KARANLIĞIN YENİLMEZ NEFESİ

Ölüden Farksız

Kaybettiğiniz her bir insanda anlıyorsunuz ölümün size ne kadar yakınlaştığını. Korku giriyor içinize kaçmak istiyorsunuz.
Ben korkmuyorum...
Benim düşüncem arkamdan ağlayan birilerinin olacak mı? Üzülen birileri, beni anan birileri.

Aslında bu huyum için bencil dediler bana. Belki çok kötü biri oldum insanların gözünde ama kimsenin beni sevmesini istemedim. Çünkü biliyordum ki gidenlerin ardında bıraktığı üç şey var.
Acı
Özlem
Gözyaşı

Kimsenin benim ardımdan acı çekmesini istemedim, istemiyorumda.

'Gece' duyduğum şefkat ve hüzün dolu sesle gözlerimi önümdeki sehpadan ayırdım.

Gözyaşları ve uykusuzluktan kızaran katmanlar bebeklerinin güzelliğini örtmüşlerdi.
'İç hadi bunu' dedi elindeki kahveyi verirken.
Tam yanıma oturdu bir gün olmuştu abimi o toprağa bırakmamız.

'Konuş benimle' dedi. Abimi morga kaldırdıktan sonra sakinleştirici vermişlerdi ve nerdeyse iki gündür kimseyle konuşmuyordum

'Gece korkutuyorsun beni' dedi. Sesine endişe hakimken.
Dizlerimin üstünden sarkıttığım ellerimi tuttu.
'Konuş benimle' dedi ama yine tepki vermedim

Hayatım yokuştan akan bir su gibi geçiyordu ama ben onu durduramıyordum. Ve her saniyesinde daha da acı veriyordu.
Artık geceleri ayımı göremiyordum.

Rüzgar elini çekti ayağa kalkıp sürgülü camı açtı ve ardından bahçeye çıktı. Günlerdir peşimde hiç durmadan dolaşıyordu. Düşeceğim anda o tutuyordu ağladığım zaman o gözyaşlarımı siliyordu. Tek kalmak istiyordum ama o buna izin vermiyordu.

Ayağa kalkıp merdivenleri çıktım. Aldığım ilaçların etkisiyle uykum geliyordu.

Yavaş ve güçsüz adımlarla koridora ulaştım. Abimin odasının önünde durdum burası bana onu daha da çok hatırlatıyordu. Bu ev üstüme geliyordu.

Dört duvar canımı yakıyordu....

Kapıyı güçsüz ve titreyen ellerimle açtım. Burnuma dolan ferah ama odunsu kokuyu ciğerlerime çektim.
İncir ağacı esintisi gibiydi

Gözümden akan yaşı durduramadım. Kapıyı kapatıp hemen arkasına geçtim. Başımı kapıya dayayıp gözlerimi kapattım. Kokuyu her solumamda gözyaşlarım daha da çoğalıyordu.

Yengem söylemişti
'Ölülerin bir süre sonra kokusuda gider'
Bu kokuyu özleyecektim.

Gözlerimin önüne gelen manzarayla acı saçarak gülümsedim.
O güzel gözler ve gülümseme.
Artık yoktu.
Yok olmuştu.

O hiç olmamış gibiydi sanki hayatıma girmemiş gibi sanki o gülümsemeler bir rüya gibi. Uzun süre komada yatmışım ama uyandığımda o rüyaların etkisinde kalmışım gibi.
Değişik.

Gözlerimi açıp yanan gözlerle odayı gezdim. O yatakta bir daha yatamayacaktım. Bu odaya bir daha giremeyecektim. Açık olan balkonu kapattım. Bu koku bu odada kalmalıydı burdan asla çıkmamalıydı.

Odadan hızla çıktığımda Dayımla karşılaştım burda kalmıştı ama onla bile konuşmuyordum.
'Gece' dedi ilk önce bakışlarımı kaçırdım ondan sonraysa bedenimi.
Aynı hızda kendi odama geçerken kimseyi istemediğimi fark ettim.
Zaten istemiyordum.