King
...................
အပိုင္း(၁)
......................
သြင္သစ္
အခန္းထဲမွာ စာအုပ္ဖတ္ရင္းနဲ႔လွဲေနမိတုန္း တံခါးဖြင့္သံၾကားလိုက္ရတာမို႔ အခန္းဝကိုၾကည့္လိုက္မိသည္။ သုန္မႈန္ေနေသာမ်က္ႏွာႏွင့္ဝင္လာေသာ သခင္ေလးကိုေတြ႔လိုက္ရေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္လဲလွဲေနရာမွ အျမန္ထလိုက္ကာ မတ္တပ္ရပ္ေနလိုက္သည္။
တံခါးကိုဝုန္းခနဲပိတ္လိုက္တာကိုက သူဘယ္ေလာက္ထိစိတ္တိုေနသလဲဆိုတာကို ေမးစရာမလိုပဲသိႏိုင္ေလသည္။
"ခင္ဗ်ားရဲ႕ အဆက္ေဟာင္းႀကီးက ကယ္တင္မယ္ဆိုေတာ့ သိပ္ေပ်ာ္ေနမွာေပါ့ေလ...ဟုတ္တယ္မလား"
ကြၽန္ေတာ္ ႏႈတ္ဆိတ္ေနမိေတာ့ သူက အနားကိုေလွ်ာက္လာကာ
"တစ္ခုခုျပန္ေျပာဦးေလ....ဘာလဲ...ပီတိေတြက ဖံုးမႏိုင္ဖိမရျဖစ္ေနတာလား"
"မဟုတ္ပါဘူး...သခင္ေလး...ကြၽန္ေတာ္ဘာမွမသိပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို သခင္ေလးပိုင္ပါတယ္"
"ဟုတ္တယ္....အဲ့ဒီစကားပဲ ၾကားခ်င္ေနတာ...လူမႈေရးေတြဘာေတြလာမေျပာနဲ႔ နားမလည္ဘူး။ ခင္ဗ်ားကိုကြၽန္ေတာ္ပိုင္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္မလိုခ်င္လို႔ေခ်ာင္ထိုးလိုက္ရင္ေတာင္ တျခားလူယူခြင့္မ႐ွိဘူး။"
သူဆိုဖာေပၚေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္ခ်လိုက္တာႏွင့္ စားပြဲေပၚကဖန္ခြက္ထဲ ေရတစ္ခြက္ငွဲ႔ထည့္ကာ သူ႔ကိုလွမ္းေပးလိုက္သည္။
သူက ေရေသာက္ၿပီးေတာ့ မ်က္လံုးေတြေမွးမွိတ္လိုက္ရင္းက
"ကြၽန္ေတာ္ေရခ်ိဳးခ်င္တယ္။ အဲ့ဒါျပင္ေပးပါ"
"ဟုတ္ကဲ့..သခင္ေလး..."
သူ႔အလိုက်အတိုင္း ေရခ်ိဳးခန္း႐ွိရာဆီေျခဦးလွည့္လိုက္ရသည္။ ေရခ်ိဳးကန္ထဲေရေႏြးနဲ႔ေရေအးစပ္ထည့္ကာ shower gel ကိုပါတစ္ခါတည္းထည့္လိုက္သည္။ အျမႇဳပ္ကေလးေတြေရျပင္ေပၚထလာတာၾကည့္ရင္းက စိတ္တို႔က ေတြးမိေတြးရာေရာက္ေနၾကသည္။
ခဏေနေတာ့ ေရခ်ိဳးကန္တစ္ခုလံုး အျမႇဳပ္ေတြနဲ႔ျပည့္သြားတာကိုၾကည့္ရင္းက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္မိသည္။ သူနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ခံစားခ်က္ေတြကလဲ ကြၽန္ေတာ့္ရင္တစ္ခုလံုးကိုအျပည့္အဝေနရာယူထားၾကၿပီထင္ပါရဲ႕။
"ေရမေအးခင္ ခ်ိဳးခ်င္တာေနာ္။"
သူ႔အသံၾကားမွသတိဝင္လာကာ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးေဘာင္ကိုမွီကာရပ္ေနေလသည္။
ကြၽန္ေတာ္လဲသူ႔အနားေလွ်ာက္သြားလိုက္ကာ သူ႔အက်ႌၾကယ္သီးေတြဆီလက္လွမ္းလိုက္ေတာ့ သူက မတ္မတ္ျပင္ရပ္လိုက္ကာ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုဆန္႔ေပးထားေလသည္။ ၾကယ္သီးေတြျဖဳတ္လို႔ၿပီးေတာ့ အက်ႌေအာက္ကေပၚလာတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ရင္အုပ္က်ယ္က်ယ္က ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ေတြကို