This Is How It Goes

Hoofdstuk 15

POV Krystel

James lag op de bank. Ik had hem met rust gelaten en toen was hij in slaap gevallen. Misschien zou hij het wel vertellen als hij wakker werd.

Ik zat op de andere bank met mijn akoestische gitaar. Ik speelde een paar akkoorden en zong er zachtjes bij.

"Today is gonna be the day that they're gonna throw it back to you
By now, you should've somehow realized what you gotta do
I don't believe that anybody feels the way I do about you now."

Wonder Wall van Oasis. Ik vond het een mooi liedje, terwijl mijn moeder het altijd vreselijk vond. Ik leerde dit spelen toen ik veertien was en Jordan net kende.

Ik stopte zuchtend met spelen.

'Niet stoppen.' Mompelde James. 'Het klinkt mooi.'

Ik keek geschrokken op. 'Wat?'

James gaapte en ging recht op zitten.

'Het klonk mooi.'

'Ja vind ik ook.' Zei ik eerlijk. 'Al kan ik niet zingen.'

James grijnsde en ging naast mij op de andere bank zitten. 'Nee kan je ook niet.'

Ik legde mijn gitaar op de grond en trok mijn benen op de bank. Ik draaide naar hem toe en keek hem aan.

'En nu ga jij mij vertellen wat er aan de hand is.' Zei ik op mijn strenge toon.

James trok meteen wit weg.

'Ik - ik kon er niets aan doen...' zei hij hopeloos.

'Wat niet, James!' Zei ik kwaad. 'Zeg het godverdomme gewoon! Je draait er de hele tijd omheen!'

James beet op zijn lip.

'Ik heb iemand aangereden.'

Doodse stilte.

Ik staarde hem aan. 'O god James.' Fluisterde ik zachtjes.

'Dat is niet het ergste.' Zei hij zachtjes. 'Ik ben gewoon doorgereden.'

'JAMES!' riep ik geschrokken. 'Hoe kun je! Ben je gek geworden?'

James kromp in elkaar. Hij begon bijna weer te huilen, als een klein kind die bestraft werd.

'Wacht - heb je een voetganger overreden? Of een fietser?'

'Een - voetganger. Bij de b - biosc - coop.'

Hij huilde weer. 'Krys ik weet niet wat ik moet doen! Jij bent de enige die altijd weet wat te doen, en je was dichtbij. Help me!' Hij keek me smekend aan.

'James - ik - ik... we moeten er achter komen wie je overreden hebt.' Zei ik zachtjes. 'Of hij of zij nog leeft.'

James knikte. 'En we geven je aan bij de politie.' Hij keek me met grote ogen aan.

Op het moment dat hij zijn mond open deed, ging de telefoon. Ik pakte mijn mobiel van de tafel en nam op.

'Krystel?'

'Ja? Met wie?'
'Duke. Amelie - ze ligt in het ziekenhuis. Ze is aangereden.'

'James.' Zei ik zachtjes. 'Ik weet wie je aangereden hebt.'

♥

'Ams ben je oké?' Mijn stem klonk schril, toen ik de kamer in het ziekenhuis binnenkwam.

Amelie lag in bed. Ze zag lijkbleek.

'Ze - ze is - buiten bewustzijn.' Zei Duke aarzelend.

Ik keek hem aan. Ik las geen pijn in zijn ogen.