Sweet Disaster✔️

1°

Bella's Pov :

~ Υπάρχουμε για να αισθανόμαστε και αισθανόμαστε για να υπάρχουμε. Ή τουλάχιστον αυτή η γλυκανάλατη μαλακια μου έρχεται στο μυαλό αυτή την στιγμή. Έναν μήνα πριν, ειμασταν όλη η οικογένεια μαζί, μαζεμένοι στο σαλόνι. Ο πατέρας μου μαζί με την μητέρα μου καθοντουσταν αγκαλιασμενοι στον απέναντι καναπέ, ενώ τα αδέρφια μου και εγώ καθόμασταν και οι 3 στον ίδιο καναπέ. Τότε ειμασταν όλοι μας ευτυχισμένοι. Και ξαφνικά όλα χάθηκαν, όλα χάθηκαν εξαιτίας μου. Αν τους είχα ακούσει και δεν έπινα τόσο θα ήμουν σε θέση να οδηγήσω για να επιστρέψω οδηγώντας πίσω στο σπίτι. Όμως για ακόμη μια φορά, δεν τους άκουσα. Εξαιτίας της ανωριμότητας μου έχασα το στήριγμα μου, έχασα τους γονείς μου. Μετά από αυτό κατάλαβα πως η ευτυχία είναι κάτι ουτοπικό. Δεν ξέρω αν όντως υπάρχει ή αν είναι δημιούργημα της φαντασίας μας. Πάντα θα μας λείπει κάποιος. Όπως και στο σύμπαν, μπορεί να αποτελείται από χιλιάδες αστέρια, από κομήτες, από πλανήτες αλλά και πάλι, κάτι του λείπει! Ποτέ κανείς μας δεν θα καταφέρει να είναι "ολόκληρος". Ψυχές άδειες που δεν ετρεφαν ποτέ ελπίδες για κάτι καλύτερο, μέχρι και η κοινωνία είναι άδικη. Αφρική γιατί άφησε τους γονείς μου να πεθάνουν στην άσφαλτο, περιμένοντας το ασθενοφόρο. Είμαι κενή, έχω μείνει μισή γιατί τίποτα δεν μου προσφέρει χαρά και γαλήνη. Μαζί με τους γονείς μου, έχασα και τον εαυτό μου. Έχασα την αυτοπεποίθηση μου. Έχω βαρεθεί να με λυπούνται, να με αποκαλούν ορφανό καθ να με δείχνουν με το δάχτυλο. Όχι πως έχουν άδικο, αλλά πονάει. Γιατί να συμβεί αυτό σε έμενα; Γιατί μας αφήσατε μαμά; Μπαμπά; Μου είχατε υποσχεθεί ότι εσείς θα με παραδώσετε στον γαμπρό την ημέρα του γάμου μου. Μας αφήσατε μόνους και αβοηθητους, με τρομάζει αυτή η κοινωνία. Με τρομάζει η μοναξιά. Και μαμά; Νιώθω μόνη και αβοηθητη. Χάνομαι στις ίδιες μου τις σκέψεις πλέον. Βρίσκομαι σε μια μόνιμη μάχη με τους δαιμενες του μυαλού μου. Φοβάμαι...

"Μπέλα σε παρακαλώ πες μου κάτι. Σε όλη την διαδρομή δεν έβγαλες αχνά" μου απεύθυνε τον λόγο ο μεγάλος μου αδερφός Αχιλλέας, μόλις πάρκαρε έξω από το σπίτι της γιαγιάς μας.

"Τι θες να σου πω ρε Αχιλλέα; Μήπως να σε ευχαριστήσω κιόλας που μας αναγκασες να μείνουμε με την γιαγιά; Που ουσιαστικά μας έδιωξες από το ίδιο μας το σπίτι;" του επιτέθηκα λεκτικά και με κοίταξε φανερά νευριασμενος.

" Μπέλα μην το παρατραβας. Και βγες έξω από το γαμημενο αμάξι "μου φώναξε έξαλλος και ακολούθησα τις συμβουλές του. Ούτε να τον βλέπω δεν θέλω πια.