Ölüm salt bir gerçek... Bunu bilmeyen yok; sonsuza dek nefes alacağımız yok ya. Gerçi ölmeden de nefes alamadığımız oluyor. Nefes aldırmayan birtakım şeyler yapışıyor yakamıza. Öyle bir nefes kesişi var ki ölümün; sevmediklerini neden sevmediğini sorguluyorsun, seni bırakanla neden daha fazla zaman harcamadığına pişman oluyorsun, düşüncelerde kayboluyorsun o an ve aldığın nefeslerle şükretme inancı geliyor. Ölüm acı bir gerçek... Hele ki sizi bırakan sizin nefesiniz ise... Onunla birlikte ölür umutlar, hayaller. Kalbinizde yaşayan kelebekleri asarsınız zihninizin en karanlık yerinde tek tek. Güzel anılarınızı düşüne düşüne katledersiniz gözlerinizi, ağlar durursunuz. Ölüm keşke olmasa ama bir gerçek... Bir şey solmadan bir şey yeşermez. Ne kadar yalnız kalsanız da kalabalıkta, bir gün derin uykuda olanların kucağına yerleşeceğiz. Bitecek bu yalnızlık. Bitmese de... Buna inanmaktan ne zarar gelir ki, bizi intihara sürükleyen bir çok şeye inanmış kişileriz...
