This Is How It Goes

Hoofdstuk 2

Krystel

Jordan en ik liepen samen door Haarlem. Ik had Haarlem altijd al een leuke stad gevonden, leuker dan Amsterdam, dus daarom hadden we hier afgesproken.

'Ik wil naar de muziek winkel.' Zei Jordan. Hij zei het heel streng. Alsof hij daar nooit heen mocht van mij of zo.

'Goed.' Zei ik. Ik had al mijn inkopen al gedaan: nieuwe kleding voor Venetië, plus nieuwe gympies en sandalen.

Het zou erg mooi weer worden, en warm ook, in Venetië. Dus ik had shortjes (erg zeldzaam dat ik die kocht), jurkjes en topjes gekocht.

Jordan had het echt heel irritant gevonden, maar ik zei dat hij ook nieuwe spullen nodig had. Toen ging hij zonder iets te zeggen op zoek naar zijn eigen kleding. Soms snapte ik echt niets van hem. Hij liep dan ook weg, met zijn uitdrukkingsloze gezicht, dus kon ik zijn gevoel niet aflezen.

Nou ja, van mij moest hij nieuwe kleding kopen, zo moest ik van hem daarna de cdzaak in. Hij wilde een nieuw album kopen van Green Day.

Daarna hadden we de schoenenwinkel bezocht.

Dus nu de muziekwinkel.

Hij liep naar binnen. Hij zag er echt uit, alsof hij al honderden keren in deze winkel was geweest. Het zou me niet verbazen als dat ook zo was.

Hij bekeek de gitaren, maar dat nam ik hem niet kwalijk, want als gitarist deed ik dat ook.

Gitaren waren best interessant hoor.

Je had een zwarte gitaar met een zilver spinnenweb motief.

Of een enorme rode glimmende gitaar met van die prachtige G sleutels er in, die we een Gretsch noemden.

Of een gitaar met gouden glitters over de voorkant, zelfs bij de hals.

Kortom: voor iedereen een gitaar die hij/zij mooi vond.

We liepen een rondje in de winkel. Ik keek nog naar de overdrives en de distortions)(dat zijn van die kleine kastjes met effecten voor je gitaar) en Jordan vermaakte zich bij de gitaarbanden.

Jordan kocht een paar snaren en een Red Hot Chili Peppers-plectrum.

Jordan en ik hadden elkaar echt gevonden in de muziek. We waren beide weg van de muziek van Nirvana en Red Hot Chili Peppers.

We verlieten de winkel en liepen naar een klein restaurantje of luchroom, waar we met Amelie en Duke hadden afgesproken.

Zij waren er nog niet. Natuurlijk niet.

Amelie was altijd te laat. Altijd. Alleen op school was ze op tijd. Nét op tijd. En Duke was gewoon Duke.

Jordan en ik gingen zitten aan een vierpersoons tafeltje, tegenover elkaar. Ik legde mijn gekochte spullen aan de voet van de tafel en we deden onze jassen uit. Vervolgens bestelden we wat te drinken, en wachtten op onze twee jeugdvrienden.

Jordan zuchtte diep en keek op zijn horloge. 'Sommige mensen veranderen ook nooit.'

Ik haalde mijn schouders op.

'Tsja, dat kan he?'

Hij gaf me af een geïrriteerde trap onder de tafel tegen mijn scheen.

Ik nam een slok van mijn ijsthee, toen Amelie en Duke binnen. Duke had zijn blonde haar korter geknipt, net als Amelie (al was dat van Am natuurlijk nog steeds langer). Duke had zijn handen in zijn zakken en grijnsde naar Jordan. Amelie glimlachte breed naar me en kwam als eerste naar ons toelopen.

Ze ging naast me zitten.

'Hoi!' Zei ze en ze deed haar bruine jas uit. 'Hey.' Zei ik terug. Duke ging ook zitten en een serveerster kwam ook hun vragen om drinken. We bestelden allemaal een stukje appeltaart en de serveerster liep weer weg.