မေမ်ွာ္လင့္ထားတဲ႔ ဖိတ္ေခၚမႈတစ္ခုအေၾကာင္းေျပာၾကစို႔ေဟ့ဆို မ်က္စိထဲတန္းျမင္လာတာက အသံုးလံုးအေျခခံစာတတ္ေျမာက္ေရးprogramတုန္းက ျပဇာတ္ပဲ။
ကိုယ္လိုလူက Public speakingတအားေရွာင္သလို ဘာperformanceမွ လုပ္တဲ႔လူစားမ်ိဳးလည္းမဟုတ္ဘူး။ ငယ္ငယ္တုန္းက တစ္ခါတစ္ေလေလးဆုတက္ယူတာကလြဲရင္ စင္ေပၚကိုအမိႈက္ေတာင္တက္မေကာက္တဲ႔လူ။
MUက ဆရာမႀကီးက ျပဇာတ္လုပ္ရမွာ ျပိဳင္ပြဲရွိတယ္ဘာညာမွာလိုက္ေပမဲ႔လည္း စိတ္မဝင္စားဘူး သရုပ္လဲမေဆာင္တတ္ဘူး မလုပ္ဘူးကြာဆိုျပီး သင္တန္းေပးတဲ႔ပထမတစ္ရက္လံုး ေအးေဆးပဲေနတာ။
ညေနေျခာက္နာရီအတိကို သင္တန္းေပးတဲ႔ပညာေရးတကၠသိုလ္ကေန အေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ လူက နံုးခ်ိေနျပီ ။ ဒါေပမဲ႔ လိုအပ္တဲ႔ ပစၥည္းပစၥယေတြက ဘာမွမဝယ္ရေသးဘူးေလ . . . သူမ်ားအရပ္ေဒသမွာ ရက္40သြားေနရမွာဆိုေတာ့ ဒီတိုင္းေလးဖုတ္ဖတ္ခါသြားလို႔မျဖစ္ဘူးဆိုေတာ့ အေဆာင္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အဝတ္အစားျပန္လဲ .. ျပီးေတာ့မွ Hall Tutorတီခ်ယ့္ကိုခြင့္တိုင္ျပီး City Martကို ေစ်းဝယ္ဖို႔သြားရတယ္။
အဲ႔အခ်ိန္မွာ Main Buildingမွာ ထမင္းဘူးေဝေနတယ္တဲ႔ဆိုလို႔ ကိုယ္ရယ္ အာကာျဖိဳး(EP)ရယ္ နွင္းအိခိုင္(Mech) ေက်ာ့ေက်ာ့စံ(Mech)ရယ္ ေစ်းသြားမဝယ္ခင္ mb ခနဝင္ၾကေရာ ။ အဲ႔ဒီမွာ MBမွာ ဆရာဦးမ်ိဳးပိုင္စက္ရယ္ အေနာ္(Civil)ရယ္နဲ႔ဆံုတယ္။ ကိုယ္ေတြကိုလည္းျမင္ေရာ ေနာ္ဇြန္ပြင့္ဦးက "ဟိုမွာ ဥာဏ္ထက္ နင္ Demonstrationထဲ ပါရမယ္"ဆိုျပီး လက္ညိဳးႀကီးထိုးျပီးလာေျပာတာ . . .ဆရာလည္းျပံဳးျပံဳးႀကီးၾကည့္ေနေတာ့ ျငင္းရမွာ အားနာျပီး ေအး ငါတို႔ေရာကူေပးမယ္ ခုေတာ့ေစ်းဝယ္သြားဦးမယ္ဆိုျပီး ျပန္ထြက္လာခဲ႔တာ။
City Martက အျပန္ ညရွစ္နာရီ ႏွစ္ဆယ္ျဖစ္ေနျပီ။ လူက စိုးရိမ္ေနတာ ငါဘယ္roleက ပါရမွာလဲ မလုပ္တတ္ရင္ဘယ့္နွယ္လုပ္မတုန္း Dialogueအမ်ားျကီးက်က္ရမွာလားေပါ့ . .
