Mister Unknown

💌•19

"Ik wil het niet horen!"

"Ik wil het wel vertellen!"

"Nou... doe maar gewoon niet!"

"Ik doe het toch"

"La la la la la la la la."

"Doe niet zo kinderachtig Remon!"

"DoE nIeT zO kInDeRaChTiG rEmOn."

"Remon!"

"ReMo- AUW," roep ik als ik hardhandig op mijn bank word geduwd .

"Auw Cato dat doet pijn", zeg ik en wrijf over mijn zij.

"Dat is dan je eigen schuld," zegt ze en gaat naast mij zitten op de bank. "Ik doe dit voor je eigen best wil."

"En voor je eigen bestwil", zeg ik geïrriteerd en Cato kijkt mij boos aan. "Misschien een héél klein beetje, maar daar gaat het nu niet over", zegt ze.

"Luister, Leon is hier kapot van. Sinds dat je dat over hem hebt gezegd op school. Dat het je misselijk maakt. Hij wilt het niet laten merken. Hij glimlach op ten duur, en we weten allemaal dat dat zo fake is als het maar kan zijn. Soms gaat hij naar het toilet nadat hij een lange tijd voor zich uit heeft gestaard. Natuurlijk weten wij allemaal dat dat niet alleen is om naar de wc te gaan. Ik heb Leon nog nooit zien huilen Remon, nooit. En ik ken hem al lang. Minder lang dan dat jij hem kent. Heb jij Leon ooit zien huilen?"

"Tuurlijk heb ik hem ooit zien hu-." Ik kap mijn zin af. Heb ik Leon ooit wel zien huilen? Ik ken hem zowat al mijn hele leven dus je gaat ervan uit dat je dan degene ooit heb zien huilen. Maar nu ik er echt over nadenk. Nee. Nee, ik heb Leon nooit zien huilen. "N-nee", antwoord ik.

"En je kent hem al zó lang, Remon. Dat zegt wat. Hij gaat naar het toilet zodat hij kan huilen zonder dat iemand het ziet. Leon houdt zich altijd zo sterk. Leon is een sterke jongen, maar dit breekt hem. Niet alleen omdat je hem heb afgewezen. Ik denk dat het daar amper om draait. Ik denk dat hij huilt puur om het feit dat je hem zowat negeert. Dat doet hem pijn. Ik denk dat hij zich erop voor had bereidt dat er misschien geen relatie zou komen. Dat je hem niet leuk vond op de manier zoals hij jou leuk vindt. Ik denk ook dat hij zich er niet op voor had bereidt dat je zelfs hem zou negeren. Zou doen alsof niks was gebeurd en hem ontwijken", zegt Cato en kijkt mij indringend aan.

"Ik snap het dat je niet zomaar iemand leuk kan vinden. Ik snap ook dat jij er niks aan kan doe wie of wie je niet leuk vindt. Leon snapt dat ook. Maar Remon alsjeblieft, blijft gewoon zijn beste vriend. Alsjeblieft."

"I-ik...", wat moet ik hierop zeggen. Leon huilt echt. Is hij hier echt zo kapot van?

"Remon, mag ik iets vragen?"

"Ook al zeg ik nee ga je het alsnog vragen."

"Wat ken je mij toch goed", zegt Cato en knijpt niet al te zacht in mijn wang. "Heb je echt goed nadacht over je gevoelens?"

"Ja tuurlijk."

"Ik bedoel, echt goed nagedacht. Niet je gevoelens wegstoppen. Het ene gevoel geen kans geven. Maar dat je echt beide gevoelens de kans geeft."

"Je praat onzin", zeg ik en kijk naar de muur voor mij.

"Volgens mij geef je het geen kans. Je stopt het weg. Ik zeg niet dat je hem leuk moet vinden. Ik zeg alleen dat je er echt goed over moet nadenken, want als je dat niet doet doe je jezelf en Leon alleen maar meer pijn", zegt Cato en kijkt mij bezorgd aan. "Ik haat het om Leon zo verdrietig te zien en ik haat het om jou zo verward en afstotend te zien. Ik mis Remon en Leon. En als je erachter komt dat je hem echt, echt niet leuk vindt wordt dan alsjeblieft weer beste vrienden met Leon."

"Mmhm", mompel ik. Ik heb inderdaad sommige ideeën weggestopt. Ik niet niet alles een kans gegeven. Ik heb vooral de ideeën dat ik Leon niet leuk vindt voorrang gegeven. En de ideeën dat ik hem wel leuk zou vinden zo ver mogelijk weggestopt. Ik wil Leon geen pijn doen. Hij is mijn beste vriend. Mijn beste vriend die huilt door mij. Door mijn schuld.

"I-ik weet niet".

"Wat weet je niet?", vraagt Cato zachtaardig en pakt mij in een knuffel.

"Wat.. hoe.. ik".

"Je weet niet hoe je moet weten wat je precies voelt voor Leon?"

"J-ja."

"Goed nadenken. Alles een kans geven", zegt ze en laat mij weer los om mij doordringend aan te kijken. "Kijk goed naar de situatie en doe wat goed voelt. Oke?", zegt ze en ik knik.

"Oke", zeg ik en ik sla mijn armen om haar heen. "Het komt wel goed", zegt ze. "Ciska is nu bij Leon. Ik heb haar nog nooit met zoveel ijs zien sjouwen", zegt met een lach. "Zelfs niet toen Sjoerd het met mij uitmaakte, omdat hij naar Oezbekistan moest verhuizen of zo."

"Wie de foek is Sjoerd?", vraag ik.

"Toen kende je mij nog niet. Maar hij was mijn vriendje op de basisschool, toen kende ik Ciska al. In groep 8 was dat. Hij maakte het uit, omdat hij ging verhuizen maar vervolgens een paar dagen later stalkte Ciska hem en zag ze gewoon een foto van hem in de discozaal in onze buurt."

"Wat een zak is dat."

"Ja", zegt ze lachend. "Eigenlijk ben ik wel blij dat dat gebeurde. Anders had ik nu niet met de liefste leukste jongen gehad. Alles gebeurt met een reden."

"Ben jij zo iemand?"

"Yupp", zegt ze trots. "Elke nadeel krijgt ooit zijn voordeel."

"Zeg dat maar tegen die toets van vorige week waar ik een 1,6 voor had."

"Oohh het komt wel goed. Wanneer je je gevoelens hebt uitgevogeld kan je door met je leven. Je krijgt je focus en concentratie terug. Ik heb hetzelfde meegemaakt. Ik had zo' erge crush op Carlo dat mijn huiswerk en leerwerk er onder leed. Maar toen ik eenmaal iets kreeg met Carlo kreeg ik weer goede cijfers", zegt ze en ze lijkt in dromenland te zijn.

"Je weet wel hoe stom Carlo en Cato klinkt bij elkaar hm?"

"Oh shut up!", giechelt ze en mept mij op mijn schouder. Weer niet al te zacht als ik dat kan vermelden.

"Jij vindt je man of vrouw ooit ook wel!", zegt Cato.

"Ik vind mijn vrouw inderdaad ooit wel."

"Koppig ventje dat je bent", zegt Cato met een lach en geeft mij een duw.

"Nog even en ik meld je bij de politie voor aanranding."

"Tuurlijk Remon, tuurlijk."

ЖЖЖ