Not Good Enough || Hero Fiennes - Tiffin

Chapter fifty eight

Po dobrych dwudziestu minutach zmusiłam się do otworzenia drzwi. Gdy tylko je uchyliłam moim oczom ukazała się przerażona twarz boksera. Totalnie go ignorując udałam się do sypialni i zaczęłam szukać swojej piżamy. Po jej znalezieniu ponownie minęłam go w korytarzu i zamknęłam drzwi za sobą, podczas wchodzenia do łazienki. Nie zdążyłam jednak przekręcić klucza, bo chłopak pociągnął za klamkę z całej siły.
— Czego chcesz? — warknęłam na niego, mrużąc powieki. Czułam się cholernie zraniona. To była nasza pierwsza kłótnia, odkąd do siebie wróciliśmy. Trochę mnie przeraziła.
— Porozmawiać — szepnął ze smutkiem w oczach, po czym wsunął się do środka zamykając za sobą drzwi.
— Nie wiem czy mamy o czym — mruknęłam wzruszając ramionami, po czym wzięłam się za rozczesywanie włosów. Gdy skończyłam chwyciłam chusteczki do demakijażu i zabrałam się za zmywanie makijażu. — Potrzebuje zostać sama, Hero.
— Nie, Phoebe — zaprotestował podchodząc bliżej. — Musimy to przegadać. Wyjaśnić pewne sprawy i wszystko wróci do normy.
— Nic nie wróci do normy, jeśli będziesz mnie oszukiwał, Hero — rzuciłam niewzruszonym tonem, po czym związałam włosy. Następnie naszykowałam ręcznik i wyjęłam potrzebne płyny z szafki, aby ustawić je w kabinie prysznicowej.
— Przepraszam, okay? — Jego słowa brzmiały naprawdę szczerze, ale w tamtej chwili czułam, że coś jest nie tak.
— Powiesz mi czemu się tak dziwnie zachowujesz, odkąd wróciliśmy do Seattle? — zapytałam podejrzliwym tonem i pozbyłam się ciuchów, zostając w samej bieliźnie.
— Ostatnio mam ciągłe urwanie głowy — zaczął siadając na wannie. Odebrałam to za znak, że nie ma zamiaru wyjść, abym w samotności mogła wziąć kąpiel. Musiałam go wysłuchać. Wzdychając usiadłam obok niego i utkwiłam wzrok w jego dłoniach. — Mój dawny rywal powrócił do Londynu i Thomas dowiedział się, że to on będzie moim głównym przeciwnikiem w nadchodzącym sezonie. Jest tym zestresowany, więc dzień w dzień opracowujemy technikę i plan działania. A po drugie chciałem, żeby to była niespodzianka, ale skoro już wszystko się wydało to trudno. Po kryjomu szykuje dom na nasz przyjazd. — Słysząc ton w jakim to mówił zamarłam. Natychmiastowo dopadły mnie wyrzuty sumienia. Jak mogłam być tak głupia i podejrzewać go o coś najgorszego?
— Oh — jęknęłam, nie mając zielonego pojęcia co powiedzieć.
— Przepraszam, że się na ciebie uniosłem. Przestraszyłem się, że coś ci się stało. Byłem na siebie wściekły, że tak cię zaniedbuje, ale wszystko co robię, robię dla nas, maleńka — wyszeptał obejmując moją dłoń.
— Ja też przepraszam, Hero — powiedziałam przenosząc wzrok na jego twarz. Zauważyłam na niej ogromną ulgę. Uśmiechnęłam się szeroko i pozwoliłam mu, aby przyciągnął mnie do siebie i objął ramionami.

Dni mijały bardzo szybko. Nim zdążyłam się obejrzeć ulice Seattle zostały pokryte śniegiem, a budynki zdobiły przeróżne dekoracje świąteczne.
Do świąt został tylko tydzień. Nie mogłam się tego doczekać. Razem z Hero zdecydowaliśmy, że spędzimy je z jego rodziną, w Londynie.
Peach nie dawała znaku życia, co naprawdę zaczynało mnie martwić. Bałam się o nią. Nie wiedziałam nawet, gdzie jest.
Z samego rana, gdy boksera już nie było dałam Carmen dzień wolny i przyrządziłam śniadanie. Chciałam ugotować kolację dla chłopaka i spędzić z nim romantyczny wieczór. Od dłuższego czasu nie mieliśmy chwili dla siebie.
