Mister Unknown

💌•7

Chips?

Check

Nootjes?

Check

Bitterballen

Check

Vergif om mijn vrienden te vergiftigen?

Check

Tevreden met het eindresultaat laat ik mezelf op de bank ploffen en pak mijn telefoon erbij om wat door Instagram te scrollen. Wat eigenlijk niet zo verstandig is, want als ik eenmaal een leuk bericht zie over een film of serie waar ik van hou ga ik dat hele account door om de foto's en videos te bekijken en dat kan soms ontzettend lang duren.

Net voordat ik maar op een account kan klikken gaat de deurbel al. Ik kan eigenlijk al raden wie er voor de deur staat. Dat persoon staat altijd als eerste op de stoep. Ik trek de deur open en de blondharige jongen stapt al naar binnen.

"Ook hallo, Leon", zeg ik met een zucht en sluit de deur.

"Oh, hoi", zegt Leon met een glimlach als hij naar mij omkijkt en ploft op de bank op de rechterhelft. Iedereen weet dat ik altijd op de rechterhelft van de bank zit en ze weten ook dat niemand anders daar mag zitten als ik daar wil ga zitten. Ik heb daar vanaf kinds af aan al gezeten en dat gaat nu niet veranderen door een paar mensen genaamd vrienden.

Leons hand rijkt uit naar het eten en ik sla zijn hand weg. Leon kijkt verrast mijn kant uit.

"Geen eten totdat iedereen er is", zeg ik streng en Leon laat zich weer op de bank vallen en kijkt sacherijnig naar de muur. Ik glimlach om zijn kleuter gedrag.

Vervolgens gaat de bel alweer en sta ik op, open de deur om vervolgens Ciska, Cato en haar broer binnen te laten.

"Iedereen is er", zegt Leon blij en pakt de bak met chips.

"Excuse me, maar mijn beste vriend is er nog niet", zegt Rens en gaat op de stoel zitten schuin tegenover de bank.

"Je beste vriend?", vraagt Leon.

"Ja. Marnick?", zegt Rens verbaasd.

"Ooh je bedoelt Marnick", zegt Leon met een grijns en ik pak de schaal met chips van Leon af en zet het op tafel waardoor Leons pruillip weer eens tevoorschijn komt.

"We wachten met eten totdat Marnick er ook is", zeg ik en kijk naar Leon en vervolgens naar een zeer verwarde Rens. Tegenover Rens zitten de twee meiden samen op de stoel. Dat is waarom we eigenlijk nooit een feest geven bij mij thuis. Mijn huis is het kleinst vergeleken met die van mijn vrienden. Er zijn maar twee plaatsen op de bank en twee eenpersoonsstoelen. Meestal zitten Leon en ik op de bank, de meiden samen op de stoel en Rens en Marnick op een stoel.

"Ik begrijp het niet", mompelt Rens. Niemand kan erop reageren, want de bel gaat weer. Ik open de deur en een lichtelijk bezweette Marnick stapt naar binnen.

"Heb je gerend?", vraag ik.

"Ja"

"Waarom, het is hartstikke warm buiten?", zeg ik en kijk naar het t-shirt met lange mouwen wat Marnick draagt.

"Ik had er gewoon zin in", kapt Marnick mij af en loopt naar de woonkamer. Ik volg hem en ga op de bank zitten terwijl Marnick op de rugleuning gaat zitren bij Rens.

"Eten!", roept Leon en pakt gelijk een hele hand vol naturel chips. Ik glimlach zachtjes en schud mijn hoofd.

"Hey maat", zegt Marnick en bumpt zijn vuist tegen Rens' schouder.

"...hey", zegt hij afwezig, diep denkend. Als iemand ook maar iets tegen Rens zegt wat hij niet begrijpt gaat hij er over piekeren totdat hij het begrijpt. Ik stoot Leon aan en schudt mijn hoofd. Leon grijnst even voordat hij meer eten in zijn mond stopt.