Bad guy (voltooid)

26// geloof me, dat is niet mogelijk

Pov Hailey Flores

Ik druk voorzichtig op de bel en er wordt al gauw open gedaan. Daar staat hij, shirtless in de deuropening. 'Mag ik binnen komen?' 'Uh sure.' zegt hij en laat me binnen. Ik loop naar de woonkamer. 'Niemand thuis?' vraag ik. Hij schudt zijn hoofd. 'Waarom heb je hem in elkaar geslagen?' mompel ik. 'Omdat hij je geen pijn mag doen Ley.' Hij kijkt me even aan. Ik haal diep adem.

Hij komt voor me staan. Met zijn vingers raakt hij mijn arm aan. 'Wanneer mag je gips eraf?' Ik kijk weg. 'Over twee en een halve week als goed is.' 'Het spijt me.' 'Waarvoor?' 'Dit.' Hij pakt me vast en met dat de woorden zijn mond verlaten, drukt hij zijn lippen op die van mij. Ik blijf verbaast staan maar zoen hem dan terug. Mijn lichaam verlangt zo hevig naar hem. Hij trekt terug. Ik mompel wat. Ondertussen zijn er rode blosjes op mijn wangen ontstaan. 'Waarom blijven we dit spelletje spelen? Waarom stoppen we het niet?' mompel ik zacht.

Hij legt zijn hand op mijn wang en ik sluit mijn ogen. 'Omdat teddybear, jij en ik geen goede combinatie is. Ik wil je geen pijn doen. Niet zoals Noah dat heeft gedaan.' 'Laat me je wat vertellen Colt.' Ik laat mijn hoofd op zijn borst rusten. 'Dat heb je al, meer dan je denkt.' 'Ik wil je niet nog meer kwetsen Ley.' Hij speelt wat met mijn haar. 'Geloof me Colt, dat is niet mogelijk.' mompel ik. Onze blikken kruisen even. 'Het spijt me.' 'Daar kan ik niet veel mee en dat weet je zelf ook.' Het blijft stil. Zo stil dat je een speld nog hoort vallen. 'Hoe zijn de nieuwe buren?' vraag ik om de ongemakkelijke stilte te verbreken. 'Wel oké, al had ik veel liever dat jij er nog woonde.' zegt hij.

Ik zucht. Ik zet een aantal stappen naar achter. 'Ik kan zo niet doorgaan Colt. Ik wil weten wat je wil want dit kan niet langer. Dit spelletje moet stoppen.' mompel ik. 'Ik weet niet wat ik wil oké Hailey.' schreeuwt hij. Ik schrik even van zijn reactie. Boos slaat hij zijn vuist tegen de muur. Ik voel de tranen al prikken. 'Colt stop.' roep ik als hij weer tegen de muur slaat. 'Ga weg.' 'Maar..' 'Hailey ga weg!' schreeuwt hij nu. Ik weet niet hoe gauw ik weg moet komen.

Buiten haal ik diep adem. Een traan loopt over mijn wang. Ik geef om hem, meer dan ik zelfs zou willen. Na alles wat hij me geflikt heeft. Ik begin weer met lopen. Op naar huis dan maar.

***

Als ik thuis kom, staat Maddie voor de deur te wachten. 'Hey, we zouden samen naar pap gaan vandaag toch?' Ik knik even. 'Gaat het wel?' vraagt ze dan bezorgd. 'Ja Maddie, het gaat wel.' mompel ik. 'Niet liegen Hailey. Ik ken je goed genoeg.' 'Je weet helemaal niks over mij Maddie.' snauw ik haar bot toe. Ze blijft stil. Ik ga met mijn hand door mijn haar. 'Sorry, dat had ik niet mogen zeggen.' mompel ik daarna. 'Ik snap het wel.' zegt ze. Ook al snapte ze het niet, ze weet niks over mij. Ze weet niks over mij en Colt, of over mij en Noah. Over hoe erg ik mama wel niet mis en wat voor een rotstreek ik het van haar vond dat ze opeens opdook.

'Ik pak even mijn spullen en dan kunnen we gaan.' zeg ik dan. Ik loop mijn appartement in en gris gauw wat spullen bij elkaar. 'We kunnen gaan.' zeg ik als ik de deur achter me dicht gooi. Stilletjes loop ik met haar mee naar haar auto. Ik ga in de auto zitten. Ik geef Maddie aanwijzingen hoe ze het beste kan rijden.

'Mads, papa is erg veranderd sinds mam  ziek werd. Houd daar rekening mee.' zeg ik als we voor de deur staan. Ik bel aan en er wordt open gedaan door Sophia. We worden binnen gelaten. 'Hailey.' roept Dana. Ze komt op me afrennen en slaat haar armen om me heen. Ik laat een geërgerde zucht horen. 'Devon en Dana, dit is Maddie. Jullie andere half zus.' zeg ik. Sophia komt er naast staan. Haar buik is al aardig dik geworden. 'Hoeveel weken nog?' vraag ik. 'Nog acht weken.' zegt ze. Ik knik even. Laila komt er ook bij. 'Maddie.' roept ze blij. Papa komt ook de hal in.

'Maddie?'