အနည္းငယ္လႈပ္႐ွားေစတာေတာ့အမွန္။ စေတြ႔တုန္းကလို ကေလးေလးမဟုတ္ေတာ့တဲ့ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ေျပာင္းလဲမႈေတြက တစ္ခါတစ္ေလ လူကိုအသက္႐ွဴရပ္ေစေတာ့မတတ္ပင္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာျငင္းပိုင္ခြင့္မ႐ွိ။ ကြၽန္ေတာ္က သက္႐ွိလူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနေပမဲ့ သူ႔ပိုင္ဆိုင္မႈေတြထဲက တစ္ခုျဖစ္ေနခဲ့သည္။
ေဘာင္းဘီခါးပတ္ကိုျဖဳတ္ကာ အတြင္းခံပါ တစ္ခါတည္းေရာခြၽတ္ေပးလိုက္ၿပီး သူ႔ခါးမွာ ပဝါတစ္ထည္ပတ္ေပးလိုက္သည္။ မ်က္ႏွာလႊဲထားေသာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ေမးဖ်ားေလးကိုသူက လွမ္းကိုင္လိုက္ကာ
"ခင္ဗ်ားက အရမ္းမုန္းဖို႔ေကာင္းတာပဲ။"
သူ႔ထံမွ အဲ့ဒီစကားသံၾကားလိုက္ရတာႏွင့္ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးတို႔ကိုမွိတ္ခ်လိုက္သည္။ ေခါင္းစည္းႀကိဳးနဲ႔စုခ်ည္ထားေသာဆံပင္ေတြကိုသူကေျဖခ်လိုက္ေတာ့ ေက်ာျပင္ေပၚဆံႏြယ္ေတြက်လာၾကသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာက ဆံပင္ေတြၾကားထဲတိုးဝင္လာကာ နားရြက္နားကေနလည္တိုင္အထိ ထိကပ္နမ္း႐ိႈက္ပစ္လိုက္သည္။ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကလဲ ကြၽန္ေတာ့္အက်ႌကိုအလ်င္အျမန္ပဲဖယ္ပစ္လိုက္ေလသည္။
တစ္ကိုယ္လံုးကိုပြတ္သပ္ကိုင္တြယ္ေနရင္းက
"ခင္ဗ်ားကို ဘယ္သူ႔လက္ထဲမွ ထည့္မေပးႏိုင္ဘူး။"
နားနားကပ္ကာေျပာလိုက္ရင္းနားရြက္အဖ်ားေလးကို ဖြဖြေလးကိုက္လိုက္သည္။
စိတ္တို႔က တိမ္ေတြေပၚလြင့္ဝဲေနကာ အသိစိတ္ေပ်ာက္လုလုျဖစ္ေနသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ တြန္းၾကည့္ေပမဲ့ အားခ်င္းမယွဥ္ႏိုင္တာေၾကာင့္လား။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကပဲ သူ႔အထိအေတြ႔မွာေပ်ာ္ဝင္မိျခင္းေၾကာင့္လားေတာ့မသိ။ ထင္သေလာက္ခရီးမေပါက္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
ေက်ာျပင္ကိုေအးစက္ေသာအထိအေတြ႔ခံစားလိုက္ရခ်ိန္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကိုတြန္းလိုက္မိသည္။ သူလဲသတိလစ္သြားလို႔ထင္ပ။ ေနာက္ကိုယိုင္ခနဲ ျဖစ္သြားေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္ထြက္ေျပးေပမယ့္ သူကျပန္ဆြဲထားကာ ႏႈတ္ခမ္းတို႔ကိုအတင္းဖိနမ္းေလသည္။
ကြၽန္ေတာ္လဲသူ႔ကိုအားနဲ႔တြန္းထုတ္ေပမဲ့ သူက ေပခံေနကာ ႏႈတ္ခမ္းကိုပဲအတင္းမရမကလိုက္နမ္းေနသည္။ ဒါကမသင့္ေတာ္တဲ့ကိစၥတစ္ခုပဲေလ။ တစ္ခုခုဆို သူ႔သိကၡာပဲေရစုန္ေမ်ာရမွာ။ အဲ့လိုေတာ့အျဖစ္မခံႏိုင္။ကြၽန္ေတာ္သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကိုကိုက္ပစ္လိုက္သည္။
"အ..."
