ng mga masasamang salita kasi lahat binabantaan ni tristan sila kaya feeling free ako noon.

Noon lang 'yon pero ngayon ay wala na.

Now, I'm feeling like a trash . . .

- Kenneth's POV