Sweet Disaster✔️

5°

Alex's Pov:

~ Έχουν περάσει 3 μέρες και η Μπελα δεν έχει εμφανιστει εκτός που δεν έρχεται στο σχολείο, δεν απαντάει ούτε στα τηλεφωνήματα μου ούτε και στα μηνύματα μου. Κανείς δεν γνωρίζει τον λόγο που η Μπελα δεν έχει δώσει κανένα σημείο ζωής. Πρώτη φορά νοιάζομαι τόσο οιλυ για κάποια κοπέλα. Που στο κάτω - κάτω είναι μια άγνωστη για εμένα, δεν γνωρίζω τίποτα για αυτήν πέρα από το επίθετο της και την τρέλα που έχει για το διάβασμα. Αλλά γαμωτο, κάτι με τραβάει σε αυτήν την κοπέλα. Δεν ξέρω τι εδώ πάθει αλλά την σκέφτομαι συνέχεια, από την που θα ξυπνήσω, μέχρι και στα όνειρα μου την βλέπω πια. Αυτή η κοπέλα μου έχει πάρει τα μυαλά για τα καλά. Η αθωότητα της, το αγνό της χαμόγελο, το μικροκαμομενο της σώμα, όλα οαμω της ειναι υπέροχα. Αλλά φανώ την τύχη μου, δεν με αφήνει να την πλησιάσω και αυτό με τρελαίνει. Έχει αρχίσει και μου αρέσει. Και πολύ μάλιστα. Είναι κάτι καινούριο για εμένα, μια νέα δοκιμασία. Είναι σαν να βάζω το χέρι μου στην φωτιά. Ο πόνος είναι οξυς και το κάψιμο ακαριαιο. Απλά σε αυτή την περίπτωση αν αλλάξω το πρόσημο στον πόνο, θα έχω την ευχαρίστηση και δώσε και στην φωτιά, την μορφή του έρωτα. Μόνο για αυτόν τον λόγο θα έβαζα το χέρι μου στην φωτια. Θέλω να νιώσω τι έτσι κεραυνοβολος έρωτας. Ακόμη και αν στο τέλος αποδειχτεί ότι όλο αυτό ήταν λάθος, ότι αυτό ο κεραυνοβολος έρωτας είναι καταδικασμενος να εξαφανιστεί. Όπως το κάψιμο αφήνει σημάδι, έτσι και ο έρωτας αφήνει το δικό του σημάδι. Ετσι το άτομο που έσπευσα ροοσ σφόδρα να ερωτευτώ, θα μείνει σαν σημάδι στην καρδιά μου. Και εύχομαι να είναι και το τελευταίο.

"Ρε Άλεξ, τι έχεις πάθει σήμερα; Και γενικά αυτές τις μέρες. Καπνίζεις πακέτα ολόκληρα και είσαι αλλού! Τι σκέφτεσαι;" με ρώτησε ο Νίκος και ξεφυσιξα.

"Τίποτα. Νίκο φεύγω, πάω σπίτι να κοιμηθώ. Έχω φρυκτο πονοκέφαλο" το μισω που κρύβομαι από τον κολλητό μου.

" Εντάξει ρε μεγάλε. Αντε περαστικά ρε φίλε! "

" Ευχαριστώ "μασισα τα λόγια μου και μπήκα μέσα στο αμάξι μου.

~Του είπα ψέματα, σιγά μην πηγαινα σπίτι μου. Στο δικό της θα πήγαινα φυσικά. Με σκοτώνει αυτή η αναμονή και στην ζωή μου δεν έχω μάθει να περιμένω. Δεν κατάλαβα πότε έφτασα έξω από το σπίτι της. Στον κήπο έπαιζα ένα μικρό αγοράκι. Δεν γνώριζα πως η Μπελα έχει αδέρφια...

"Μικρέ, είσαι ο αδερφός της Μπελας;" ρώτησα τον μικρό και στήριξα το σώμα μου στον φράχτη του κήπου.