This Is How It Goes

Hoofdstuk 7

A/N: Nog een hoofdstukje dan :)
Ter ere van #8 in Willekeurig en mijn 157 comments! Dat is net zo veel als het eerste verhaal alle 26 hoofdstukken bijelkaar! Echt super tof.
Dit was het laatste hoofdstuk deze week...

POV Krystel

'Kom, laten we uit eten gaan.' Besloot ik zomaar.

Jordan schoot in de lach. 'Ja, waar wil je anders eten?'

'Nee, ik bedoel: niet in het hotel restaurant.... in een pizzeria!'

Jordan knikte grijnzend. Zo te zien had hij daar ook wel zin in.

Kom op, als je in Italië bent, moet je twee dingen minimaal doen: ijs eten (DAT IS ECHT HET LEKKERSTE IJS OOOIT) en de pizza's eten (Yum Yum).

Oh en bestel nooit een Pizza Pepperoni, als je een pizza met een pittige salamiworst bedoeld. Dat is de Amerikaanse pizza. Bestel dan Pizza Salami Pikante. Want die andere is; pizza met paprika.

Oké, dat was gewoon even ter informatie.

'Ja oké, ik heb daar ook wel zin in.' Zei Jordan. Hij ging liggen op bed met zijn boek.

'Ik hoor het wel als je klaar bent met je opknappen he?'

Ik keek hem nep beledigt aan. 'Vind je me niet mooi genoeg?' Ik trok een pruillip.

Jordan zuchtte en wendde zijn ogen niet eens af van het boek.

'Je weet wat ik bedoel, Krys. Je wilt er gewoon goed uit zien.'

Ik haalde mijn schouders op. 'Vandaag heb ik daar geen zin in. Het is vakantie, ik hoef niet naar mijn werk of zo, en jij vind me toch al knap.'

Ik trok hem aan zijn arm overeind. 'Kom ooooop Jorrie.' Smeekte ik. 'Ik heb hooooooonger!' Mijn maag knorde luid.

Jordan mompelde iets en liet zich omhoog trekken. We pakten onze portemonnee, sleutels en telefoon, en liepen daarna de hotelkamer uit.

Toen we buiten stonden merkten we hoe warm het nog was, terwijl het al zeven uur was geweest. De zon scheen ook nog, maar stond wel al lager.

Ik deed mijn rode Ray-Ban zonnebril op en we slenterden door de steegjes. Het was al veel rustiger dan overdag. De meeste een-dags-touristen waren natuurlijk al terug naar hun camping, huis of hotel en de kraampjes voor de touristen die waren ook al opgeruimd en verdwenen.

We liepen langs verschillende pizzerias, maar zochten er eentje uit die er het best uitzag.

We gingen naar binnen. Zo'n ober wees ons onze plaats aan, in gebrekkig Engels (of ik dacht gebrekkig, maar ik verston het gewoon niet door zijn accent, dus het kon ook aan mij liggen).

Jor en ik gingen zitten. Ik schoof mijn stoel aan en bestelde wat wijn. Jordan deed hetzelfde.

Daarna keek ik wat om me heen. Het zat bijna helemaal vol, vooral met touristen. Ik hoorde Engels, Frans en Duits. Ook Nederlands en dat kwam van achter me.

Ik keek om.

Achter me zat een klein gezin. Een jonge vrouw, van mijn leeftijd met bruin-rood haar en blauwe ogen, zat samen met haar man en jongetje aan een tafel. Ik keek precies in het gezicht van de vrouw, terwijl ik achter de man zat.

Verrek zij leek vet veel op Demi.

Ik draaide me terug en dacht na. Nee het kon Demi toch niet zijn? Dat was gewoon vreemd.

'Wat is er, Krys?' Vroeg Jordan, bijna emotieloos.

'Er zit een gezin achter ons en die vrouw lijkt op Demi.'