Eğer sen yoksan...

13.BÖLÜM

Melis eve gider gitmez kendini yatağa attı.Gördüğü sahneleri unutmaya çalıştı.Fakat gördüklerinden çok etkilenmişti.Resmen Tunç'un en baştaki haline dönüşmüştü.Ne kadarda aptaldı öyle onun sevgisini göremeyecek kadar aptal.Zamanı geriye almak gibi birşey gerçekten olsa diye düşündü.Sonradan bu düşüncesine kahkahalarla güldü.

Tunç ise Elif'le uzun bir sahil yürüyüşü yapmışlardı.Melis kadar olmasa da ona karşı da birşey hissediyordu.Herşey güzel gidiyordu ve okulun bitmesine ise az kalmıştı mezun olucaklardı.Elif kıyafet seçmeye başlamıştı bile.Beğendiği kıyafetlerin resmini ona atıp fikrini alıyordu nasıl olsa dans eşi o olucaktı.O günün hayalini kuruyorlardı.Tunç artık kendini anlayamıyordu.Sabahları Elif'i geceleri ise Melis'i düşünüyordu.Uzandığı yataktan kalktı.Gitarını aldı.Hafif şarkılar mırıldandı.Melis'i özlediğini farketti.Onu birkez de olsa uzaktan görmeliydi.Yarın ilk işi olarak eski sokaklarına gitmeye karar verdi.

Melis ise odasında camın kenarında bulunan sallanan sandalyesine oturmuş güneşin batışını izliyordu.Tunç'u özlemişti acaba onu görmeye gitmeli miydi ?

Nasıl tepki verirdi? 

Ama artık onun bir sevgilisi vardı.Onu karşısına çıkmadan uzaktan izleyerek sevmeliydi.Belki de bu ona bir cezaydı.Kendini affettirmeliydi belki de.

*

Sabah olunca Tunç Melis'i göreceğinin heyecanıyla mutlu uyandı.Hazırlanıp evden çıktı.Uzun yollar sonunda eski sokaklarına ulaşmıştı.Okula uğradı.Gizlice sınıfı süzdü fakat Melis yoktu.Tekrar dışarı yöneldi aklına gelen bütün yerlere baktı fakat yine yoktu.En iyisi eski evlerinde bıraktığı resimlerden birkaçını alıp onu öyle hatırlamaktı.Eve doğru yöneldi.

Kapıdan girdiğinde gözünde o günler canlanıverdi.Duvarlara dokunarak merdivenlerden çıkıp odasına doğru yürüdü.İçerde sanki biri ağlyordu.Kapıyı hızlıca açtı Melis oturduğu yerden fırlayarak arkasını döndü.Tunç ona doğru yürüdü.Kendine çevirdi.Ağlamaktan gözleri şişmişti,kızarmıştı.Solmuştu yüzü eski mutluluk yoktu yüzünde.

Tunç Melis'e eğilerek:

-Bak yine gördüm.Dedi.

Melis'in yüzünde minik bir tebessüm oluştu.Kendini tutamayıp Tunç'a sarıldı.Ayrıldıklarında ise Melis Tunç'un dudağına bir öpücük kondurup kaçtı.Tunç ise arkasından bakıp gülümsedi.Melis gidememişti.Evin duvarına yaşlanmış yüzünde mutluluktan bir gülümseme vardı.O anda Melis'in rasimlerinden birini duvardan söken Tunç çıktı kapıdan.Tabi Melis hemen saklandı.Tunç eve bakıp gülümsedi.Yavaşça yürümeye başladı.Fakat yürümesi fazlasıyla garip bir hal almaya başlamıştı.

Melis ne olduğunu anlamadan Tunç yere düşmüştü.Etraftakiler yanına koşmaya başlamışlardı.Melis "Tunç"diye bağırarak yanına koştu.