စိတ္ကိုေျဖေလ်ွာ့ခ်ကာျကမ္းျပင္ေအးစက္စက္ေပၚပစ္လွဲခ်ပလိုက္သည္။လက္ထဲကစုတ္တံကိုလည္းၾကမ္းျပင္ေပၚကိုပစ္ခ်လိုက္သည္။ ဖေယာင္းေကာ္ေဇာလည္းေဆးစြန္းခ်င္စြန္းပါေစေတာ့...၀တ္ထားသည့္႐ွပ္အျဖဴ သည္လည္းေကာ္ေဇာေပၚကေဆးစက္ေတြစြန္းခ်င္စြန္းပါေစေတာ့. . .။
ကြၽန္ေတာ္ အေတာ္ပင္ပန္းလွၿပီျဖစ္သည္။ စိတ္ေရာကိုယ္ပါႏံုးခ်ိေနျပီ။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏိုဝင္ဘာ၂၆ ရက္ကတည္းက ဒီပန္းခ်ီကားကိုကြၽန္ေတာ္ စဆြဲခဲ့သည္။သည္ကေန႔ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၆ရက္ဆိုလ်ွင္ သံုးလတင္းတင္းျပည့္ၿပီ။
သးံုလလံုးလံုးကြၽန္ေတၚအိိပ္ေကာင္းျခင္းမအိပ္ျဖစ္ခဲ့ပါ။ ကြၽန္ေတာ့မ်က္လံုးမ်ားသည္ ရီေ၀ေ၀ပင္ျဖစ္ေနေလၿပီ။ သံုးလအတြင္းဂ႐ုတစိုက္မညႇပ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ဆံစ႐ွည္႐ွည္ေတြက မ်က္ႏွာေပၚ ေဝ့ဝဲက်လာတတ္သျဖင့္ သပ္တင္ရေပါင္းလဲမ်ားလွၿပီ။
တစ္ကိုယ္လံုးပံုကိုအေသးစိတ္ စုတ္ခ်က္တို႔ေနရသျဖင့္ လူလည္း ညည္းေငြ႔ေနၿပီျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့အဆံုးသတ္ၿပီ. . .။
ခမ္းနားေတာက္ေျပာင္ေသာ လူကံုထန္အသိုင္းအ၀ိုင္းဆန္ဆန္အိမ္တစ္လံုး၏ အတြင္းပိုင္းအျပင္အဆင္တို႔ႏွင့္အတူ. . .နီညိဳေရာင္ ကြၽန္းေလွခါးႀကီး၏အေ႐ွ႕ ဧည့္ခန္းအတြင္း မေဟာ္ဂနီေရာင္ ဆိုဖာ၌ ေျခေထာက္ခ်ိတ္ထိုင္ေနေသာ 1980 အေနာက္တိုင္းဂါဝန္ႏွင့္အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး..။
ေဆးေရာင္စပ္ရင္း ပန္းခ်ီကားထဲမွထိုအမ်ိဳးသမီးအား က်ြန္ေတာ္အျကာျကီးေငးမိျပန္သည္။ထူတန္းတန္းမ်က္ခံုးအစံုက ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ခံုးမ်ားထက္ပင္ပိုနက္ေမွာင္ေနေသးသည္။စိမ္းဖန္႔ဖန္႔မ်က္ဝန္းတို႔၏ညိဳ႕အားက ဒီပန္းခ်ီကားကိုမရပ္မနားဆက္ဆြဲခ်င္ေအာင္တိုက္တြန္းေနသလိုမ်ိဳး. . ေသေလာက္ေအာင္စိတ္ေရာလူေရာႏံုးခ်ိေနခ်ိန္မွာပင္ ပန္းခ်ီကားေ႐ွ႕ ကုန္း႐ုန္းၿပီးေရာက္လာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ တိကၠမ ကဲေနတာမ်ိဳး..ထူျပည့္ျပည့္ႏႈတ္ခမ္းေတြရဲ႕သပ္ရပ္တဲ့အနားသပ္စည္းေတြကအစ စုတ္တံကိုင္ရင္းေရငတ္ေစသည္။
