Alone Of Love [ON-GOING]

Kabanata 8 : Wala

Ilang araw na din na medyo nawala ang sakit ng puso ko. Ngayon, ako na ang bahala sa sarili ko habang wala akong kasama.

LONELY!

Pagkatapos ko ihanda lahat ng kakainin ko . . . Para ready na akong pumasok ay kumain na ako ng mabilis. Baka abutin pa ako ng late comers. First day ko ngayon ito pumasok sa school kasi noong matagal na umalis si mama ay hindi rin ako pumapasok araw-araw at wala rin akong balak pumasok kasi wala akong kasama for short is NO FRIENDS.

At nasira pa yung araw ko noong naputikan tuloy yung uniporme ko. Hayst! Natatandaan ko na naman yung lalaki na nakilala ko dahil lang doon. Pagkatapos ko lahat ng gawaing bahay ay kinandado ko lahat ng pintuan sa bahay. Lumabas na ako at pumara ng taxi.

Ang tagal pa naman ako magising. Lalo na walang gigising sa'kin. At yung alarm clock ko ay nasira mula noong pumunta si mama sa france . . . Nawala kasi ako sa sarili.

"Ma'am? Saan po ba kayo pupunta?" Hindi ko pala namalayan na tinatanong ako ni manong. Argh!

Nagmumukha akong tanga. Sino ba naman ang hindi? Tumingin ako sa kaniya at napataas ang kilay ko.

"A-hh . . . S-sa ano eh . . .", Argh! Ano 'tong ginagawa ko! Bahala na, "A-hh! S-a Dell. . . Dellasale P-parochial University!" Sabi ko.

Kahit pa sa pangalan ng school ay ang hirap bangkitin kasi ang haba eh. Tumango naman si manong at pumasok na ako.

Nakatanaw lang ang mata ko sa labas ng bintana. Magandang mag-isa basta't sanay ka . . . Pero kapag nawawala sila ay parang lahat-lahat ng alala ay natatandaan mo. Puro na lang drama ang buhay ko. Minsan wala ako sa sarili na hindi ko pa naman namamalayan kung ano talaga ang gagawin ko para mawala ang pagkatunganga ko araw-araw.

"Ma'am?" Suddenly, someone jog my shuolder. Napatingin rin ako sa kaniya at si manong pala.

Hindi ko pala namalayan na nakatulala ako kanina. Nakakalito na ang buhay ko. Para akong baliw na tao . . . Sana nga.

"Nandito na po tayo." Napakunot ako ng noo. Ang bilis naman niya yata magmaneho. Hindi ko tuloy alam.

Kumuha ako ng pera at binigay sa kaniya. Bumaba na ako. Medyo ako nakaramdam ng kaba. Wew . . . Hahanapin ko pa yung classroom ko.

I sigh.

Nagsimula na akong lumakad habang nakayuko. Ano pa ba ang hinihintay ko? Baka ma-late pa ako sa isang subject. I'm a fourthyear highschool and schoolar ship. Pumunta ako sa bulletin board. Hinanap ko naman yung pangalan ko doon at sa room 234 in second floor . . . Lalakarin ko pa naman.

Akmang tatalikod ako upang pumunta sa classroom ay may bumungad sa'kin na isang malaking dibdib ta's sobrang bango. Ako yata ang nahiya sa pabango niya.

My ghad! Hindi ba ako iiwas? Nakaka-adik kasi yung pabango niya. Iyan, nagiging malandi naman ako dahil lang dito sa pabango at malaki niyang dibdib

Wait? Who is this?

Inangat ko ang aking ulo at sobrang nanlaki ang mga mata ko . . . Nakita ko naman siya? Argh! Tuloy na naman nasira ang araw ko. Eh, sa dinadaming lalaki ay siya pa? Wetdepek.

Umiwas tingin ako. Medyo lumayo ako sa kaniya ng kaunti. Sino naman ang hindi lalayo? Kababaeng tao ko at ako pa magiging malandi? Ay, nagsabi yung malandi at ako 'yon. Hindi ako malandi. Iisa lang ang magiging mahal ko . . . At habang buhay ko pa 'yon. Lumipat ang tingin ko sa ibang direksiyon.

"Hey, we meet up again? Nice one." Sobrang nanigas ang aking katawan ng ibulong niya sa akin 'yon.

Argh! Ano ba naman ang trip niya?

