Olay üzerinden haftalar geçmişti ve gitmeleri için herşey hazırdı.Tüm arkadaşları kapıda toplanmış son görüşmelerini yapıyorlardı.Çoğu kişi ağlıyordu tabi en başta Ezgi.Hıçkırarak ağlıyordu.Tunç ona doğru yürüdü.Kollarıyla onu sarmaladı.Uzun zamandır ilk defa bu kadar huzur bulmuştu Ezgi.Ezgi'nin babası gözlerinin önünde öldürülmüştü.Ondan sonra da bir tek Tunç'u sevmiş ona güvenmişti.Şimdi babası gibi onu da kaybediyordu.Kalabalığı açarak geçmeye çalışan kişiye merakla baktı Tunç.Gelen Mert'ti.Sarılmaya çalıştı fakat Tunç onu itti.Herkes şaşkın bir şekilde onları izliyordu.Annesinin uyarısıyla arabaya bindi Tunç.İşte Tunç'un yeni hayatı başlamış oldu.Giderken arkasını döndüğünde Ezgi yere oturmuş ağlıyordu onu sakinleştirmeye çalışanlar vardı etrafında Mert onun arkasından bakıyordu ve süpriz Melis de en arkadan onu izliyordu.
Ezgi oturduğu yerden hışımla kalkıp Melis'in kolundan tuttu.Tunç'un odasına çıkardı.Gördükleri karşısında şaşırmıştı.Odanın her yerinde resmi vardı.Adı yazılıydı.Pencerenin kenarında bulunan deftere yöneldi. O sırada da duvardaki resimlerine dokunarak yürüyordu.Defteri açtı yere oturdu.Okumaya başladı.Hayatında bu sözleri ne duymuştu ne de okumuştu.Gözünden akan yaşları farketmemişti bile.Defteri yüzüne tuttu.Kimse görsün istemiyordu.Arkasına dönüp gözyaşlarını sildi.Defteri alıp evden çıktı.Artık Tunç'un haline dönmüştü.Sırf onu ağlarken gördüğü için utanıp onu sevdiğini söyleyememişti.Mert'i ondan uzak tutmak içinde onunla çıkmıştı.Herşeyden pişmandı.
Tunç yolda giderken yolu izliyordu.Düşünüyordu.Belki de en iyisi buydu.Ondan uzak durursa unuturdu.Hastalığından haberi bile yoktu.Oraya vardıklarında hava kararmaya yakındı.Yeni komşuları camdan çıkmış onları izliyordu.Tunç kapıdan girerken kendine bir söz verdi."Herşey bitmişti."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Eğer sen yoksan...
RomanceAşk denen duyguyu ilk defa yaşayan ve yaşadığı bu duygunun bedelini canıyla ödeyen bir gencin hikayesi...
