Achraf, Streetlife

Deel 22 De Explosie.

Disclaimer! Ik heb lang getwijeld dit deel te plaatsen ,maar omdat het belangrijk is voor het verhaal zet ik het er toch in. No jugdes aub.

~1 maand later
Perspectief Achraf
Het was een lange maand, de begravenis van Damine is geweest en er is veel gewerkt bij Tahir. We draaien weer. We spreken niet meer over de verloren mannen. We hebben het eigenlijk alleen over de volgende stappen. We wassen namelijk veel wit. Het nepgeld stroomt nu sinds 2 weken binnen. Tahir is een samenwerking aangegaan met een Algerijn van België. Het was sinds het nepgeld gevaarlijker dan ooit aan het worden. Witwassen is veel moeite waard. Wij doen het vooral op de markt. Daar controleren ze de briefjes nooit en verkochten ze goedkope spullen en namen zonder vragen groot geld aan. Oplichten en stelen.. het leek bijna een passie..

Ik lag op de bank voor het eerst na een lange tijd. Ik plande om een eigen huisje te kopen. Het was in de flat wat straten verderop. Zodra ik 18 werd wou ik uit huis gaan en dat brak ook alweer bijna aan. Nou ja over 3 maanden. De bel ging en ik verwachtte mijn sushi. Damn wat hou ik daarvan. Ik deed open en zag Danyal. Ik liet haar binnen en ze plofte op de bank. "Het is zo kut thuis mijn ouders praten alleen over mijn broers en zeggen dat hun jaren werk voor niks waren. Alsof ik niet besta. Als ik dood zou gaan zouden ze het niet eens opmerken." Zei ze pijnlijk en wendde haar gezichf in de satijnen kussen. Ik liep ernaartoe en keek haar even aan. Ze lijkt alleen hier te zijn als ze me nodig heeft. Nooit komt ze met Heey Achraf zullen we wat drinken of Heey Achraf zullen we naar de bios. Niks. Niet dat ik het haar kwalijk neem of iets maar ja. Ik pepte haar weer op en enkelen minuten later kwam de sushi, begon die bitch gewoon mijn eten te eten. Grapje grapje. We aten de sushi en keken naar Prison Break.

Even later en ik was op de weg. Onderweg naar Laak voor een bivak en nieuw kogelvrij kleding. Ik reed vervolgens naar huis en maakte me klaar. We zouden Nafouals loods in Denhaag overvallen als teken dat het oorlog is. Precies die dag deed Danyal moeilijk en liet me maar niet met rust. Waarom zijn meisjes op de verkeerde momenten ineens zo bezorgt. Ik deed mijn trinna over de kogelvrije vesten aan en verstopte de bivaks in mijn zak. Ik had er 2 in geval dat 1 van de mannen niet voorbereid voor camera's was. Ik stapte na enkele haltes uit en liep naar locatie. Ik zag de mannen al staan de meeste met bivaks dus ik deed die van mij ook alvast op. We besloten de loods open te blazen. Het lukte en we stormde met zen alle het pand in. Yassine plakte bijna aan mijn lul wat een slijmbal, zemmel.

We zagen een kluis en die werd opgeblazen. Tahir stormde woest naar binnen. "KANKER KEHBA'S DIT IS GEEN KANKER FILM. HET KANKER PAND GAAT IN DE KANKER FIK VLIEGEN MET ONS ERIN ALS JULLIE NOG 1 DING OPBLAZEN EN DAN ZIJN WE ER ALLEMAAL GEWEEST." Schreeuwde hij kwaad. Ze besloten de loods wel in vlammen te verlaten. Benzine flessen werden naar binnen gehaald en overal verspreid. Yassine , Walid en Ik waren bezig met de kluis en plots hoor ik schoten en geschreeuw. Fuck. Er word een lucifer op de grond gegooid en het vuur verspreid in een fractie van een seconde. "WALID DAMHERT SNEL RENNEN." Schreeuwt Yassine. "OMG." Horen we van achter de containers komen. Een meisjes stem zeg me niet dat het.. " DANYAL WTF DOE JIJ HIER" Schreeuwt Yassine. Ik ren naar haar toe en pak haar wild vast maar het vuur was te hoog en te heet me nu daar druk over te maken. Ik doe mijn kleren uit inclusief mijn kogelvesten. Ik doe ze aan bij Danyal en doe mijn 2 bivakmutsen bij haar op. Ik was over in mijn t-shirt en broek. "Danyal ik wil dat je je rustig houd. Dit gaat pijn doen maar hou je sterk ik heb je je bent veilig, hoor je me." Vraag ik zo kalm mogelijk. Ze knikt bang.

