Love is . . . . .

01 (အိမ္မက္ ထဲကလူသား)

လူရယ္လို႔ျဖစ္လာရင္ ညတိုင္းအိပ္စက္ခ်ိန္ အိမ္မက္တခုမဟုတ္တခုေတာ့ မက္ဖူးက်မွာပါ။ သူမ်ားေတြအတြက္ေတာ့ အိပ္ယာကနိုးလာတာနဲ႔ အလိုလိုေမ့ေပ်ာက္သြားနိုင္ေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ့အတြက္ေတာ့ လြယ္ကူေသာအရာမဟုတ္ ဘာလို႔ဆို ဒီလိုပံုစံတူအိမ္မက္ေတြကို ဆႏၵာမရွိပဲ ခဏခဏ ပံုစံတူမက္ေနလို႔ပဲ။

မက္လိုက္တိုင္းလဲ ဝမ္းနည္းနာက်င္စရာနဲ႕ ထိပ္လန္႔စရာပဲျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္မက္ထဲ ထပ္တလဲလဲ ပါေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရွိတယ္ ''လန္က်န္႔'' ဟုတ္တယ္ ဒါသူ႔နာမည္ပဲ ဒါေပမဲ့မ်က္နွာကိုသည္းသည္းကြဲကြဲ မျမင္ရဘူး ျမင္ရဖို႔ အိမ္မက္ထဲမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားေနတယ္ ဒါေပမဲ့ အခ်ီးအႏွီးပဲ။

ေနာက္ထပ္ထူးဆန္းတာက ကြ်န္ေတာ္က ေခ်ာက္ကမ္းပါးတခုရဲ႕ အစြန္းမွာ ခုန္ခ်ဖို႔ႀကိဳးစားေနတာပဲ။ တကယ့္လက္ေတြ႔မွာ ကြ်န္ေတာ္က ခုန္ခ်ဖို႔မေျပာနဲ႕ အျမင့္ေတာင္မတတ္ရဲတာ ကို အိမ္မက္ထဲမွာလိုလိုခ်င္ခ်င္နဲ႔ခုန္ခ်ဖို႔ႀကံေနတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ခုန္ခ်လိုက္တာနဲ႔တျပိဳင္နက္ထဲ ဘယ္ကမွန္းမသိေပါ္လာတဲ့ လက္တစံုနဲ႕ တင္းတင္းႀကပ္ႀကပ္စြဲထားတဲ့ လက္စံုနဲဲ႔လူ ''လန္က်န့္'' ဒါေပမဲ့သူ႔မ်က္နွာကိုကြ်န္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာမျမင္ရဘူး အသံ ဟုတ္တယ္သူ႔အသံ နာနာႀကင္ႀကင္နဲ႕ ထြက္မသြားဖို႔ေတာင္းဆိုေနတဲ့ သူ႔အသံ ျပီးေတာ့ေရေတြလိုပဲေတာက္ေလွ်ာက္စီးက်လာတဲ့ အဲဒီလူရဲ႕ လက္ေပါ္ကေသြးေတြ ကြ်န္ေတာ့ခံစားခ်က္ကလဲ အိမ္မက္ထဲမွာ အရမ္းကိုေနာင္တာရျပီး နာက်င္ေနတဲ့နွလံုးသားနဲ႕ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ဒီေခ်ာက္ထဲကိုခုန္ခ်ဖို႔ႀကိဳးစားေနေပမဲ့ အဲဒီ လန္က်န္႔ ဆိုတဲ့ လူမ်က္နွာကို ကြ်န္ေတာ္မေသခင္ အားရပါးရႀကည့္ျပီးသြားခ်င္တယ္။ စိတ္ထဲမွာလဲ အရမ္းဝမ္းနည္းျပီး အျပစ္ႀကီးလုပ္ထားတဲ့ လူလိုပဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ေတာင္းပန္ေနတယ္။ ေနာက္ဆံုးခုန္ခ်ဖို႔ ေရြးခ်ယ္ျပီးလက္ကိုလႊတ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္ အဲဒီလူ က ကြ်န္ေတာ့္ကို ''ေဝ့ရင္း'' လို႔ နာနာႀကင္ႀကင္ေခါ္ျပီးေအာ္ဟစ္ငိုေႀကြးလိုက္တဲ့ အသံျပဳတ္က်သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာႀကားလိုက္ရတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲစိတ္ရႈပ္ေထြးမႈမ်ားစြာနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ မနက္ခင္းတခုမွာနိုးထလာခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ အိမ္မက္ဆိုးကလန္႔နိုးတဲ့ အသံေႀကာင့္ ကြ်န္ေတာ့ေဘးက အခန္းေဖာ္ေတြလန္႔နိုးကုန္တယ္။