Hikari Kendo spacerowała w parku, wsłuchując się w śpiew ptaków. Przyjemną chwilę przerwał dźwięk wiadomości. Dziewczyna zignorowała sygnał. Po przejściu kilkunastu metrów, postanowiła wrócić do domu. Lekki wiaterek zaczął robić się coraz intensywniejszy. Rudowłosa poprawiła swój płaszczyk i niczym dziecko pobiegła w stronę rodzinnych progów.
- Mamo, jestem już! - krzyknęła nastolatka.
Kobieta wyszła z kuchni i rzuciła jej zmartwione spojrzenie.
- Powiedziałaś, że wychodzisz na godzinę. Nie było cię ponad cztery godziny! Dlaczego nie odpisywałaś? - zapytała.
Zielonooka wyjęła telefon z kieszeni. Na ekranie wyświateliło się ponad dwadzieścia wiadomości.
- Przepraszam... Po prostu straciłam poczucie czasu. To się więcej nie powtórzy! - zapewniła z uśmiechem.
- Mam taką nadzieję... Poza tym, był tutaj Kaminari. Mówił, że byliście umówieni - powiedziała rodzicielka.
Hikari stała w miejscu, a po chwili pobiegła do pokoju. Spojrzała na kalendarz, znajdujący się na biurku. W czerwone kółko otoczony był dzień spotkania.
- O której przyszedł Denki?! -zapytała w pośpiechu dziewczyna.
- Jakieś dziesięć minut temu! Zadzwoń do niego, powinien być gdzieś w okolicy! - odkrzyknęła mama - Ja zbieram się do pracy, uważaj na siebie!
Rudowłosa zadzwoniła do przyjaciela. Po kilku sygnałach odebrał.
- Cześć Denki! Przepraszam, że zapomniałam! Straciłam poczucie czasu w parku... - tłumaczyła się.
- Hej, nic się nie stało... Jesteś już w domu? - zapytał, a dziewczyna mruknęła potwierdzająco - Jestem teraz na przystanku, za dwie minuty będę.
- Do zobaczenia! - powiedziała radośnie i rozłączyła się.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Zielonooka włączyła swoją ulubioną piosenkę i zaczęła tańczyć po całym pokoju.
- I'm in Toronto and I got this view (...) I know that you're the feelin' I'm missing You know that I hate to admit it... - śpiewała Kendo, a gdy już miał rozpocząć się refren, usłyszała dzwonek do drzwi.
"Jak zwykle przyszedł w odpowiednim momencie..." - pomyślała i wyłaczyła muzykę.
Zbiegła po schodach i otworzyła drzwi. Nastolatka uśmiechnęła się, widząc przyjaciela.
- Cześć słodziaku! - wrzasnęła na cały dom, rozkładając ramiona.
