Bad guy (voltooid)

13// Uit het oog maar niet uit het hart

Pov Hailey Flores

Ik word langzaam wakker. Colt heeft zich helemaal om me heen gevouwen. Ik bevrijd mezelf uit zijn greep en sta op. Door een snelle blik op de klok weet ik dat het bijna negen uur is. Ik had met papa om half tien afgesproken. Ik kleed me gauw aan en pak mijn spullen. 'Waar ga je heen?' mompelt hij. Hij staat op. 'Zou je mijn jurk willen dichtritsen?' vraag ik.

Hij komt achter me staan en ritst de jurk dicht. Hij laat zijn handen even op mijn schouders rusten. Ik draai me om. 'Ik ben er als de crematie begint. Ik zit vooraan om je te steunen.' zegt hij. 'We zullen zien.' mompel ik. Ik kijk hem even aan. 'Hailey?' hoor ik van beneden komen. 'Ik kom eraan.' roep ik. 'Ik zie je straks.' zegt Colt. Ik loop naar beneden en zie papa staan. 'Ga je mee?' Ik knik stilletjes en loop achter hem aan naar de auto.

De rit was stil, erg stil. Papa heeft er ook moeite mee. 'Heb jij je woordje klaar?' vraagt hij. Ik knik. Hij parkeert de auto bij het crematorium. Ik haal even diep adem. 'Kom meisje.' zegt hij. Ik stap uit en loop achter papa aan. We worden ontvangen en een kamertje ingeleid. 'Jullie mogen voor de laatste keer afscheid nemen voor dat de kist dicht gaat.' De vrouw verlaat de ruimte. Ik staar naar het figuur in de kist. Ogen gesloten en lijkbleek. Ik pak mijn vaders hand. Tranen lopen over zijn wangen. Hij heeft zich altijd groot gehouden maar dat gordijn valt vandaag.

'Het is tijd.' zegt de vrouw na een tijdje. De kist gaat dicht en wordt naar een aparte ruimte gebracht. 'Ben je er klaar voor meisje?' vraagt papa. 'Het is maar wat je klaar noemt.' zeg ik zacht. Ik haal even diep adem en staar naar de puntjes van mijn hakken. Ik loop achter papa aan de zaal in en ga op een van de voorste banken zitten. De zaal stroomt langzaam vol. Al deze mensen willen afscheid nemen van mama. Ik kijk de zaal rond. Ik zie Hunter en zijn ouders maar geen Colt. Het was een belofte zonder mening. Het boeit hem niet en ik had het kunnen weten.

Papa staat op en heet de mensen welkom. Daarna vertelt hij een verhaal over mama. Ik kan er niks aan doen maar mijn gedachten dwalen af. Ik schrik op als ik naar voren word geroepen. Ik neem een teug lucht en sta dan op. Voorzichtig loop ik naar voren. Ik schraap mijn keel en alle woorden die ik gister heb opgeschreven, verdwijnen. Ik kijk de zaal door maar blijf stil. Mijn blik blijft hangen bij een iemand. Colt. Ik begin met spreken en de woorden komen recht uit mijn hart.

'Mijn moeder was een fantastische vrouw. Ze stelde altijd iedereen voor zichzelf en kijk wat haar dat gebracht heeft. Ze had altijd een positieve kijk op dingen ook al waren ze nog zo negatief.' Ik slik even. 'Ik weet nog wel die keer dat ik samen met haar en een vriend gingen kamperen. Het was een stormachtige nacht. De tent was lek dus we waren totaal doorweekt. Het was koud en we hadden geen eten en drinken meer. Mijn moeder lachte naar ons, en zei toen. 'Kom op jongens, een gratis douche moet je niet afwijzen.' We hebben ons suf gelachen.' zeg ik en glimlach even. Mijn ogen gaan weer rond en stoppen bij Colt. Hij kent dat verhaal als geen ander.

'Toen mijn moeder ziek was, bleef ze vechten. Opgeven was voor haar geen optie. Mijn moeder liet me zien dat je door moet gaan kosten wat het kost. En man, wat heeft ze hard doorgevochten.' Ik draai me naar de kist. 'Je hebt je best gedaan mam, maar het is goed zo. Je verdient je rust na al die jaren vechten.' Tranen rollen over mijn wangen heen en ik heb er geen controle meer over. 'Ik ga je missen mam. Je was mijn steun en toeverlaat. Hoe moet ik nu verder?' snik ik zacht. Ik weet mezelf een beetje te kalmeren. 'Uit het oog, maar niet uit het hart. Je wordt nooit vergeten mam. Dat beloof ik je.'

Ik loop terug naar mijn plaats en ga naast Colt zitten. Hij pakt mijn hand en knijpt er even in. Ik kijk hem aan en zie dat er een traan over zijn wang glijdt. 'Ik zei je toch dat ik er zou zijn.' fluistert hij.

------------

Heyhoi,

Ik heb zoveel moeite gehad met het schrijven van dit hoofdstuk. Het is een heel diep onderwerp maar ik wilde een keer wat anders. Ik hoop dat jullie dit lezen met net zo veel emotie als ik het geschreven heb.

Liefs Ayella