Sweet Disaster✔️

2°

Bella's Pov:

~Αγχος. Και μόνο σρο άκουσμα αυτής της λέξης νιώθω ένα πνίξιμο, κάτι σαν σφιξιμο. Συναισθήματα που δημιουργούνται και κατοικούν στο μυαλό μου, κάνοντας τη ζωή μου δύσκολη. Όλο το βράδυ στριφογυριζα στο κρεβάτι μου. Δεν είναι μόνο η αλλαγή, είναι και το άγχος που με βασανίζει για την σημερινή μέρα. Όλα πάνε από το κακό προς το χειρότερο. Πρώτα αλλάζω σπίτι, μετά πρέπει να πάω σε καινούριο σχολείο. Υπομονή Μπέλα, ένας χρόνος είναι, θα περάσει γρήγορα. Δεν είναι απαραίτητο να κάνω καινούριες φιλιες. Έχω ένα στόχο και πρέπει να τον πετύχω. Όχι τόσο για έμενα, αλλά για τους γονείς μου. Πρέπει να τους κάνω περιφανους, έστω και από εκεί ψηλά. Οπως προείπα και πριν, σημερα αρχίζουν τα σχολεία. Και όπως κάθε χρόνο, σήμερα πρέπει όλα να είναι τέλεια. Ας μην με κρίνουν από την πρώτη μέρα, ας αφήσουμε κάτι και για τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου. Κρίμα είναι...
~Έχω σηκωθεί από πολύ νωρίς για να ετοιμαστώ. Έκανα μπάνιο, έλουσα τα μαλλιά μου και τα έκανα μπούκλες. Γενικότερα αφιέρωσα 2 ώρες για την προσωπική μου περιποίηση. Έβαλα αυτά :

και έβαλα λίγο make up για να καλυ ω τις ατέλειες μου. Πριν βγω από το δωμάτιο, ψεκαστηκα με το αγαπημένο άρωμα της μητερας μου και δικό μου πλέον. Αμέσως μετά, μπήκα σρο προσωρινό δωμάτιο του αδερφού μου, με σκοπό να τον ξυπνήσω. Η ώρα είναι 7 πάρα 10. Μέχρι να ετοιμαστεί και να φάει, θα φτάσει η ώρα για να φύγουμε.

"Κωστάκη ξύπνα. 7 η ωρα" του ψιθυριστά ενώ του χαιδευα απαλά τα κοντά του μαλλάκια.

"Μμμ καλά. Θα μου ετοιμάσεις το πρωινό σε παρακαλώ;" με ρώτησε όσο εγώ του έβγαζα ρούχα για σήμερα.

"Φυσικά μικρέ. Αντε πάω εγώ. Μην ξανακοιμηθεις κανόνισε" ηταν τα τελευταία μου λόγια πριν βγω από το δωμάτιο.

~Μόλις κατέβηκα κάτω, αντίκρισα την γιαγιά μας να πίνει τον καφέ της. Την προσπέρασα χωρίς να μιλήσω. Έβγαλα τα δημητριακά από το ντουλάπι και το γαλο από το ψυγείο και τα άφησα στο τραπέζι για τον μικρό. Εγώ ήπια ένα ποτήρι νερό και έβγαλα το κινητό μου. Είχα κάποια μηνύματα από μια ομαδική, αλλά τα αγνόησα όπως με αγνοούν και αυτοί. Φίλοι και μαλακιες. Οι φίλοι στα δύσκολα δοκιμάζονται. Όχι στα όμορφα. Για αυτό καλύτερα μόνη, σαν το λεμόνι.

"Καλημέρα Μπέλα μου" μου απεύθυνε τον λόγο η γιαγιά μου και έκατσε απέναντι μου.

"Καλημέρα" μουρμούρισα καθώς έπαιζα με το βραχιόλι μου.

~Αυτή την αμηχανη στιγμή που είχε απλωθεί ανάμεσα μας, την έσπασε ο μικρός. Αυτό το παιδί εμφανίζεται τις πιο κατάλληλες στιγμές. Μπήκε στην κουζίνα γεμάτος χαρά και χαμόγελα. Πρώτη μέρα στο σχολείο, λογικό μου φαίνεται. Όταν φτάσει όμως λύκειο, θα τον παρακαλάμε για να πάει. Όλη αυτή η κατάσταση μου θυμίζει την ταινία <Ψάχνοντας τον Νεμο <. Συγκεκριμένα την σκηνή που ο Νεμο ξυπνάει τον μπαμπά του για να πάνε στο σχολειο. Άλλο χαζό από εκεί...