This Is How It Goes

Hoofdstuk 17: JORDAN

Vanaf nu, kun je zelf kiezen hoe dit verhaal eindigd. Dit is voor de mensen die Krystel willen zien met Jordan. Het andere hoofdstuk is voor de Jamesers onder ons. Je kan beide lezen (maar ze sluiten niet op elkaar aan) of kiezen.

LET OP DEZE VERSIE IS VOOR DE PERSONEN DIE VOOR JORDAN ZIJN!!!!!!!

Het hoofdstuk hierna is James

♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥

Krystel

James: ik heb geen zin meer op te komen bij de repetitie. Ik stop

'WAT!' riep ik. 'Ja, weet ik.' Zuchtte Lise aan de telefoon. 'Maar ik vroeg me af, heeft het iets met jou te maken?''

'Wat? Hoezo?'
'James deed dit alleen maar om weer bij jou te kunnen komen.'

'Nou... James was hier wel geweest. Ik heb hem afgewezen. Opnieuw.'
'Dan heb je het deze keer goed gedaan, denk ik. Hij heeft opgegeven.'

'Ik denk het ook.' Ik zuchtte.

Jordan kuste zachtjes mijn nek en legde zijn handen op mijn heupen.

'En wat doen we nu?' Vroeg Lise.

'Weet ik niet.' Ik was half afgeleid door Jordan die me steeds kuste.

'Ik denk even laten rusten. Dan gaat de eerste repetitie niet door.'

'Ja denk ik ook. Ik zeg het wel tegen Rick.'

'Ja doe maar. Jordan!'

Jordan grinnikte en liet me los.

'Zullen we nog eens afspreken?' Vroeg ze opeens.

'Ja!' Antwoordde ik verbaasd. 'Blijven Amelie en jij eens slapen? Dan gaan we high-tea-en en slaapfeestje. Ik jaag Jordan wel weg.'

'Hey!' Riep Jordan verontwaardigd. 'Pas maar op! Ik krijg je straks nog wel.'

Ik legde de hoorn tegen mijn schouder. 'Jordan heb je geen manieren? Ik ben aan de telefoon.'

Jordan haalde zijn schouders op. Ik deed de telefoon weer aan mijn oor.

'Ja ik ben er weer.'

Lise lachte. 'Jullie zijn echt gek samen.'

'Ik vind jou en Connor ook wel schattig.'
'Dank je.'

'Ik sms nog wel voor het slapen. Jordan wordt ongeduldig.'

Ik hoorde Lise weer lachen.
'Ga maar snel naar je babe toe. Doei!'

'Doei!'

Ik hing op.

♣

POV Amelie

Ik rolde het ziekenhuis uit met mijn rolstoel, terwijl Krystel me duwde.

Wees maar gerust: ik heb alleen twee gebroken benen, een gebroken pols en twee gekneusde ribben.

Gelukkig verder geen schade. Stel je voor dat ik voor de rest van mijn leven in een rolstoel zou moeten zitten.

Krystel rolde me naar de Starbucks, want daar was ik nog nooit geweest. Ik dronk geen koffie, dus bestelde ze twee keer chocolademelk met karamel en slagroom.

'Alsjeblieft.' Ze overhandigde mij de beker en ging zitten op een bankje. Ze had mij naast het bankje neer gezet.

'Krys, Duke zei dat je wist wie het gedaan had.'  Zei ik.

Krystel beet op haar lip. 'Dat klopt.'

Ik begon ernstige vermoedens te krijgen. Of zij was het. Of James. Ik begon met het laatste. Waarom was James anders meegekomen?

'Was het James?' Vroeg ik aarzelend. Krystel knikte in stilte. Ze nam een slok en ik kon haar alleen maar aankijken.

'Hij wilt je betalen. De ziekenhuis rekening en al.' Zei ze na een tijdje.

'Gezondheid is niet te koop. Je bent gezond, of niet.' Vond ik.

Krys zuchtte. 'Misschien is dat waar. Medicijnen kunnen je beter maken.' Ze nam opnieuw een een slok. 'En ik betwijfel of hij nog steeds betaalt. Ik heb hem weer eens afgewezen.'

'O god niet weer he? Leert hij het dan nooit?'

'Laten we daar niet over praten.' Zei ze ongemakkelijk. 'Laten we praten over Duke.'

Daar werd ik ongemakkelijk van. 'Eh hoezo?'

'Hij was erbij. Hoezo was hij erbij?' Ze klonk streng en ze keek me scherp aan.

'Ik eh... kwam hem tegen op straat. En ik wilde dat hij mij met rust liet. Dus rende ik weg, de straat op, maar ik had niet gekeken voordat ik de weg op ging.'

Krystel keek me aan. Ik wist dat ze er aan dacht hoe dom dat wel niet was, al zei ze niets. Beter; anders werd ik geïrriteerd.

'Weet je, ik ben al lang blij dat je nog leeft en dat er geen blijvende schade is.' Ze zuchtte en glimlachte kort. Ik glimlachte terug.

'Hoe pakten je ouders het op?' Vroeg ze.

Ik haalde mijn schouders op. 'Mijn moeder moest huilen, mijn vader was blij dat er verder niets mis met me was. Daarna begon mijn moeder boos me de les te leren.'

'O fijn.' Mompelde Krystel sarcatisch. Ik knikte.

'Maar nu is alles goed. Ik kan even niet werken, maar dat lijkt me geen probleem.' Zei ik. Krystel knikte alleen maar.

Er heerste een tijdje stilte tussen ons, terwijl we allebei slokje voor slokje onze chocolademelk dronken.

'Ik ben zwanger.' Zei Krystel zachtjes.

Met een ruk keek ik op en ik keek haar verbaasd aan.

'Eh... wow...'  Ik wist niet wat te zeggen. Ze klonk een beetje miserabel. 'Wat vindt Jordan er van?'

'Weet ik niet.' Zei ze zachtjes. 'Hij weet het niet. Ik...' Ze begon nog zachter te praten, 'durf het niet te zeggen.'

Ik fronsde. 'Hoezo niet?'

'In Venetië, zei hij - zei hij dat hij het niet wilde-' Krys begon te snikken. 'Ik kan het gewoon niet zeggen! En ik voel me ziek omdat ik hier mee rond loop.'

Ongemakkelijk keek ik haar aan. Ik legde mijn hand op haar schouder.

'Ik denk dat je het moet zeggen.'

Ze trok wit weg. 'Maar wat als hij - me verlaat?'

'Krys, als hij echt van je houd-' 'Dan verlaat hij je niet!' Maakte ze snauwend mijn zin af. 'Wat een onzin! Dat wil ik niet horen.'

Ik glimlachte. 'Ja vind ik ook en ja weet ik.'

Ze veegde met haar handpalm de tranen weg en stond op.

'Laten we gaan.'

Toen Krys me naar mijn appartement had gebracht, pakte ik haar hand voordat ze wegging.

'Vertel me wat Jordan vond, als je het vertelt hebt.'

Ze aarzelde en knikte.

...........♡.............♥.............♡.............

Hi!

Het einde komt er bijna aan.
Ik heb niet zo veel inspiratie meer voor dit verhaal, maar wel ideeën voor een nieuw verhaal