This Is How It Goes

Hoofdstuk 14

POV Amelie

Ik zat alleen op de bank in klaarmakerszit. Ik zapte langs verschillende soorten zenders maar niets greep mijn aandacht. Ik liet hem uiteindelijk maar op een documentaire over vogels staan, omdat ik dat nog wel interessant vond.

Na een half uur kijken raakte ik verveeld. Ik stond op en deed mijn schoenen aan. Vervolgens pakte ik mijn jas en ging ik naar buiten.

Even een rondje om. Het regende buiten. Druppels vielen uit de lucht. Toen ik omhoog keek zag ik alleen donkere wolken.

'Amelie!' Riep iemand. Mijn hart sloeg over van schrik.

Ik liep sneller door. 'Ams wacht!'

Duke greep mijn arm vast en stopte me. We stonden in een lege steeg, tussen een verlaten winkelstraat en een weg in.

Duke haalde zijn hand door zijn natte haar.

'Ik wil het uitleggen!' Zijn blauwe ogen keken me diep aan.

'Ik wil het niet horen.' Zei ik. Ik rukte me los en liep richting de weg.

'Het spijt me zo erg, oké! Ik dacht dat je me niet meer zag zitten!' Begon Duke. Hij rechtte zijn shirt. 'Dus wilde ik je jaloers maken. Alleen dat! Ik wilde niet dat je kwaad zou worden en dat je het ging uitmaken! Ik wilde kijken of je nog om me gaf!'

'Ja ja het zal wel!' Snauwde ik. 

'Geloof me, alsjeblieft. Ik zweer het je, dat is de waarheid!'

'Ik ken types zoals jij! Jullie zijn gluipers! Jullie springen van de ene naar de andere vrouw! Niet te geloven Duke! Na al die jaren! Beter laat jij me met rust!'

Ik liep sneller.

'Amelie!' Riep Duke. Ik luisterde niet. Ik rende de weg over. 'Amelie -  kijk u-'

Ik voelde een harde klap en alles werd zwart.

POV Krystel

Ik zuchtte en keek naar mijn telefoon. Jordan had al een week lang niets van zich laten horen, of gereageerd op mijn tientallen sms'jes.

Ik miste hem.

Ik miste hem en zijn gitaarspel. Zijn droge opmerkingen, lieve gezicht en zijn aanwezigheid.

Ook miste ik de aanwezigheid van een man in huis. Ik was helemaal alleen, elke dag weer.

Oké niet overdrijven, ik was pas drie dagen alleen.

Ik liep naar de keuken en zette de waterkoker aan, op het moment dat de bel ging.

James stond voor de deur.

Het eerste wat me opviel, was dat hij zeik nat was van de regen. Zijn haar plakte aan zijn gezicht en zijn buine leren jas was al even nat.

Het tweede: hij glimlachte niet. Hij keek me aan, met een zielige blik in zijn ogen.

Ik had die blik één keer eerder gezien. Dat was toen zijn moeder was overleden aan kanker.

En die blik had ik nooit meer willen zien.

'Krys...' Hij klonk hopeloos en hij trilde van kou.

'James - wat is er aan de hand?' Vroeg ik verbijsterd en geschrokken. Wat kon er in hemelsnaam gebeurt zijn?

Hij schudde zijn hoofd.

Ik stapte opzij, zodat hij naar binnen kon. Hij ging naar binnen, deed zijn jas uit die ik vervolgens over de kachel hing.

Ik schonk voor hem ook thee in, terwijl hij zijn haar droogde met een handdoek.

Hij zei niets en keek me niet aan. Hij wilde me niets vertellen, terwijl hij ging liggen op de bank.