သူနာသြားလို႔ခဏခြာတုန္း ကြၽန္ေတာ္ထြက္ေျပးျပန္သည္။
သူကေနာက္ကေနလိုက္လာကာ ကုတင္ေပၚတြန္းလွဲပစ္လိုက္သည္။ သူကပါကုတင္ေပၚတက္လာကာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ကိုဖိထားေလသည္။
"ေက်ာ္....မင္းဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ"
ကြၽန္ေတာ္သူ႔ပါးကိုလွမ္း႐ိုက္လိုက္သည္။
သူကပါးကိုကိုင္လိုက္ရင္းက
"ေကာင္းတယ္။ အဲ့ဒီလိုမ်ိဳးမွပိုေကာင္းတာ...ထပ္ေခၚလိုက္ပါဦးေနာက္တစ္ခါေလာက္...ဒီမွာ ကြၽန္ေတာ္ခင္ဗ်ားကိုအခ်ိန္ေပးထားၿပီးၿပီ။ မၾကံဳဖူးတာေတြၾကံဳရလို႔ဆိုၿပီး ဟိုေကာင့္ဘက္ပါသြားတာမ်ိဳးေတာ့အျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး။ ဒီေန႔ ခင္ဗ်ား ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုလဲအပိုင္ယူမယ္။ ခင္ဗ်ားတစ္ကိုယ္လံုးကိုလဲအပိုင္ယူမယ္။ ႀကိဳက္သေလာက္႐ုန္း...."
...........................
လြန္ခဲ့ေသာ ၁၅ႏွစ္
...........................
"ကေလးလဲသနားပါတယ္။ အေမေရာအေဖေရာ တစ္ၿပိဳင္တည္းဆံုးသြားေတာ့ အားကိုးရာမဲ့ခဲ့ရ႐ွာတာေပါ့။ သူ႔အေဒၚေတြ႐ွိေပမဲ့ သူတို႔ကလဲ လက္လုပ္လက္စားေတြပဲမို႔ ဘုန္းဘုန္းကပဲ ေခၚထားျဖစ္တယ္ဆိုပါေတာ့...."
ကားအေကာင္းစားႀကီးႏွင့္ေရာက္လာေသာ အေဖတို႔အေမတို႔ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းဆိုေသာ ဦးေလးႀကီးကသေဘာေတာ့ေကာင္းမည့္ပံုပင္။ ထိုလူႀကီးႏွင့္လိုက္သြားရမည္ဟုလဲ ဘုန္းဘုန္းကမိန္႔ထားတာမို႔ ကြၽန္ေတာ္လဲ အထုတ္ေလးျပင္ကာေစာင့္ေနတာျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုႏႈတ္ဆက္ၾကေတာ့ အားလံုးမ်က္ႏွာေတာ့မေကာင္းေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္အားေပးစကား အသီးသီးေျပာေပးၾကေလသည္။
အားလံုးကိုလက္ျပႏႈတ္ဆက္ၿပီးေနာက္ ကားႀကီးေပၚတက္ကာ ရန္ကုန္ဆိုေသာၿမိဳ႕ႀကီးဆီေရာက္ခဲ့ရေလေတာ့သည္။ ကံမကုန္ေသးရင္ေတာ့ျပန္ဆံုရဦးမွာေပါ့ရြာေလးရယ္။
