ლუციფერი/დასრულებული

მამიკო

თეჰიონის P.O.V
-ვაშლის ჭამაც არ იცის!-ისევ და ისევ ჩემს საყვედურებში იყო, როცა მისმა ტელეფონმა რომელიც ჯიბეში მე მედო, დაიზუზუნა.

მაშინვე ამოვიღე ჯიბიდან და ვნახე გინ იყო. "დათუნია🐻" სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ ჯენიმ ხმა გაიგონა და ჩემსკენ გამოიქცა.

-ვინ არის?-აიწია თითის წვერებზე და ტელეფონს რომელიც მე მეკავა, ინტერესით დახედა.

-შენი "დათუნია"-ტელეფონი ზემოთ ავწიე და იმის საშუალება არ მივეცი, რომ ეპასუხა.

-ტელეფონი, დამიბრუნე! ახლავე!-ცდილობდა შეხტომით გამოეცალა ტელეფონი მაგრამ სიმაღლის გამო ამას ვერ ახერხებდა.

-შენი "დათუნია" რომელიც ასე გიყვარს, გინდა საერთოდ გავაქრო შენი ცხოვრებიდან?-სარკაზმით ვეუბნებოდი და ვხალისობდი.

მისი წვალება მხიბლავდა. როგორი საყვარელი და ბავშვრურია. როგორი ლამაზია, როცა ბრაზდება და მაშინაც როცა იღიმის. ის ხომ ძალიან სათნოა.

-თეჰიონ, რატომ გიყვარს ჩემი წვალება?-ცრემლები წამოუვიდა თვალებიდან.

-ნახე ტელეფონი კიდევ რეკავს! ის ნაბიჭვარი ალბათ ვერ მიხვდა, რომ მისი გოგო, გაიტაცეს.-მეორე ოთახში გავედი და საგანგებოდ გამზადებული, თოკი და წებოვანი ლენტი გამოვიტანე. სკამზე დავაჯინე და ხელები დავუბი.

-იდიოტოოო! რას აკეთებ?

და ლენტით პირი ავუკარი.

-ახლა ვისიამოვნებ!-ჩავილაპარაკე და სკამზე მიბმულ ჯენის გვერდით, ჩავიცუცქე. ტელეფონს ვუპასუხე.

"-გისმენთ...
-უკაცრავად ვინ ბრძანდებით?
-მე შენი ლამაზმანის, ახალი ბიჭი ვარ.
-რაა? ეს როგორ?
-არ ვიცი. აქ აღარ დარეკოთ!"

ჯენის მივუახლოვდი და ლენტი პირიდან ავაცალე. მისი ცრემლები ბაგეებზე ჩამოგორებულიყო.