Po śniadaniu zaczęłam poszukiwania przepisu na jakiś smaczny posiłek. W chwili, gdy miałam przejrzeć czy w lodówce nie brakuje przypadkiem jakiegoś składnika, mój telefon zaczął dzwonić. Gdy na ekranie pojawiło się imię mojej siostry zamarłam.
— Peach? — szepnęłam zaskoczona przykładając telefon do ucha.
— Cześć, Febe. Dzwonię, bo chciałam zapytać, czy masz dzisiaj czas po południu.
— Jasne, że mam. Czemu pytasz? — W duchu modliłam się, że dziewczyna wróciła do Seattle.
— Jestem przejazdem w Seattle, więc pomyślałam, że mogłybyśmy się spotkać. — W jej głosie słyszałam jedynie smutek i wykończenie. Byłam zaskoczona tym, że dalej była załamana i nie pozbierała się po tym wszystkim. W końcu, od jej wyjazdu minął już miesiąc.
— To cudownie! — pisnęłam zadowolona, po czym zerknęłam na zegarek stojący na blacie kuchennym. — Będę potrzebowała skoczyć do marketu po parę rzeczy, więc możemy umówić się tam za godzinę.
— W takim razie do zobaczenia — rzuciła bezbarwnym tonem.
Byłam trochę smutna tym, że mojej siostrze wcale się nie poprawiło. Miałam wrażenie, że jest nawet gorzej, niż było.
Wyjrzałam przez okno i oceniłam pogodę, po czym udałam się do garderoby. Po dłuższym namyśle wybrałam zwykłe czarne dżinsy i biały golf. Kilka minut zajęło mi szukanie moich czarnych kozaków, ale na szczęście siè znalazły. Następnie spakowałam portfel, telefon i kilka najpotrzebniejszych kosmetyków do małej czarnej torebki i udałam się do holu. Nałożyłam na siebie czarny płaszczyk, po czym chwyciłam kluczyki od samochodu z czarnej misy, leżącej na komodzie i ruszyłam w stronę garażu.
Droga do marketu zajęła mi dobre pół godziny. Na drogach było mokro i ślisko, plus wytworzyły się ogromne korki. Gdy parkowałam samochód, do spotkania z siostrą zostało mi tylko kilka minut, dlatego pospiesznie zaczęłam przemierzać zaśnieżony parking.
— Hej — mruknęła dziewczyna.
Przerażona zmierzyłam ją wzrokiem od góry do dołu. Była wychudzona, jej skóra straciła dawny blask, a włosy nie były już takiego koloru jak kiedyś. Były krucze, a jej skóra była śnieżnobiała. Zmieniła się nie tylko w wyglądzie.
— Peach, wszystko w porządku? — zapytałam zmartwionym tonem. Brunetka tylko potaknęła, po czym weszła do sklepu. Szybkim krokiem dogoniłam siostrę, w między czasie zastanawiając się od czego zacząć. Musiałam dowiedzieć się co się stało. — Gdzie byłaś przez te kilka tygodni? Minął miesiąc od twojego wyjazdu.
— Daleko stąd — rzuciła obojętnym tonem. Kłamała. Widziałam to w jej oczach. A może to naprawdę ją widziałam, wtedy w galerii z Brooklyn?!
— Powiesz mi co się stało? — warknęłam zdenerwowana już jej obojętnością. Po co chciała się spotkać, skoro się tak zachowywała? — Ten wyjazd miał ci pomóc.
— Zrozumiałam, że nie umiem bez niego — jęknęła i objęła się ramionami.
Zaczynałam czuć lekki niepokój. Nie, co ja mówię. Byłam przerażona. Moja siostra naprawdę potrzebowała pomocy.
— Masz gdzie mieszkać? — spytałam z troską.
— Przecież mamy tutaj mieszkanie. — Peach grzebiąc w swoich paznokciach sprawiała wrażenie zamyślonej. Naprawdę musiała go kochać.
— Sprzedałam je — mruknęłam bojąc się jej reakcji.
— Jak to? — Zaskoczona oderwała wzrok od swoich dłoni i przeniosła go prosto na moją twarz.
— Nie wiedziałam czy w ogóle wrócisz — zaczęłam jąkając się — plus przeprowadzam się tuż po świętach.
— Gdzie? Ty i Hero zerwaliście? — Jej wyraz twarzy wydał mi się naprawdę dziwny. Zignorowałam go jednak.