Binigyan ko siya ng masamang tingin. Pero, Lumapit siya sa'kin . . . Isang pulgada lang ang pagitan ng mukha namin. Tinulak ko siya pero hindi ko pa inaakala na mahahawakan ko ang matigas niyang dibdib. I'm so doomed!

"Stop it! Jerk." I said. Pero, hindi pa rin siya lumayo sa'kin. Ako na yata ang nahihiya . . . Mabuti pa naman kasi maliit lang ang estudyente ngayon kasi halos yung iba ay nakapasok.

I sigh heavily.

Hindi talaga siya lalayo, huh? So, tingnan natin kung ano ang magiging reaksiyon niya. Ngumiti ako sa kaniya ng mapang-asar. Samantalang excited ako kung ano ang magiging reaksiyon niya.

Sinipa ko ang parot niya.

Halos hindi siya makakagalaw sa sakit ng parot niya. Hahaha! D*mn. Ang cute ng reaksiyon niya. Nanlaki ang mata niya na hindi niya ito maikurap at nakahawak pa ang dalawa niyang kamay sa kaniyang parot.

Pfft! Hahaha!

"Hey, are you okay? You look alike a puppy." Pabalik na natutuwa kong sabi sa kaniya. At ginaya ko lang naman yung sinabi niya sa'kin last.

"Y-you . . . You! A-ishh . . ." Hindi siya makaka-pagsalita ng maayos sa sobrang sakit yata ang pagsipa ko.

Bago ako aalis ay tinakip ko muna ang kaniyang balikat .

"Bago mo akong landiin . . . Siguraduhin mo muna kung sino 'to . . . Bye!" At tuloy na akong umalis na tumatalon talon sa saya.

Pfft! Hahaha.

First ko pa 'yon ginawa. Nakikita ko kasi 'yon sa mga TV kaya sinubukan ko rin. Argh! Nakakadiri pa kasi . . . Syempre, ramdam ko paano ko sinipa ang parot niya. Gets?

Basta!

Tumakbo ako ng mabilis upang maabutan ko yung room ko. Alam ko na late ako kasi . . . Umepal pa si gago. Ang daming pang-aasar hindi naman nananalo.

Inhale . . .

Exhale . . .

Fighting! Nandito na ako sa harapan ng room ko. Hayst! Kinakabahan talaga ako. Kasi minsan pingtitingnan ka pa nila na walang sanhi.

Hinawakan ko yung busol ng pintuan. I open it at bumungad sa'kin lahat ng atensiyon at maraming mga mata.

I sigh.

Kelan pa ba ako tinitigan ng maraming tao? Halos lahat sila. Hayst! Wala rin ako sa mood para gantihan sila kagaya ng pagkatitig nila sa'kin.

"H-hi?" Wala sa mundo kong sabi. Argh! 'Yon lang naman dapat kong sabihin pero niisa ay walang sumagot . . . Really, huh?

Ouch.

Bahala na nga. Hindi ko rin kasalanan, 'di ba? Psh. Edi wag, wala naman akong balak sagutin nila ako. Mga nice snobber . . . Yung iba ay nakatingin sa'kin ng masama? Almost girls? Edi, wow.

Pinikit ko ang mata ko baka bulag lang ako or something. Ng imulat ko ang aking mata ay ganoon pa rin? Anong problema nila sa'kin? Binigyan ko lang sila ng isang ngiti. Tiningnan ko si ma'am olivia ay nakatingin rin sa'kin. Ma'am olivia ay magkakilala sila ni mama kaya kilala rin namin ang isa't isa.

"You're late kenneth and this is your first day, right? So, humanap ka diyan ng bakanteng upuan." May halong galit na sabi ni ma'am olivia.

I nodded

Sanay rin ako sa kaniya . . . I know she is a very strict among all teachers is here. Sanay rin ako . . .

Humanap rin ako ng bakante. At sa gilid ng bintana ang naging puwesto ko. Well, maganda rin . . . It's a fresh air.

Tumingin ako sa labas ng bintana at may kumuha sa atensiyon ko. Si gago nakahawak sa kaniyang parot . . . Habang naglalakad papunta sa building na 'to. I'm not sure . . .

Halos pinagtitingnan siya ng mga ibang estudyente. Hahaha! Kitang kita sa mukha niya na sobrang naiinis!

Pwes, kasalanan niya 'yan . . . But, I feel sorry to him.

- Kenneth's POV