"LAATSTE KANS BOYS STAND 991 ZOALS TAHIR ONS LEERDE IK SLUIT AF. LAAT DE DAME ALS EERST." Zegt Walid haastig, "Geen sprake van Yassine sluit af geen kanker discussie." Zeg ik boos. Het vuur kwam dichtbij en dichtbij en de andrenaline overheerste mijn lichaam. "NEE WE GAAN DOOD KLAAR WE ZIJN ER GEWEEST WAT IS STAND 991 ACHRAF WAT MOET IK DOEN." Schreeuwt Danyal Huilend. "DANYAL HOUD JE KANKER BEK WOLLAH." Schreeuwt Yassine. Ademen werd moeilijker. Ik nam een diepe hap lucht. Ik fluisterde mezelf in Pijn is slechts een prikkel naar mijn hersenen. Ik zag dat Danyal van elke kant bedekt was. Ik tilde haar op en rende naar het begin van het vuur. Ik sprong er zo hoog mogelijk met alle moeite over en rende hard eruit. Ik voelde de vlammen branden in mijn benen. Danyal schreeuwt van angst en pijn. Ik zie Walid achter mij vandaag komen ,maar we zien geen Yassine. Ik slikte. Het vuur was te hoog geworden.

"VERDOMME." Schreeuw ik. " YASSINE BLIJF BIJ DE MUUR IK KOM ERAAN IK BELOOF HET BROERTJE HOU VOL TEL TOT 15 EN IK BEN ER BELOOFD." Ik rende zo hard als ik kon naar de achterkant van het gebouw, ik had nognooit zo hard gerent. Ik voelde de andrenaline branden ik kwam bij de achterkant en blies het op. Ik hield mijn handen voor mijn gezicht. Ik was nog nooit zo bloot in zo een gevaarlijke zone. De muur brak open en vloog in het rond. Ik zag Yassine enkele centimeters van het hoge vuur. Ik rende erheen en trok hem eruit. Hij was zwak. Met alle kracht die ik nog had rende ik Zover als ik kon steegjes in. Het geluid van scheurende auto's nam het over. Ik bleef rennen en rennen zo ver van de loods vandaan en bam, het hele pand was geexplodeerd.

Ik viel met Yassine op de grond. Ik dekte hem en bleef maar koran reciteren. Ik besefte dat dit geen droom of film was. Dit was het echte leven en ik moest nu alles eruit halen. Ik rende en rende en ik kwam in een straat ik zag Walid zoekend rijdend. Hij nam mijn blik in zich op en scheurde naar me toe. Ik gooide Yassine voorin, en ging achterin bij Danyal zitten. Ze had alles nog aan. Ik wou dr niks zeggen ik was kwaad. Wat dacht ze? Bonnie & Clyde? Inspector Gadgets? Ze was bijna kanker dood. Ik ben mijn leven lang nog nooit zo angstig geweest. Het is tijd dat al deze zemmels stoppen met denken dat ze James Bond zijn. Dit is reallife. Allemaal hadden ze dood kunnen zijn. We stopte op het plein. Ik deed de bivaks af bij Danyal en derest van de lagen. Walids stopte een straatje verder vsn haar huis. "Je Gaat naar huis ik wil dat je gaat eten gaat douchen en gaat slapen. Ik wil geen domme vragen meer" zei ik boos en ze stapte uit. Wij reden terug naar Tahir. Iedereen was daar. Ik liep naar voren en spande mijn kaken aan. Wetend dat dit mijn levenslange trauma zou zijn.

"Luister heel goed naar mij, ik heb vandaag 2 mensen bijna dood zien branden. Ik keek om mij heen en het leek op de kanker hel. Dat kanker idee van opblazen en het pand volgooien met benzine is zonder MIJN instemming gedaan. Jullie hebben Walid, Yassine en mij laten branden in die loods. En niet alleen wij 3 zaten daar maar ook een dame namelijk het zusje van Damine. Buiten dat staat heel het pand vol met politie en brandweer. Gebouwen van meters verderop hebben schade. Het is complete chaos. Ik ga het jullie 1 keer zeggen. DIT IS GEEN KANKER FILM EN JULLIE. ZIJN GEEN KANKER TONY MONTANA. De hoertjes die hier schuldig aan zijn blijf zo doorgaan met je werk en gauw zal je het ook niet meer halen." Zei ik boos en ik liep naar een stoel. Ik ging zitten en deed mijn hoofd in mijn handen. Ik voelde pijn, moeheid en angst door me heen gaan. Ik wou naar huis in mijn bed liggen en mezelf veilig voelen..

Het begin van een levenslange trauma. Je ziet het steeds vaker voorkomen. Branden en gevaarlijke explosies. Wantrouwige vrouwen en achtervolgingen naar de verkeerde plekken. Domme keuzes op foute momenten. De engste dag van mijn leven en ik zal nooit meer vergeten hoeveel angst ik had .. Bijna een gehele tweelingdood op mijn geweten.. En een "beste" vriend. Het besef van mijn afschuwelijke leven werd een feit. Mijn depressie brak aan. Mijn angst voor vuur was sinds die dag niet erger dan mijn angst voor het verliezen van iedereen die ik had. Onbeschrijfelijks gevoelens en Getatoeerde herinneringen. Littekens en Hoofdstukken in teken van angst .