Achraf, Streetlife

Deel 20 De Skateboard.💔

Perspectief Achraf
We waren met alle mannen bij elkaar gekomen en dachten aan de 7 verloren mannen.. Hamza, Fouad, Seray, Karim, Arda, Gülkan en Damine... Allahy Rahmou. Alle 7 trouwe mannen die veel hebben betekent in ons team. De val van Naoufal was een ravage en heeft ons mentaal verwoest. Woeshoem.. Dit was Yassines schuld en dat wisten we allemaal stuk voor stuk. Ik had die zemmel hem moeten laten schieten. Ik bescherm de flikkers en vergeet de realest. We rauwen door erover te praten en foto's op te hangen van onze verloren mannen. Ik hoop dat ze alle 7 veilig terecht gekomen zijn in de handen van Allah swt

Thuis aangekomen was er gelijk weer gezeik. Mijn moeder was boos omdat ik Kauthar eruit had gegooid. Ik vertelde niet waarom. Ik walgde al genoeg van dr. Mijn moeder stopte met vragen en vertelde me dat ze Damines moeder gesproken had. De begravenis zou binnenkort plaatsvinden en we waren uitgenodigd. Het zou plaatsvinden in Marokko. En ik had er doodveel zin in. Nederland was het land van zweten en Marokko van rust. Daar voelde ik me beter en veiliger. Hier moet ik constant achterom kijken..

Ik reed de vespa naar het benzine station en zag 2 boys die een brakka daad zouden plegen. Ik liep erop af. "Kanker zemmels zijn jullie dom of dom? Van hier tot aan (....) staan camera's als jullie hier brakka plegen worden jullie binnen een week nog gepakt. Ga naar die van Oost daar ben je veilig." De jongens keken me raar aan. "Meneer trinna van vorige maand weet die shit toch?" Zei 1 van de jongens. "Wie de kanker ben jij dan kanker Rihanna weet tegen wie de kanker je praat wollah meh je weet waar je bek aan het belanden is qlawie." ik trok gannoe en ze renden allebei weg. "Zemmels" ze komen overval plegen met stok. Boys van Agga zijn officieel naar de kanker.

In lounge was alles hetzelfde. Khalid hield zich niet bezig met wie het wel haalde in onze bende. Hij zei altijd dat we allemaal dood eindigen en wij het proces alleen maar versnellen. Hij bleef er buiten en genoot van onze salarissen die we voor 50% hier spendeerde. Khalid was de vader van de buurt. Hij wist alles van iedereen die hier rondliep maar hield alles achter slot en grendel. Khalid is man van 2 vrouwen en vader van 2 dochters. Niemand wist wie deze 4 vrouwen waren. Hij noemde het zijn enige waarde en beschermde het. Hij noemde ze bijzonder en beschreef ze als het mooiste wat hij ooit had gezien. Hij was trots op zijn werk, gedrag en gezin. Even serieus hij had gewoon 2 vrouwen en die 2 vrouwen die deden ook gewoon shit met elkaar. Een wereld waar wij allemaal in willen leven.

Ik belde Danyal op omdat ik haar wat wou laten zien. Ik leende de auto van Azzedine en liet de scooter bij hem. Ik reed tot om het hoekje van haar huis en samen reed ik met haar naar scheveningen. Ik greep haar hand toen we aankwamen en sleurde haar mee naar de duinen. We liepen en liepen en liepen tot we geen vorm van leven meer zagen. "Waarom wou je me dit laten zien?" Vroeg ze. "We zijn er bijna." Zei ik glimlachend. "Mijn benen doen pijn" Ik bukte neer als teken dat ze op mijn rug kon springen. Ze lachte en sprong op mijn rug. Ik weet nog dat Danyal en Damine altijd de buurtfeestem organiseerde en mij een handgeschreven uitnodiging stuurde. Met het vage uit elkaar geschreven handschrift van Damine en de nette afzender van Danyal. Hun waren mijn jeugd. Met Yassine en Fouad. Fouad de rat. Heeft Hamza bestolen en nu zijn ze er allebei aan...

We kwamen aan midden in de duinen en ik herkende de plek door de raar gevormde struik. We liepen erheen en daar was wat ik zocht. De oude verroestte skateboard van Damine. Damine was een filosoof vroeger. Bezig met het leven en niks anders. Hij schreef brieven naar zichzelf maar 1 brief heeft hij onder zijn skateboard geplakt en in de duinen verstopt. Hij nam me mee op de dag dat Zijn oudere broer overleed aan een schietpartij. Hij wist dat hij net als zijn broer zou worden. Hij vertelde me dat als hij ooit bij zijn broer belandde ik het Skateboard aan zijn zusje moest geven. Want zij zou dan officieel haar 2 extra beschermengels verliezen.. Danyal schrok van de skateboard en huilde het uit op mijn borst. "DAMINEE." Schreeuwde ze huilend en ik greep haar vast. Ik kreeg tranen van haar geschreeuw en het gemis in haar stem. Haar 2e verlies.. Haar Tweelingbroer met wie ze vanaf de geboorte samen was, was gewoon weg. Had haar in de steek gelaten...

"Damine en ik werden 8 jaar.. We vierde onze verjaardag en Damine kreeg die skateboard en ik kreeg een kralenset. Ik vond het vreselijk en hij was de enige die het merkte. Na de taart gingen we naar onze kamer, even later kwam damine naar die van mij. Hij had de skateboard in zn handen met een permanente stift. We lagen op onze buik op de grond en Damine scheef aan de acherkant D&D ForEver! De volgende dag speelde we ermee buiten. Damine en ik vielen van de skateboard toen we het samen probeerde en de skateboard brak door 2. Damine had nog zo gezegd niet met zen 2 en ik luisterde niet. Hij deelde alles met mij en ik maakte altijd al zijn spullen kapot. Huilend rende hij naar huis. Ik nam de 2 stukken mee en bracht ze mee naar mijn kamer waar ik het met pritstift wou repareren het lukte niet en ik sneed me aan de scherpe punt van het Dikke plastic. Damir kwam in de kamer en even later kwam hij terug met ducktape. Samen plakte we het weer aan elkaar. Samen gaven we het aan Damine en daarna hebben we die skateboard nooit meer teruggezien. De Skateboard verbind ons 3 met elkaar. Ik was de ene helft van het skateboard en Damine de andere. Damir was de ducktape, degene die ons samenhield. Voor het overlijden van Damir kwam Damine  met de skateboard binnen en zei dat het stukje ducktape niet meer kleefde en eraf begon te gaan. We probeerde het te fixen maar ducktape hadden wij niet meer in huis. Soubhanaallah enkele dagen later verdween Damir uit ons leven. Damine zei dat hij het skateboard niet in zijn buurt wou hebben omdat hij bang was dat het ooit in 2 zou vallen. Dat zou een eind aan mij of hem betekenen." Zei ze dood kijkend naar het in 2 gevallen skateboard...