ႀကီးမားလွေသာ ၃ထပ္တိုက္ႀကီးကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ကိုယ္ကေသးေသးေလးျဖစ္သြားသလိုပင္။ ကာရပ္းလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ အိမ္ႀကီးရဲ႕ေလွကားေပၚကေန ၅ႏွစ္အရြယ္ ကေလးငယ္ေလးက ဆင္းလာေလသည္။ သူ႔ရဲ႕ေဘးကေန အေဒၚႀကီးေတြက စိုးရိမ္ပူပန္စြာျဖင့္တြဲေပးမလို႔လုပ္ေနေပမဲ့ သူက အထိမခံပဲ ေလွကားလက္ရန္းကိုကိုင္ကာ သူ႔ဘာသာရေအာင္ဆင္းလာေလသည္။ ေလွကားေအာက္ဆံုးထစ္ေရာက္ေတာ့မွ ေက်နပ္သြားသလိုေလး ျပံဳးလိုက္ေလသည္။ ညာဘက္ပါးေပၚက ပါးခ်ိဳင့္ေလးထင္းခနဲ ျဖစ္သြားတာကို ကြၽန္ေတာ္သတိလက္လြတ္ေငးေနမိသည္။
"သားကေတာ့ကြာ....ဆိုးေနျပန္ၿပီလား။ ႀကီးႀကီးတို႔စိတ္ပူေအာင္မလုပ္ရဘူးေလ"
ဦးေလးႀကီးက လွမ္းေျပာလိုက္ကာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လိုက္ရင္းက သူ႔သားရဲ႕ပါးေလးကိုဆြဲလိုက္ေလသည္။ ေကာင္ေလးကအခုမွ ကြၽန္ေတာ့္ကိုသတိထားမိသြားသလို လွမ္းၾကည့္ကာ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားေလသည္။
"သူက သားအေဖာ္ရေအာင္ ေဖေဖေခၚလာခဲ့တာကြ...ေဖေဖ့သူငယ္ခ်င္းရဲ႕သားေလးေလ"
ဦးေလးႀကီးကသတိထားမိသလိုမ်ိဳး အလိုက္သင့္ေလးေျပာလိုက္ေပမဲ့ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာေလးစူပုတ္ေနတာကေလ်ာ့မသြားေသးေပ။
"ကြၽန္ေတာ့္နာမည္က သြင္သစ္ပါ။ သခင္ေလး"
ဘယ္သူမွမခိုင္းရပါပဲ ကြၽန္ေတာ့္ႏႈတ္ကေန အဲ့ဒီလိုစကားမ်ိဳးထြက္သြားတာ ကိုယ့္ဘာသာေတာင္ျပန္အံ့ၾသမိရတဲ့အထိပင္။သူ႔ရဲ႕ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ေနတာေလးေျပသြားကာျပံဳးလိုက္ျပန္သည္။ အဓိပၸါယ္ကိုသိလို႔ပဲလား။တျခားအေၾကာင္းေၾကာင့္လားဆိုတာေတာ့ သူမွလြဲ၍ ဘယ္သူမွသိႏိုင္မွာမဟုတ္ပါ။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ ၃ႏွစ္ငယ္ေသာခပ္ဆိုးဆိုးေကာင္ေလးအနားမွာအရိပ္လိုေနခဲ့ရေလေတာ့သည္။
....................................
"မ်က္ရည္ေတြက ဘာလို႔က်တာလဲဗ်...ကြၽန္ေတာ္ကပဲ အ႐ိုင္းအစိုင္းေကာင္ျဖစ္ဦးမယ္။ ခင္ဗ်ားဗ်ာ...."
သူက ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚကေန ဖယ္ေပးလိုက္ကာ ေတာက္ေခါက္ၿပီး စားပြဲတင္ပန္းအိုးေလးကို နံရံဆီ ပိတ္ေပါက္လိုက္ေလသည္။
ခြမ္းခနဲ အသံနဲ႔အတူ ပန္းအိုးကြဲသြားေတာ့ သူကအပိုင္းအစတစ္ခု ကိုသြားေကာက္ယူလိုက္ေလသည္။
"ခင္ဗ်ားက ဘာလို႔ငိုတာလဲ။ သြားဖို႔ၾကံစည္ေနတာမလား။ ခင္ဗ်ား သြားမယ့္အတူတူေတာ့...."
သူ႔လည္ပင္းဆီ လက္ကေရြ႔သြားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အျမန္ထကာဆြဲလို္က္ရသည္။
"သခင္ေလး...."
