Mister Unknown

💌•9

"En toen werd ze dus helemaal pissig, echt ongelofelijk, het was niet eens zo erg! Ik bedoel kijk ernaar", zegt Leon als hij zijn telefoon onder mijn neus drukt.

"Leo-"

"Nee kijk, kijk!", blijft Leon zeggen. Ik pak zijn telefoon van zijn handen en staar naar de foto op zijn telefoon.

"Leon, ben je serieus?", vraag ik.

"Ja tuurlijk!", roept hij verontwaardigd en gaat op de stoel zitten aan de tafel in de aula waar de rest van onze vrienden, plus Wouter de snuiter, al zitten. Ik ga naast Leon zitten en schuift zijn telefoon over de tafel naar hem toe.

"Je bent ongelooflijk", zeg ik en schud mijn hoofd.

"Wat is er?", vraagt Rens en Marnick kijkt naar ons op van zijn telefoon.

"Leon heeft een groot gat gegraven in de tuin, omdat hij dacht iets te horen vanonder de grond", zeg ik. Rens begint te lachen en Marnick schenkt er gewoonweg geen aandacht meer aan.

"Oja Remon! Goed nieuws" zegt Ciska opgewonden.

"Of slecht nieuws", zegt Cato kijkend naar Ciska.

"Net hoe je het opvat", zegt Ciska en wuift het weg en kijkt weer naar mij. "We hebben het aan al de meiden van onze bio- en geschiedenisklas gevraagd en niemand wist er iets van af", zegt ze.

"Oh", zeg ik verbaasd. Ze doen het dus wel serieus. Ik heb de goede keuze gemaakt om toch hun hulp in te schakelen aangezien als het aan mij lag het ik het nog aan niemand gevraagd.

"Waar gaat dit over?", vraagt Leon en neemt een hap uit zijn wrap.

"Wij helpen Remon met uitzoeken wie de brieven schrijft!", zegt Cato enthousiast. Leon begint te hoesten en ik sla hem op zijn rug totdat hij stopt met het stikken in zijn hap met voedsel.

"Wat?", vraagt hij opnieuw.

"Wij helpen Remon", herhaalt Cato en Leon knikt.

"Verstandig", zegt Leon na een tijdje als hij zijn wrap op heeft.

"Heel erg verstandig", zegt Ciska.

"Ik ben echt zo benieuwd wie het is", zegt Cato opgewonden tegen Ciska.

"Ja, ik ook! Echt oh my god straks is het Catherina", zegt Ciska.

"Oh god ik hoop het niet", zegt Cato en ze beginnen beide te lachen en dit is voor mij het teken om te stoppen met luisteren naar hun gesprek.

De lessen die daarna volgen zijn alles behalve interessant. Wat de docenten vertellen is zeer belangrijk en komt hoogstwaarschijnlijk voor in de toets, maar ik kan me gewoonweg niet concentreren. Het enige waar ik aan kan denken is het meisje die elke dag haar best doet, behalve in de weekenden, om een brief te schrijven vol met liefde gevuld en dat in mijn kluisje te stoppen.

Voor ik het weet is de dag weer over en sta ik weer bij mij fiets om weg te fietsen.

"Ré, wacht eventjes", hoor ik en zie Leon naar mij toe rennen met zijn fiets aan de hand wat bijna tot een valpartij eindigt. Hij botst wel tegen een meisje op en zij kijkt Leon heel geïrriteerd na.

"Watsupp?", vraag ik en zet de capuchon van mijn jas op aangezien het zachtjes begint te miezeren.

"De lucht", antwoord Leon en ik rol mijn ogen.

"Aardappelflap", mopper ik en stap op mijn fiets en Leon volgt.

"Aardappelflap?", vraagt hij en schiet in de lach.

"Ik mocht niet meer schelden en ik word langzamerhand arm!", verdedig ik mezelf en let op het verkeer. Als ik samen met Leon fiets let ik op voor twee, want Leon let niet op als hij fietst. Hij zwabbert maar wat en praat constant tegen mij. Als ik hem soms niet tegenhoudt houd had hij al meerdere keren onder een auto gelegen.

