KARANLIĞIN YENİLMEZ NEFESİ

Veda

'Gece' diye haykırdı genç adam canından can gidiyordu, sevdiği kadın elinden kayıp gidiyordu. Ameliyata almışlardı ama içindeki kötü hisi tutamıyordu. Arkasına dönerek koridorda bir ileri bir geri gitmeye başladı.
Kendini zapt edemiyordu hislerine sahip çıkamıyordu. Kardeşinden sonra sevdiği kadınında gitmesine dayanamayacaktı.

Arkasındaki duvara geçirdi yumruğunu. Kalbi acı çekerken elinin acısı ona kuş kadar hafif gelmişti. Koridorda tek o vardı tek onun sesi. Gözünün önünde gidiyordu sevdiği kadın ve o sadece izliyordu.

Ameliyat kötü geçiyordu. Kız bir tercih yapmıştı ailesinin yanına gidecekti ve ölmeyi tercih etmişti. Hızla atan kalbi göğüs kafesinden çıkmak üzereydi. Günlerdir gözlerini görmek istediği abisi yanındaydı. Yıllardır özlediği annesi karşısında.

İstiyordu onlarla gitmeyi ama abisi kabul etmiyordu eğer onla gitseydi Gece, hep eksik hissedecekti. Bir yanı olmayacaktı onların Rüzgar'la aralarında olan bağın kuvvetini biliyorlardı.

Doktorlar mermiyi çıkarmaya çalılıyorlardı ama Gece onların işini daha da zorlaştırdı. Sürekli durup tekrar atan kalbi ve kalbinin tam altındaki mermi. Tek bir hata ölmesi demekti genç kızın.

Bunca yıl boyunca kinle. nefretle yaşadı zekasını geliştirdi, insanların gözlerinden düşüncelerini okudu. Ona olan tuhaf bakışlara rağmen yaşadı abisi için yaşadı. Ay'ına ulaşmak için yaşadı ve ulaştı. Ay'ı tam yanındaydı ama o bunun farkında değildi.

Onun Ay'ı Rüzgar'dı. Onu gökyüzünden kopardı şimdiyse uçurumdan atıyordu. Yıllardır sarılıp uyuma hayali kurduğu varlığı kendi eliyle uçurumlara hapsediyordu.

Yere çöktü genç adam dayanamıyordu içindeki hislere sahip çıkamıyordu. Her zaman Gece'nin diğer kızlardan farklı olduğu için ona duygu beslediğini sanırdı ama şimdi anlıyordu ki o kıza aşık olmuştu.

Bartu geldi yanına. İki kardeşinide kaybediyordu ve buna dayanamayacaktı. Kim dayanabilirdi? O Gece kadar güçlü değildi Uras'ı kaybetmek bile onu kendinden uzaklaştırırken şimdide Gece çıkmıştı.
Gökyüzü başına yıkılıyordu.

Sarstı Rüzgar'ı fakat ikiside birbirinin gözlerine bakamıyorlardı. Korkuyorlardı. Rüzgar kendini suçlamaya başladı. Onu tek bırakmamalıydı pişmandı, en çokta kendine kızgındı.

İkiside birbirinden kötüyken doktorlar mermiyi çıkarmışlardı. Ama genç kızın  hayatta kalma çabası yoktu. Kalbini hissetmiyordu çünkü o şu anda Rüzgar'ın elindeydi.

Anlam veremiyordu Rüzgar'a karşı biri onu mıknatıs gibi çekiyordu sanki. Acı çeken Rüzgar'ı görüyordu onunda canı yanıyordu yanına gitmek istiyordu ama annesi ona seçenek sunmuştu. Ailesini tercih etmişti genç kız. Attığı her adımda Rüzgar'ın çığlıkları daha da büyümüştü. Dayanamadı dayanamazdı kalbi kalmıştı onda ve tek kalbide değil beyni bile onlaydı. Kalpsiz yaşayamazdı annesini öpüp sarıldı genç kız bolca çekti anne kokusunu içine. Sonra abisine sarıldı elini bırakmadan peşinde sürükledi genç adamı.

'Hasta döndü' doktor derin bir nefes aldı.
'Kapatıyorum' dedi. Sevinmişlerdi uzun ama başarılı bir ameliyat olmuştu.

Doktor ameliyathaneden çıktığında karşısında yıkık iki adamı gördü. Rüzgar atılıp sevdiği kadını sordu. Doktor iyi olduğunu ama hala riskte olduğunu söyledi. İçleri gramda olsa rahatlamıştı. Bartu'yla birbirine sarıldılar. Uzun süre sonra en yakın arkadaşlar bir araya gelmişti. Yıkıkta geçse günleri birbirine tutunuyorlardı. Biliyorlardı ki dost acı günde belli olurdu. Ve onların en çokta şimdi birbirlerine ihtiyacı vardı. 

Genç kızı çıkardılar ameliyathaneden sevdiği kadının son hali gözüne geldi Rüzgar'ın
'Susadım' diyişi düştü aklına. Gece çok güçlüydü biliyordu yaparım dediğini yapanlardandı. Eğer gitmeyi aklına koyduysa giderdi. En çokta bundan korkuyordu.
Gitmesinden.