Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
η καρδια της ουρλιαζε απο διαφορα συναισθηματα καθως ακολουθουσε τον κριστοφερ,που ακριβως την πηγαινε? στον ταφο του ανθρωπου που συνηδητοποιησε πολυ αργα οτι τελικα ειχε αγαπησει με ολη της την ψυχη?
<<περιμενε εδω κριστοφερ,δε θελω να τον επισκεφθω με αδειανα χερια>> ο αμτρας εκανε ενα καταφατικο νοημα του κεφαλιου του και την αφησε να κατεθυνθη σε μια σιδερενια μαυρη πορτα με καγκελα ,εκει ψηλα ειχε μια ταμπελα με την ονομασια "paradise garden" η καρδια της αγαλλιασε,ηταν σιγουρη πως ο μπραιαν θα την ενας αγγελος στον παραδεισο τωρα ..
αγγιξε την παγωμενη σιδεροπορτα και εισχωρησε στον κηπο εκεινο ο οποιος ηταν γεματος απο κοκκινα τριανταφυλλα,αμεσως θυμηθηκε τα κοκκινα χειλη του,την γευση που της αφηναν να θυμαται για μερες,το γλυκο εκεινο μουδιασμα,ολο της το κορμι τον αποζητουσε,ενιωθε πως ηταν χαμενη , πνιγοταν σε μια κουταλια νερο ,που πηγαν τοσα ονειρα? πως μπορεσε εκεινος να παραδωθει τοσο ευκολα στον πονο? νομιζε πως την εσωσε και απλα παραδωθηκε σε μια καρεκλα περιμενοντας να του κοψουν τον λαιμο,που πηγε ο μαχητης που ηξερε?
σκουπισε θυμωμενα με τις παλαμες της τα δακρυα της ,ποτε δε θα καταλαβαινε γιατι ενας τοσο νεος ανθρωπος χαθηκε απο την μια μερα στην αλλη εξαιτιας της,τωρα πλεον ειχε χασει και την τελευταια οικογενεια που της ειχε απομεινει..κοιταξε δυο ενωμενα τριαντάφυλλα μπλεγμενα και λυπηθηκε να τα χωρισει,ετσι εκοψε και τα δυο μιλωντας πανω απ"το αδειανο χωμα λες και βρισκοταν εκεινος εκει,ομως δεν ηταν..
<<σε μισω που με ανάγκασες να ζω την απουσία σου,πως θα μπορεσω τωρα να ερχομαι στον ταφο σου να σε επισκέπτομαι; έφυγες και νιωθω λες και με εγκατέλειψε η οικογένεια μου ενω στην πραγματικότητα εφυγε ο ιδιος ο απαγωγεας μου,ο καθένας θα χαιρόταν ομως κάθε φορα που με φιλούσες ένιωθα πως μπορω να γίνω ενας πραγματικά ευτυχισμένος ανθρωπος που καποτε δεν ήμουν ,ειμαι πολυ σκληρή στην πραγματικότητα που αναγκάστηκα να ζήσω όμως εσενα δε θα σε ξεπεράσω ποτε>> τα δάκρυα της την έπνιγαν ολο και περισσότερο,τιποτα άλλο δεν είχε αξια περα από το να τον βλεπει θυμωμένο,να γροθοκοπαει τους τοίχους και να φωναζει γεματος οργη επειδή δεν τον άκουγε ποτε,δεν μπορούσε να ξεχάσει ποσο αμήχανα ανακατευε τα μαλλια του την ωρα που την φιλούσε χωρις να ζητήσει την πρωτοβουλία της,αναθεμα τον ειχε κανει το χειρότερο λαθος,δεν εζησαν ουτε τα καλύτερα που έρχονταν,ηθελε να περασει μια ολόκληρη περιπέτεια μαζί του,να γράψουν το δικο τους βιβλιο,είχαν τοσο δρομο ακομα και απλα εφυγε τοσο μακριά που πλεον δεν υπήρχε επιστροφή..