— Nie. — Pokręciłam przecząco głową. — Przeprowadzam się razem z Hero do Londynu.
Uśmiechnęłam się szeroko wkładając do koszyka kilka najzwyklejszych produktów.
— Co?! — Fakt, że uniosła głos sprawił, że lekko podskoczyłam.
— Przeprowadzam się — powtórzyłam nie wiedząc co zrobić. — Skoro nie masz gdzie się zatrzymać mogłabyś pomieszkać parę dni z nami. Hero na pewno nie będzie miał nic przeciwko — zapewniłam ją.
Zrozumiałam jednak, że nici z naszej romantycznej kolacji. Peach jednak była moją siostrą. Nie mogłam jej zostawić, gdy potrzebowała pomocy. Ona w życiu, by mnie nie skrzywdziła i nie zostawiła w potrzebie.
— Okay, dziękuje.

Gdy dotarłyśmy do domu dochodziła już godzina piętnasta. Hero obiecał mi, że po szesnastej będzie z powrotem, dlatego przyspieszyłam swoje ruchy i zabrałam się za przygotowanie posiłku. Peach siedziała przy wyspie kuchennej milcząc. Zaczynałam czuć się coraz bardziej nieswojo.
O szesnastej nakryłam stół, po czym schowałam jedzenie do piekarnika.
— Cześć, maleńka. — Cichy pomruk jaki wyszedł z jego ust, sprawił, że cała zadrżałam.
— Cześć, maleńki. — Uśmiechając się odwróciłam się do niego przodem i objęłam go za szyję. — Mamy dzisiaj gościa.
Chłopak spojrzał na mnie zaskoczonym wzrokiem, po czym chwycił w dłoń kieliszek z czerwonym winem.
— Kogo? — spytał zaciekawionym tonem.
— Cześć, Hero.
Na widok Peach bokser zakrztusił się trunkiem i wytrzeszczył oczy.
— Jak? Co ty tu robisz Peach? — Szatyn był ewidentnie zszokowany obecnością mojej siostry.
— Musiałam wrócić — wytłumaczyła wzruszając ramionami.
Zaśmiałam się, chcąc rozluźnić trochę atmosferę, po czym nałożyłam jedzenie na talerze.
Posiłek minął w dziwnej atmosferze. Nie miałam pojęcia co zaszło między Hero, a Peach, ale widziałam, że bokser nie był do końca zadowolony z jej wizyty.
— Wszystko w porządku? — spytałam go, gdy kładliśmy się do łóżka.
Szatyn przeczesał wilgotne włosy i pokiwał głową.
— Miałem ciężki dzień — wytłumaczył rozcierając napięte mięśnie.
— Chcesz, abym ci pomogła? — Wskazałam na jego ciało. Bokser ochoczo pokiwał głową.
— Bardzo chętnie. — Uśmiechając się podeszłam do niego i zabrałam się za rozluźnianie jego napiętego ciała.
— Nie mogę się już doczekać tej przeprowadzki — mruknęłam podekscytowana, na co szatyn zachichotał.
— Ja też, maleńka.
Gdy skończyłam chłopak posadził mnie na swoich kolanach i mocno przytulił.
Wtuliłam się więc w jego umięśnione i twarde ciało, ciesząc się chwilą. Dłoń chłopaka zaczęła głaskać mnie po głowie, a gdy ją odchyliłam, żeby spojrzeć mu w oczy, zauważyłam, że jest smutny. Wyglądał jakby się czegoś obawiał.
— Chciałbym, żebyś wiedziała, że choćby nie wiem co zawsze będę cię kochał, Phoebe — wymruczał prosto w moje usta. Gwałtownie wciągnęłam powietrze czując jego dłonie na swojej talii. — Jesteś dla mnie wszystkim.
— Ja też bardzo cię kocham, Hero — szepnęłam uśmiechając się, po czym wpiłam się w jego usta.
Dłonie chłopaka powoli zaczęły badać moje ciało, a następnie zdejmować ze mnie jego koszulkę i bieliznę. Zachowywał się jakby to było pożegnanie. Chciałam mu przerwać i zapytać, czy aby na pewno wszystko jest w porządku, ale jego dotyk i pocałunki były zbyt kuszące. Oddałam mu się bez żadnych protestów. Czułam potrzebę, żeby tej nocy po prostu się nim nacieszyć. Chciałam zapamiętać te chwile na zawsze.