Yardım edin bana! N'olur yardım edin ... Ağlamayı öğretin başta; içim dolup taşıyor, nefes almam güçleşiyor, kalbim sıklaşıyor ama gel gelelim ağlayamıyorum. Ağlasam vallahi rahatlarım ama bilmiyorum işte... Bana duygularını belli etmek bahşedilmedi. Hep içine atandım ben... Her gün bir umudu intihar edendim ben... Hep yalan dolan aile tablolarındaki gizli ayrıntıydım. Beni kimse farkedemedi işte. Gözlerimdeki dehşeti göremediler. Gülüşümdeki ölümü göremediler. Duruşumdaki yıkıklığı anlayamadılar bile... Benden daha sağlamsınız daha zekisiniz ya işte! Bulsanıza içimdeki bu bitmişliğin çaresini, yardım etsenize benim gibilere işte... Ah doğru ya, bu şekilde birilerinin övgüsünü alamazsınız. Birileri sizi alkışlamaz. Ölüme susadık sizin yüzünüzden! İnsan gibi davranmanız bir işe yaramadı, eminim zorlanıyorsunuzdur. Zorlamayın ve bırakın. Sadece göğe ruhumuzda sakladığımız kanatla uçuşumuzu izleyin. Belki beni , bizi o zaman anlarsınız.