"လႊတ္ဗ်ာ...ကြၽန္ေတာ္႐ွိေနရက္နဲ႔ ခင္ဗ်ားကိုလာေခၚသြားမွာကို ၾကည့္မေနႏိုင္ဘူး။"
"အဲ့ဒီလိုမဟုတ္တာေတြလုပ္ဖို႔စိတ္မကူးပါနဲ႔....ကြၽန္ေတာ္....ေတဇာ့ေနာက္မလိုက္ပါဘူး သခင္ေလး"
"ခင္ဗ်ား တကယ္ေျပာတာလား။ ဒါဆို ကြၽန္ေတာ့္ကိုကတိေပး။ ကြၽန္ေတာ္ကလြဲၿပီး ဘယ္သူ႔အနားမွမေနပါဘူးလို႔။"
သူ႔အလိုက် ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းညိတ္ရျပန္သည္။ သူက ကြၽန္ေတာ့္ဘဝအတြက္ အ႐ွင္သခင္ပါ။ ဘယ္သူကမွ အတင္းအက်ပ္တိုက္တြန္းတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီးခံယူထားမိတာ။
ဒါဟာအခ်စ္လို႔ဆိုရင္လဲ ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကို.....
"ေဒါက္....ေဒါက္....ေဒါက္"
"ဘာလဲကြာ....႐ႈပ္လိုက္တာ"
"အကိုေလးကို ဘဘကေခၚခိုင္းလို႔ပါ။"
သူထေအာ္လိုက္တာမို႔ အိမ္အကူေကာင္မေလးရဲ႕အသံက ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နဲ႔ထြက္ေပၚလာေလသည္။
"ဦးေလးက ေခၚခိုင္းတာတဲ့....သခင္ေလး မသြားခ်င္ရင္လဲ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္စား...."
"ရတယ္....ခရီးသြားဖို႔အထုတ္အပိုးေတြျပင္ထားလိုက္....ခဏေနရင္ျပန္လာမယ္။"
"သခင္ေလး....ေရခ်ိဳးမလို႔ဆို...."
သူကအခုမွသတိရသြားသလိုသူ႔ကိုယ္သူျပန္ငံု႔ၾကည့္ကာ ညဝတ္အက်ႌကို ခါးစည္းကာ ဝတ္ၿပီးထြက္သြားသည္။
ဘာေတြဘယ္လိုျဖစ္ကုန္ဦးမလဲမသိ။ ေတဇာကိုလဲေတြ႔မွေသခ်ာေျပာျပဦးမွပါ။ သူကလဲ သခင္ေလးလိုပဲ ဇြတ္တရြတ္ဆိုတာကိုသိေနေတာ့သက္ျပင္းခ်ရံုမွအပ....
မွန္ထဲကိုအမွတ္တမဲ့ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြနီရဲေနၾကသည္။ ဒီအသက္အရြယ္ေရာက္မွ အခုလို စိတ္ေတြပရမ္းပတာျဖစ္ေနရတာကိုလဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ နားမလည္ႏိုင္။
လည္ပင္းႏွင့္ရင္ဘတ္တို႔မွာလဲ အကြက္လိုက္နီရဲေနတာေတြက သူ႔ရဲ႕အရိပ္အေငြ႕ေတြပဲေပါ့။
ကြၽန္ေတာ္ေပ်ာ့ညံ့လြန္းရာမ်ားက်ခဲ့ၿပီလား???
.........................
ခရီးေဆာင္အိတ္ထဲသူ႔အဝတ္အစားေလး၊ငါးစံုႏွင့္ လိုသမွ်ေတြထည့္ေပးၿပီးေတာ့ ခဏေလးေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားမိတာျဖစ္သည္။ ေရထဲေရာက္ေနသလိုခံစားမႈမ်ိဳးေၾကာင့္ မ်က္လံုးကိုအားယူဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့ သူက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုျပံဳးျပေနေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္သိပ္ခ်စ္ရေသာသူ႔ရဲ႕ပါးခ်ိဳင့္ေလးကထင္းလို႔။ ဒါ....အိပ္မက္မက္ေနတာမ်ားလား။
"ကိုသစ္....ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို အရမ္းခ်စ္တယ္"
ဟုတ္တယ္။ ဒါအိပ္မက္ပဲျဖစ္မွာပါ။
...............................
တၿငိမ့္ၿငိမ့္ျဖစ္ေနေသာခံစားခ်က္ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ရာက အျမန္ထလိုက္မိသည္။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုးလဲေမွာင္မိုက္လို႔...ကားကေတာ့ပံုမွန္အတိုင္းဆက္သြားေနေလသည္။
"ျပန္အိပ္ဦးေလ...အေစာႀကီး႐ွိေသးတာ..."
"သခင္ေလး....ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘယ္ေရာက္...."
"ခင္ဗ်ားရဲ႕ရြာကိုသြားတဲ့လမ္းေပၚမွာ..."
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
