KARANLIĞIN YENİLMEZ NEFESİ

Gökyüzüne yükselmek

_Rüzgar'dan_

Gözleri hala gözlerimdeyken ne kadar acı çektiğini gördüm. Gece düşündüğüm kadar güçlüydü ve artık o gücü onu terk ediyordu.

Gözlerini bir an olsun gözümden ayırmazken onun için yapabildiğim tek şey sakin olmasını söylemekti. Hayatı aniden alt üst olmuştu dayanamadığı her türlü ortadaydı.

'Gece sakinleş, düşüncelerini sil' dedim. Dişlerini daha doğrusu tüm vücudunu kasıyordu ya da bu sadece bir ataktı.
Cümlelerim onu daha da çok kasarken harcadığı yüksek enerjiden dolayı bayılmasını bekliyordum.

Ruhundaki kırıkları görebiliyordum her biri bedenine sağlanıyordu.
Bu ruhun ve bedenin savaşıydı.

Gözlerini yukarıya doğru kaydırırken sağ elimi karnının üstüne koydum üstünde sadece çamaşırı vardı. Gözleri tamamen kapandığında vücudu kendini yer çekimine bıraktı.
Bayılmıştı

'Bartu doktor' dedim. Hemen ayağa kalktı Gece'yi bu halde görmek onunda şok geçirmesini sağlamıştı. Sanırım bu durumda bile mantıklı düşünen tek ben oluyordum.

Gece'yi kucağıma alıp yatağa uzandırdım üst kısmına çarşafı örtüp yarasını açtım bu sırada içeri doktor girdi.

'Yarası' dedim. Dikişleri açılmak üzereydi.
'Rüzgar sakin ol' dedi bu abisinin doktoruydu.
Gece'nin yarasını inceleyip temizlemeye başladı.

'Dikişler sağlam' dedi. Onu başımla onayladım. Zeynep odaya girdiğinde
'Zeynep sen çık' dedim o asla dayanamıyordu Gece'yi bu halde görmeye.
Bartu onu tekrar dışarı çıkarırken Doktor muayene etmeye başladı.

'Ne oldu?' Dedim.
'Bilmiyorum hastaneye gitmeliyiz'
'Şimdilik hayır tahminini söyle' dedim. Aklında bir şeyler olduğu belliydi.
'Gece hastanede olduğundan belli gözlediğim biri hareketleri konuşması onun iyi olmadığını sende biliyorsun' dedi.
'Geveleme' diye tısladım.
'Onu psikoloğa yönlendirmeliyim. Beynindeki düşünceler, hayatı ya da inandığı her neyse onun ölümüne sebep olabilir' dedi.

'Tamam sakinleştirici yap ona' dedim. Gece asla psikoloğa gitmezdi. Ölse bile ama onu ikna etmeliydim göz göre göre onun ölmesini bekleyemezdim.

Doktor bir süre sonra odadan çıkarken Gece'nin yanına oturdum. Akıttığı terler saçlarının yüzüne yapışmasını sağlamıştı.

'Ayını düşün ve kalk' dedim. Ardından aşağı indim Zeynep hala ağlarken beni görünce ayağa kalktı. Elimle oturmasını işaret ettim.

'Gece'ye ne oldu?' Dedi. Ondan saklanılan olaylardan habersiz.
'Sadece beynini çok yorduğu için' dedim.
Bartu bana bakmaya devam ettiğinde söylediklerimi gözlerimle onayladım. Her insan olmadık yerde bir kere düşerdi. Hiç taşsız alanda bile.

Sürgülü kapıyı açıp balkona geçtim Gece'nin söylediği her şey aklımda kazılıydı. Belki gerçekten saçma ama hayata tutunma nedenini Ay olarak görüyordu.

Küçüklüğünden kalma bir istek çocukça belki.
Onun bu kadar çökeceğini gerçekten tahmin etmemiştim. Belki üstüne gitmiş olabilirim ama Unsur'un ona nasıl gözle baktığını çok iyi biliyorum. Ondan korunması lazım ve bunu ben yapmalıyım.

Yağmurlu havayı içime çekip hamağa uzandım. Yıldızlar ve Ay gerçekten hayran bırakıyordu insanları.

Gözlerimi kapattığımda Gece'nin o çaresiz bakışlarıyla karşılaştım. Yardım dilercesine sergilediği bakışları. Hızla hamaktan kalkıp Gece'nin odasına çıktım.