Tek bir kelimeyle dünyaların başına yıkıldığı insanların işi ne kadar zor! Tüm umudunu tek bir kelimeye bağlamışlar sanki o an... Geri dönüşü yok o yıkılışın. İçinde bir şey kopmuştur, kelebeklerin ölmüştür. Gözlerinin parlaklığını matlığa devretmiştir, gözyaşları parlatacaktır zaten irislerini. Yine kapatacaktır kendisini odaya, yazmaya başlayacaktır. Yazacaktır, yazacaktır ...
Sonra birden karalayacaktır hepsini; duygularını anlatamıyor ki binbir kalem, betimleyemiyor hiçbir cümle. Ve atar kalemi... Sahi nereye kadar sürecek bu anlatamadığımız cümlelerin ruhumuzun eritmesi?
