Bad guy (voltooid)

8// Een stilte

Pov Hailey Flores

Ik ga recht op zitten met de deken die bij bovenste helft bedekt. 'Dit is een fout.' zeg ik. 'Zo leek het anders net niet.' lacht Colt. Ik zucht, sta dan op uit bed en sla de deken om me heen. Ik pak mijn kleren van de grond en kleed me aan. 'Ik denk niet helder na nu Colt.' Hij staat op en loopt zonder kleren naar me toe.

Hij raakt me aan en ik huiver even. Een tinteling schiet door me heen. 'Klaar voor een tweede ronde?' lacht hij. Ik duw hem weg. 'Colt stop.' zeg ik. Hij klemt zijn handen om mijn polsen heen. 'Colt laat me los.' sis ik. Hij knijpt en ik voel mijn boten even kraken. Hij trekt me naar zich toe. 'Waar ben je mee bezig.' Ik verhef mijn stem nu. Hij laat los, grist zijn kleren weg en loopt daarna mijn kamer uit. Verslagen laat ik me op mijn bed zakken. Ik begin me nu pas te beseffen dat ik alleen ben. Mijn moeder is er niet meer.

Ik pak mijn telefoon en zie dat ik wel 28 gemiste oproepen heb van mijn vader. Ik klik op zijn nummer en breng mijn telefoon naar mijn oor. Hij gaat een keer over en dan wordt er opgenomen. 'Ik kom er aan.' zeg ik door de telefoon en hang daarna gauw op. Mijn vader zal wel woest zijn. Het was een domme actie maar ik moest stoom afblazen. Ik fatsoeneer mijn haar en make up een beetje en vertrek dan richting mijn vader.

***

'Hoe stom kan je zijn Hailey. Je moeder is verdomme overleden en jij besluit even dat wat anders belangrijker is.' schreeuwt mijn vader. 'Sorry pap. Dit is mijn manier om met het verdriet om te gaan en dat kan je me niet kwalijk nemen.' zeg ik. De tranen branden al weer maar ik wil mijn emotie niet tonen. Niet tegenover mijn vader. 'We gaan langs het ziekenhuis of je het nou wil of niet.' zegt mijn vader. Ik zucht. 'Je weet dat ik haar er zo niet bij wil zien liggen. Ik kan dat laatste beeld van haar al niet uit mijn hoofd krijgen papa.' Tranen beginnen te stromen.

Hij zucht. 'Ik weet het Hailey, maar het is niet anders.' 'Pap dat kan wel. Ik wil niet mee hoe naar het ook klinkt. Ik kan dat niet aanzien. Ik wil daar niet voor altijd aan herinnerd worden. Ik kan hier dingen regelen. Dingen voor haar crematie.' zeg ik zacht. Mijn vader zucht weer. 'Goed dan.' zegt hij. Mijn vader trekt me in een knuffel. 'Ik zet je thuis af. We gaan eerst wat dozen ophalen want je gaat binnenkort verhuizen, maar je moet over een week het huis al uit. De dozen kunnen zolang hier staan en je kan zolang bij de buren slapen.'

Mijn mond valt open. Bij de buren slapen? Dat betekend samen met Colt in een huis. 'Voor hoe lang?' roep ik boos. 'Je kan pas over drie weken in je appartement.' zegt hij. 'Dat betekend dat ik nog twee weken bij hun moet wonen?' 'Ja Hailey, dat heb je goed uitgerekend.' Ik laat een geïrriteerde zucht horen. 'Kom Hailey, jij en Colt kennen elkaar al weet ik hoe lang, en je kan het hartstikke goed met Hunter vinden.' Ik besluit mijn mond te houden en het gewoon maar te accepteren.

Papa brengt me naar huis nadat we een aantal verhuisdozen hebben opgehaald. 'Ik hou van je meisje. Doe voorzichtig.' zegt papa. Ik geef hem een knuffel en hou mijn tranen in. Ik stap uit en haal de dozen uit de auto. Ik kijk papa even na en loop daarna naar binnen. Tranen stromen over mijn wangen. Ik kan het niet geloven. Ze is er echt niet meer.

Enkel en alleen een stilte. Mijn moeder was zo energiek voordat ze ziek werd. Altijd als ze in de ruimte kwam dan was het een groot feest. Ze wist altijd iedereen op te vrolijken want daar was ze zo goed in. Raar, was. Praten in de verleden tijd over haar doet pijn. Het doet pijn dat ze niet meer bij me is. Het ergste is dat ik haar niet meer om advies kan vragen.

Advies over hoe ik verder moet.