Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Μου βιασες την ψυχη.. Τα λογια της χτυπουσαν σαν βελη την καρδια του,τωρα που η ιδια ειχε αποδεχθει πως είναι ο χειροτερος ανθρωπος του κοσμου,δεν προσπαθησε καν να δραπετευσει,ηταν λες και ειχε παραιτηθει απ’την ζωη της διοτι μεσα από τα ματια του ειχε αντικρισει ολο το ψεμα που δεν ηθελε να δει..και…αυτην τη στιγμη το μονο που εκανε ηταν να καθεται στο κρεβατι που ηταν εκεινη μερικες ωρες πριν να στολιζεται για να την παρει μονο μια βολτα,την τελευταια βολτα..
Οι ιδρωμενες του παλαμες ,περασαν αναμεσα απ'τις τριχες των μαλλιων του σχεδον τραβωντας τα,τα καταραμενα λεπτα περνούσαν σαν νερο με εκεινον να ψαχνει λυση και να μην την βρισκει,χτυπησε με φορα το παπλωμα σφιγγοντας το σεντονι με την γροθια του
<<ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΗΛΙΘΙΟΣ>> ουρλιαξε στον ιδιο του τον εαυτο,που μπορει να την ειχαν παρει τωρα? Που θα ηταν μονη και απροστατευτη? Σιγουρα θα ειχε δεχθει αισχρολογα, σιγουρα θα την ειχαν αγγιξει θα ειχε δεχθει βια.. Σεξουαλικη βιαιοτητα? Τα ματια του γεμισαν δακρυα που αφησε να χυθουν σαν να ηταν ποταμι νερου,οσο κακο και αν εχει κανει στην ζωη του δεν πιστευε πως τωρα θα του γυρνουσε μπουμερανγκ,μισουσε αυτην την λεξη και ας φωναζε εκεινη να την αφησει ελευθερη και ας παραδωθηκε σε τετοια χερια ποτε δεν θα ηταν ασφαλης οσο ηταν στα χερια του..κανενας δεν θα την αγαπουσε οσο…όχι ! όχι δεν μπορει να την αγαπουσε..
Τα τρεμαμενα χερια του πατησαν βιαστηκα έναν αριθμο και καλεσε διχως δευτερες σκεψεις ..
<<κριστοφερ? Μη πεις κουβεντα ξερω πως εχουμε τσακωθει αλλα χρειαζομαι την βοηθεια σου,ποτε δεν ζητησα την βοηθεια κανενος όμως το εχω αναγκη,ο ερικ με τον αλι και τους υπολοιπους την εχουν στα χερια τους,αν παθει κατι δεν ξερω τι θα κανω,ετοιμασε τα οπλα και περασε από το σπιτι μου τωρα,ΤΩΡΑ>> τα ματια του σκοτεινιασαν,γιατι πλεον ηξερε που επρεπε να παει.. ........................................................................ .. <<ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ,ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΗ>> ουρλιαξε μεσα στο σκοταδι,το πλακωμα στο στηθος της μεγαλωνε ολο και περισσοτερο με αποτελεσμα να της βαραινει την αναπνοη,κοντευε να πεθανει το ενιωθε βαρια μεσα της ,ηταν ένα συναισθημα που δεν ειχε ξανανιωσει ποτε στην ζωη της ,το μοναδικο φως ηταν μεσα από ένα παραθυρακι πολύ ψηλα,ισα ισα διαπερνουσε ο αερας για να της δινει ελπιδα,τωρα ο μπραιαν της ελειπε και..παραδοξως ,δεν περιμενε ποτε πως θα νιωσει τοσο εντονα συναισθηματα για τον απαγωγεα της ,ισως τελικα να μην ηταν αληθινη απαγωγη το ότι την κρατουσε μεσα στο σπιτι του,της παρείχε ότι ηθελε για να νιωθει πως είναι και δικο της σπιτι,ισως και καποιου ειδους προστασια που τωρα καταλαβαινε ποσο μεγαλη αξια ειχε ,οτιδηποτε μπορουσε να φανταστει ηταν στα ποδια της