"LEON", roep ik en pak hem beet aan zijn jas om hem te stoppen voordat hij door rood rijdt en overeden wordt. Leon valt bijna om, maar weet toch net zijn evenwicht te bewaren.

"Sorry", zegt Leon en lacht smalletjes. "Ik ben best wel moe. Ik heb vannacht eigenlijk niet zoveel geslapen. De afgelopen nachten eigenlijk niet zo erg", zegt hij en ik knik.

"Waarom?", vraagt ik. Een mens is nieuwsgierig.

"Oh uh. Gewoon", zegt Leon en fietst weg als het groen is geworden. Ik vraag er maar niet over door en gun hem zijn privacy. De rit tot aan mijn huis fiets ik dicht bij Leon zodat als er iets gebeurd ik hem makkelijk kan beetpakken. Eenmaal bij mij thuis aangekomen zetten we onze fietsen op slot en ik open de deur en beide stappen we naar binnen. Ik maak wat drinken voor ons klaar en pak een zak chips. We gaan naar boven en ploffen op mijn bed.

"Oke. Huiswerk. Je hebt huiswerk voor natuurk-."

"Remon", onderbreekt Leon mij.

"Ja", zeg ik een beetje geïrriteerd aangezien ik nog niet klaar was met praten.

"Ik ben echt moe. Zullen we gewoon op bed liggen en een filmpje kijken?", vraagt hij en ik kan aan hem zien dat hij echt moe is.

"Is goed", zeg ik en start Netflix op op mijn televisie. "Waarom ging je dan niet gewoon naar huis, dan kan je daar lekker slapen?", vraag ik. Zonder mij aan te kijken haalt hij zijn schouders op en leunt tegen de muur aan. Ik laat dit ook maar gaan en ga naast hem tegen de muur zetten en klik de serie aan die we samen altijd kijken: Stranger things.

Na een tijdje voel ik iets zwaars op mijn schouder en kijk ik op van het scherm naar Leons hoofd liggend op mijn schouders. Zijn ogen zijn gesloten en zijn mond half open dus waarschijnlijk is hij in slaap gevallen bij het kijken van de serie. Er verschijnt een kleine glimlach op mijn gezicht. Toch ben ik erg nieuwsgierig waarom hij de afgelopen nachten niet kon slapen. Hij heeft nooit moeite met in slapen vallen dus er moet iets zijn wat hem mis zit. Het jammere is dat als ik Leon iets vraag waar hij echt geen antwoord op wil geven, doet hij dat niet. Hij ontwijkt mijn vragen ontwijkt mijn ogen. De andere optie is dat hij gewoon heel vaag antwoord geeft waar je eigenlijk helemaal niks mee kan.

Ik zucht zachtjes en stop de serie. Zachtjes leg ik Leon op mijn bed en stop hem toe en duw mijn oude knuffelkonijntje tussen zijn armen. Gelijk knuffelt hij het konijn en ik loop uit de kamer en sluit de deur zachtjes. Beneden aangekomen schenk ik water in een glas en ga beneden op de bank zitten waar mijn moeder de krant zit te lezen op haar tablet.

"Hey schat", zegt ze.

"Hey mam", groet ik haar terug drink wat van mijn water. Ik gluur vanuit mijn ooghoek naar mijn stiefmoeder die flink glimlacht. Ik noem haar niet vaak mijn moeder in haar bijzijn, maar als ik het doe wordt ze altijd zo blij.

"Isette", zeg ik en draai haar richting op.

"Ja?", vraagt ze en zet haar tablet uit om naar mij te kijken.

"Nou", zeg ik maar weet eigenlijk niet waar ik moet beginnen.

"Je kan mij alles vertellen", zegt ze en knijpt zachtjes in mijn been.

"Iemand schrijft mij liefdesbrieven en stopt het in mijn kluisje", zeg ik snel en voel mijn wangen gloeien.

"Je hebt een aanbidder", zegt ze vrolijk waardoor ik nog erger begint te blozen.
"Ik wist dat je iets achter hield", zegt ze dan. "Mijn kleine ventje wordt groot", zegt ze trots.

"Mam stop", zeg ik met een lach en een duw haar zachtjes weg. Ook al is ze niet mijn echte moeder ik hou ontzettend veel van haar.

ЖЖЖ

☘︎