ျပီးေတာ့မွ သိတာက ကိုယ္က စာမသင္ဖူးတဲ႔ ပန္းေရာင္းတဲ႔ကေလးလုပ္ရမွာ . . ေျပာရမဲ႔Dialogueေတြကိုယ့္ဘာကိုယ္စဥ္းစားျပီး မြန္မြန္ေက်ာ္( ကိုယ္ပန္းလိုက္ေရာင္းရမဲ႔အန္တီႀကီး)နဲ႔ စကားေျပာခန္းေတြတိုက္ၾကည့္ရတယ္။ တြန္းလွဲခံရမွာဆိုေတာ့ သူတြန္းေနတာအသက္မပါဘူး ဆိုျပီးသူ႕ကိုတြန္းျပလိုက္ ကိုယ္အတြန္းခံလိုက္နဲ႔ mbေရွ႕မွာ ဖုန္ေတြသဲေတြနဲ႔ေပလို႔ပြလို႔ပဲ။ ဆရာကလည္း ည11ထိ အေအးဘူးေတြဝယ္ျပီးေစာင့္ေပးရွာတယ္။ အေဆာင္မႈးတီခ်ယ္နဲ႔ Hall Tutorတီခ်ယ္ေတြေရာပဲ . . ျပဇာတ္မွာ ဘယ္ထဲက ဘယ္လိုလုပ္ၾကည့္ပါလားဆိုျပီးအႀကံေပးၾကတယ္။
Castေတြက စာမတတ္လို႔အလိမ္ခံလိုက္ရတဲ႔ေတာသူေဌးရယ္ . . စာမသင္ခဲ႔မိလို႔ ေဆးစာမဖတ္တတ္ဘဲအဆိပ္နဲ႔မွားတိုက္မိခဲ႔တဲ႔အဘြားႀကီးရယ္ ပန္းေရာင္းတဲ႔ေကာင္ဇိုးေလးရယ္။ ကိုယ့္အပိုင္းကိုယ္ရျပီဆိုရင္ အကုန္စုျပီးအထပ္ထပ္ေျပာၾကည့္ၾကတယ္။ ကိုေအာင္သိုက္တို႔ ကိုခ်စ္မင္းတို႔ မျငိမ္းတို႔နဲ႕အလြဲေတြလုပ္မိလို႔ အူေတြနာတဲ႔အထိ ရယ္ခဲ႔ၾကရေသးတယ္။
ည11ေက်ာ္ေက်ာ္ကို အေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကိုယ္က projectေတြမျပီးေသးေတာ့ နိုင္သမ်ွျပီးေအာင္ခြဲဆြဲ။ ျပီးေတာ့ အဝတ္အစားေတြ ေစာင္ ေခါင္းအံုးေတြျပင္ျပီး နွင္းအိခိုင္တို႔နဲ႔သြားအိပ္တာ။
ေနာက္ေန႔ ေန႕လည္က်ေတာ့ အဝတ္အစားလဲအေထြအထူးျပင္မသြားပါဘူး ။ ကိုယ္ကပန္းပဲေရာင္းရမွာဆိုေတာ့ ေဘာလံုးအက်ႋနဲ႔ ျမင္းျခံေဘာင္းဘီရယ္ဝတ္ . . ျမင္တာနဲ႔ဥာဏ္ထက္မွန္းတန္းသိေစတဲ႔ လက္ရွည္အျပာကြက္ႀကီးထပ္ဝတ္ လြယ္အိတ္စလြယ္သိုင္းလြယ္ျပီး စကၠဴ စေတြကိုပန္းကံုးျဖစ္ေအာင္လုပ္ျပီးစင္ေပၚတက္တာ။ သေဘာအက်ဆံုးကေတာ့ ခိုင္ဇင္ဦး(EC - ေဆးစာမဖတ္တတ္တဲ႔အဘြားႀကီး) ရဲ႕ဝတ္ပံုစားပံုပဲ ။ လံုခ်ည္စြန္ေထာင္ဆြဲႀကီးနဲ႔ ပုဝါႀကီးေခါင္းေပါင္းျပီးေတာ့။မလြင္သႏၲာေအာင္ တို႔ မလိႈင္တို႔နဲ႔ဆို အဲ႔မွာမွ ပိုရင္းနွီးသြားတာ။ သူတို႔က လူလိမ္ေတြလုပ္ျပီး အာကာျဖိဳးကို စာခ်ဳပ္အတုနဲ႔လိမ္ရတာ။
အကုန္လံုးလည္း ျပိဳင္ၿပီးၾကေရာ ဆုေပးမ့ဲအခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ တစ္ဖြဲ႕လံုးရင္တုန္ေနၾကတာ . . ပထမ မရေတာင္ ဒုတိယေလာက္ေပါ့ . . အသံက်ယ္က်ယ္လည္းထုတ္မေျပာရဲၾကဘဲ ရင္ေတြတဒိတ္ဒိတ္နဲ႔ ေစာင့္ေနခဲ႔ၾကတာ။ တကယ္လည္း ဒုတိယ ရခဲ႔တာပါပဲ . . ေပ်ာ္လိုက္ၾကတာဆိုတာ !!ဆုရတဲ႔ပိုက္ဆံကို ဆရာ့ကိုေျပာျပီး ေက်ာင္းသားသမဂၢကိုလွဴ လိုက္ၾကတယ္။
သူမ်ားေတြအတြက္ေတာ့ စင္ေပၚတက္တယ္ဆိုတာ မဆန္းတဲ႔ကိစၥေပမဲ႔ ကိုယ္လိုလူအတြက္က် အေတာ္ႀကီးစဥ္းစားေနရတယ္။ ဒါေပမဲ႔ တကယ္တမ္းလုပ္ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔အခါက်ျပန္ေတာ့လည္း အဆင္ေျပေနခဲ႔တယ္လို႔ခံစားရတယ္။ အေဒၚႀကီး(မြန္မြန္ေက်ာ္)က တြန္းလွဲလို႔ငိုခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရမဲ႔အခန္းဆို မ်က္ရည္ေတြပါတကယ္က်လာလို႔ အက်ႌလက္ႀကီးနဲ႔ခိုးသုတ္ခဲ႔ရေသးတယ္ တကယ္။
အဲ႔တုန္းက အမွတ္တရေတြေမ့မသြားခ်င္ဘူး ။
အဲ႔တာေၾကာင့္မေတာက္တေခါက္စာေလးနဲ႔ "က်ြန္ေတာ္နွင့္ ရက္40" albumထဲမွာ memory လာsaveတဲ႔အေနနဲ႔လာေရးတာပါ။
အကုန္လံုးကို အမွတ္ရေနဦးမွာ။ ပံုမွန္ဆို ေက်ာင္းထဲမွာ သာမန္ပဲမ်က္မွန္းတန္းမိေနတဲ႔လူေတြနဲ႕ ပိုျပီးရင္းနွီးခဲ႔ရတယ္။ ေနာက္ကို စာေတြေရးျဖစ္ခဲ႔ရင္လည္း ဒီအေၾကာင္းေတြေသခ်ာေပါက္ ထည့္ေရးေနဦးမွာပါ။
